Ο άσος του Ολυμπιακού Γιώργος Μασούρας, που προσφάτως βραβεύτηκε ως ο καλύτερος Έλληνας ποδοσφαιριστής για την αγωνιστική περίοδο 2020-2021, είναι ερωτευμένος και σύντομα θα ανέβει τα σκαλιά της εκκλησίας.
O Γιώργος Μασούρας, που αγωνίζεται ως πλάγιος μέσος στην Εθνική Ελλάδας και στον Ολυμπιακό, είναι ένας από τους καλύτερους ποδοσφαιριστές της γενιάς του και παρότι τον πολιορκούν φανατικές θαυμάστριές του, εκείνος παραμένει πιστός στον έρωτά του με την πανέμορφη Ξένια Νταουντάκη, η οποία είναι φιλόλογος. Το story της σχέσης τους είναι σαν να έχει βγει από παραμύθι και όλα -σύμφωνα με πρόσωπο από το περιβάλλον τους- φαίνονται να έχουν την κατάληξη «και ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα». Οι δυο τους γνωρίζονται από το σχολείο και παραμένουν από τότε αχώριστοι.
Μεγάλωσαν στην ίδια γειτονιά, στην Κεχρινιά Αιτωλοακαρνανίας, και η πορεία τους είναι σχεδόν κοινή. Τελείωσαν το σχολείο και πέρασαν στο πανεπιστήμιο. Εκείνη σπούδασε φιλολογία και εργάζεται ως φιλόλογος σε φροντιστήριο, ενώ ο Γιώργος, αν και πέρασε στο Παιδαγωγικό, δεν ακολούθησε το επάγγελμα του δασκάλου, αφού τον κέρδισε το ποδόσφαιρο και εξελίχθηκε σε κορυφαίο παίκτη του Ολυμπιακού.
Τα παιδικά χρόνια για τον Γιώργος Μασούρα
Ο Γιώργος Μασούρας είναι το μοναδικό αγόρι στην οικογένειά του, ενώ έχει άλλες τρεις αδελφές. Εχει γενέθλια κάθε Πρωτοχρονιά (είναι γεννημένος την 1η Ιανουαρίου 1994) και τα Χριστούγεννα είναι μια από τις αγαπημένες του γιορτές. Είναι ένας ευφυής και καλλιεργημένος άνθρωπος που γνωρίζει πολύ καλά τι σημαίνει η λέξη «φιλότιμο», καθώς από μικρό παιδί βοηθούσε τους γονείς του στις κτηνοτροφικές και αγροτικές τους ασχολίες με τα ζώα και τις ελιές.
Ηταν καλός μαθητής και είχε ανέκαθεν ιδιαίτερη αδυναμία στην Ιστορία. Ηταν δυνατός στα θεωρητικά μαθήματα και κατόπιν εξετάσεων εισήχθη στο Παιδαγωγικό.
Ο Γιώργος λάτρευε το ποδόσφαιρο και τον Ολυμπιακό από την παιδική του ηλικία. Εξω από το δημοτικό σχολείο, στην Κεχρινιά, υπήρχε μια αλάνα, όπου έπαιζε ποδόσφαιρο επί ώρες με τους φίλους του, ενώ για δοκάρια είχαν τοποθετήσει βαρέλια.
Η τοπική ομάδα δεν είχε γήπεδο, γι’ αυτό αναγκαζόταν να πηγαίνει σε άλλο χωριό για να δώσει τους αγώνες της. Μάλιστα, στην Κεχρινιά δεν υπήρχαν γυμνάσιο και λύκειο και έτσι ο ίδιος ξυπνούσε από πολύ νωρίς για να πάρει το λεωφορείο και να παρακολουθήσει τα μαθήματα στο σχολείο του διπλανού χωριού.
