Μία 50χρονη Ισπανίδα αθλήτρια…βγήκε στην επιφάνεια, έχοντας περάσει 500 ημέρες ζώντας σε μία σπηλιά σε βάθος 70 μέτρων έξω από τη Γρανάδα χωρίς επαφή με τον έξω κόσμο, συμμετέχοντας σε ένα πείραμα που παρακολούθησαν στενά επιστήμονες, επιδιώκοντας να μάθουν περισσότερα για τις ικανότητες του ανθρώπου το μυαλό και τους κιρκάδιους ρυθμούς (σ.σ: μια οποιαδήποτε βιολογική διαδικασία που παρουσιάζει ενδογενή περιοδική μεταβολή στη διάρκεια ενός 24ώρου).
Η Μπεατρίθ Φλαμίνι, μια επίλεκτη αθλήτρια, ορειβάτισσα, όπως ανέφερε η ομάδα υποστήριξής της, έχει σπάσει ένα παγκόσμιο ρεκόρ για τον μεγαλύτερο χρόνο παραμονής σε μια σπηλιά.
Ήταν 48 ετών όταν μπήκε στη σπηλιά και γιόρτασε δύο γενέθλια μόνη. Ξεκίνησε την πρόκλησή της το Σάββατο, 20 Νοεμβρίου 2021, πριν από το ξέσπασμα του πολέμου στην Ουκρανία, την προκύπτουσα κρίση κόστους ζωής, το τέλος της μακροχρόνιας απαίτησης για μάσκα Covid-19 και τον θάνατο της βασίλισσας της Βρετανίας Ελισάβετ Β’.
Αναδύθηκε στο φως της άνοιξης στη νότια Ισπανία σήμερα (124/4) φορώντας σκούρα γυαλιά, κρατώντας τον εξοπλισμό της και χαμογελώντας πλατιά. Την υποδέχθηκαν ΜΜΕ, η κάλυψη των οποίων για την «ανάδυσή» της στο φως ήταν περιορισμένη ια ευνόητους λόγους, και τα άτομα από την ομάδα υποστήριξής της φορώντας μάσκες. Την περικύκλωσαν και την αγκάλιασαν.
Μιλώντας λίγο αργότερα, χαρακτήρισε την εμπειρία της «εξαιρετική, ασυναγώνιστη».
«Όταν μπήκαν να με πάρουν, κοιμόμουν. Νόμιζα ότι κάτι είχε συμβεί. Είπα: “Ήδη; Σίγουρα όχι”. Δεν είχα τελειώσει το βιβλίο μου».
Ερωτηθείσα αν σκέφτηκε ποτέ να πατήσει το κουμπί πανικού της ή να φύγει από τη σπηλιά, απάντησε: «Ποτέ. Στην πραγματικότητα δεν ήθελα να βγω».
Η Φλαμίνι περνούσε τον χρόνο της υπόγεια κάνοντας ασκήσεις για να τη διατηρεί σε φόρμα και απασχολημένη, ζωγραφίζοντας και έπλεκε μάλλινα καπέλα. Πήρε δύο κάμερες GoPro για να τεκμηριώσει τον χρόνο της, 60 βιβλία και 1.000 λίτρα νερό, σύμφωνα με την ομάδα υποστήριξής της.
«Υπήρξαν δύσκολες στιγμές -όπως όταν το σπήλαιο εισέβαλαν μύγες- και κάποιες «όμορφες», είπε. «Αν αυτό είναι το όνειρό σου και το πραγματοποιείς, γιατί θα κλάψεις;»
Είπε ότι είχε επικεντρωθεί στο να διατηρήσει τη «συνοχή», να τρώει καλά και να απολαμβάνει τη σιωπή. Ανυπομονούσε για λιχουδιές όπως αβοκάντο, φρέσκα αυγά και καθαρά μπλουζάκια.
«Δεν μίλησα δυνατά στον εαυτό μου, αλλά είχα εσωτερικές συζητήσεις και τα πήγαινα πολύ καλά με τον εαυτό μου», αστειεύτηκε.
«Πρέπει να διατηρείτε συνείδηση των συναισθημάτων σας, αν φοβάστε είναι κάτι φυσικό, αλλά ποτέ μην αφήσετε τον πανικό να εισέλθει ή παραλύσετε».
Επέμεινε ότι είχε πει στην ομάδα της να μην επικοινωνήσει μαζί της σε καμία περίπτωση, ακόμη και για έναν θάνατο στην οικογένεια. «Οι άνθρωποι που με γνωρίζουν το γνώριζαν και το σεβάστηκαν», πρόσθεσε.
Η Φλαμίνι παρακολουθούνταν από μια ομάδα ψυχολόγων, ερευνητών, σπηλαιολόγων -ειδικών στη μελέτη των σπηλαίων- και φυσικών εκπαιδευτών που παρακολουθούσαν κάθε της κίνηση και τη σωματική και ψυχική της ευεξία, αν και ποτέ δεν ήρθαν σε επαφή.
Σύμφωνα με το ισπανικό πρακτορείο ειδήσεων EFE, η εμπειρία της έχει «χρησιμοποιηθεί» από επιστήμονες στα πανεπιστήμια της Γρανάδας και της Αλμερία και σε μια κλινική ύπνου με έδρα τη Μαδρίτη.
Μελέτησαν την επίδραση της κοινωνικής απομόνωσης και του ακραίου προσωρινού αποπροσανατολισμού στην αντίληψη των ανθρώπων για το χρόνο, τις πιθανές νευροψυχολογικές και γνωστικές αλλαγές που υφίστανται οι άνθρωποι σε τέτοιοες συνθήκες, και τον αντίκτυπο στους κιρκάδιους ρυθμούς και τον ύπνο.
Η Φλαμίνι είπε ότι τώρα ανυπομονούσε να κάνει ντους και να μοιραστεί ένα πιάτο με τηγανητά αυγά και πατατάκια με φίλους. Τόνισε ότι θα «παρέδινε» τον εαυτό της στα χέρια των γιατρών για να μελετήσουν τον αντίκτυπο στο σώμα και το μυαλό της, πριν σχεδιάσει νέα έργα ορειβασίας και σπηλαιολογίας.
Μιλώντας σε πλάνα που παρείχε το Timecave (σπήλαιο του χρόνου), όπως ονομάστηκε το εγχείρημά της, κατά τη διάρκεια της παραμονής της στο σπήλαιο, είπε:
«Τα σπήλαια είναι αρκετά ασφαλή μέρη, αλλά πολύ εχθρικά για τον άνθρωπο και τον εγκέφαλο γιατί δεν βλέπεις το φως της ημέρας, δεν ξέρεις πώς περνάει ο καιρός, δεν έχεις νευρολογική διέγερση. Δεν είναι ότι η ώρα περνάει πιο γρήγορα ή πιο αργά, απλά ότι δεν περνάει, γιατί είναι πάντα τέσσερις το πρωί».
Η ιστοσελίδα του βιβλίου «Ρεκόρ Γκίνες» έχει αναφέρει ως τον «μεγαλύτερο χρόνο επιβίωσης για κάποιον που ήταν παγιδευμένος κάτω από τη γη» για τους 33 Χιλιανούς και Βολιβιανούς ανθρακωρύχους που πέρασαν 69 ημέρες 688 μέτρα (2.257 πόδια) κάτω από τη γη μετά την κατάρρευση του ορυχείου χαλκού-χρυσού Σαν Χοσέ στη Χιλή το 2010.
