Η Δέσποινα Στυλιανοπούλου, μία από τις σπουδαιότερες μορφές του θεάτρου και του κινηματογράφου, άνοιξε την καρδιά της στην εφημερίδα “Espresso” και μίλησε για τη μοναξιά, για τις σκέψεις που κάνει όταν το φως της κρεβατοκάμαρας σβήνει αλλά και για την αγαπημένη της Αλίκη Βουγιουκλάκη που πιστεύει πως κάποια στιγμή θα ανοίξει την πόρτα και θα τη χαιρετήσει.
“Αυτό που νιώθω τέτοιες μέρες είναι μία νοσταλγία και αναμνήσεις από το παρελθόν. Το μυαλό μου γυρίζει σε εκείνα τα χρόνια που ήμουν νέα, που έκανα όλες αυτές τις ταινίες, που ήμουν στο θέατρο με τους συναδέλφους μου, με τον κόσμο να με χειροκροτάει. Είχα την ενέργεια να σηκωθώ να διαβάσω σενάρια, να τρέχω από θέατρο σε θέατρο και από ταινία σε ταινία. Είχα το μέλλον μπροστά μου. Τώρα δεν έχω κανένα μέλλον αλλά ζω με τις αναμνήσεις του παρελθόντος. Και αυτό με στενοχωρεί. Γιατί τα χρόνια πέρασαν και βαδίζω προς το τέλος” αναφέρει.
Οι σκέψεις της πάνε στο γεμάτο από ανθρώπους σπίτι της. “Τέτοιες χρονιάρες μέρες, εκείνα τα χρόνια είχα την οικογένειά μου μέσα στο σπίτι. Το σπίτι γέμιζε από φωνές, από δραστηριότητες. Ζούσαν οι γονείς μου, τα αδέλφια μου, ήταν τα ανίψια μέσα στο σπίτι. Είχα μία γεμάτη οικογένεια. Πλέον δεν υπάρχει κανένας. Τώρα νιώθω πως δεν υπάρχει αύριο για όλους εμάς τους ηλικιωμένους. Οι σκέψεις αυτές με κάνουν και υποφέρω. Από την άλλη ήρθε και ο κορονοϊός και γκρέμισε έστω και την τελευταία ελπίδα” σημειώνει μεταξύ άλλων η σπουδαία ηθοποιός.
“Αυτό το διάστημα γράφω το κεφάλαιο ‘Αλίκη’ στο βιβλίο μου. Γράφω για τις στιγμές εκείνες που η Αλίκη Βουγιουκλάκη ήταν άρρωστη στο Ιατρικό Κέντρο και εγώ πήγαινα και της έκανα παρέα. Θυμάμαι τα τελευταία της λόγια. ‘Ψιψίνα, γιατί να πεθάνω; Θέλω να ζήσω και να με πας στον Θεολόγο να κάνουμε μαζί τα γενέθλιά μας’. Και οι δύο ήμασταν Καρκίνοι στο ζώδιο και κάναμε μαζί τις γιορτές μας. Μου λείπει που με φώναζε πάντα ‘ψιψίνα’. Μου λείπει η ανάσα της, η αύρα της, το χαμόγελό της” αναφέρει η Δέσποινα Στυλιανοπούλου.
Η αγάπη της για την Αλίκη Βουγιουκλάκη είναι τέτοια που όπως λέει αν γύριζε ο χρόνος πίσω ή γινόταν ένα θαύμα, μόνο εκείνη θα ήθελε να ανοίξει την πόρτα και να τη συναντήσει.
“Από το ’60 μέχρι και σήμερα δεν έχω πει ποτέ ότι η Αλίκη είναι νεκρή. Γιατί νιώθω σαν να είναι δίπλα μου συνεχώς. Μιλάω μαζί της” αναφέρει σε άλλο σημείο της συνέντευξης ενώ περιγράφει κι ένα περιστατικό όταν είχαν πάει στο Ζαμπέτα.
“Ο Δημήτρης είχε σηκωθεί και χόρευε ένα πολύ ωραίο ζεϊμπέκικο. Η Αλίκη που ήταν τρελά ερωτευμένη μαζί του σηκώθηκε και άνοιξε δεκάδες σαμπάνιες για πάρτη του και ο κόσμος ζητωκραύγαζε”.
