Η υποκρισία της έκπληξης
Πετράλωνα-Κυψέλη, λίγη σκοτωμένη παιδικότητα δρόμος: o κρίκος του θανάτου
[…] Σκυλοκοίτες και νεκρόσιτοι κι ερεβομανείς
κοπροκρατούν το μέλλον[…]
Ελύτης, Το Άξιον Εστί
Στο βιβλίο της Γενέσεως, ο Θεός, παρουσιάζεται να μεταβαίνει στα Σόδομα ώστε «να δει με τα μάτια του» εάν συμβαίνουν στα αλήθεια[1] όλα όσα «άκουγε» να καυχώνται οι κραυγές της πόλεως, που έφταναν ως το Θρόνο Του. Λίγο αργότερα[2], λοιπόν, οι άγγελοί του, φτάνουν εκεί · ένα σπίτι, βρέθηκε να τους φιλοξενήσει. Και αμέσως, οι Σοδομίτες, από το νεότερο έως τον γηραιότερο, όλος ο λαός, περικύκλωσαν την οικία του Λωτ και του φώναζαν: «πού είναι εκείνοι που πριν λίγο ήρθαν σε εσένα; Δωσ’ τους μας. Θέλουμε να ασελγήσουμε σε αυτούς.»
Οι αντιστοιχίες με τον τρόπο που στην εποχή μας προσεγγίζονται τα πράγματα και, αλοίμονο, ο ίδιος ο άνθρωπος, αφθονούν. Μόνο που, η οθόνη, σε όποιο μέσο και αν τη φέρει- τηλεόραση,pc, κινητό- γίνεται οθόνιο με το οποίο, κλείνουμε τα μάτια μας και περπατάμε σε πραγματικότητες ή, σε τόπους αποσπασματικών πραγματικοτήτων. Διαβάζουμε μια είδηση και μπαίνουμε στα ρηχά της πραγματικότητάς της. Άλλοτε, κάτι στην είδηση αυτή, αρχικά τρομάζει τη συνείδησή μας δείχνοντας της πως αποκαλύπτεται – καταγγέλλεται και δημοσιεύεται- η συμπεριφορά ενός θύτη που συγγενεύει με πολλά από όσα, εν κρυπτώ, ατομικά ή συλλογικά, έχει αποδεχτεί.
Τότε ατομικά ή συλλογικά, πολλάκις ομοθυμαδόν με τον θύτη, στρέφεται εναντίον του καταγγέλλοντα αποδίδοντας του τα χαρακτηριστικά για τα οποία ο θύτης κατηγορείται και η ίδια, η συνείδηση αυτή, τύπτεται- το περιβόητο, φωνάζει ο κλέφτης. Συχνότερα, την είδηση, την κοιτούμε χωρίς καθόλου να μας αγγίξει. Πλην, οφείλουμε να κρατήσουμε τους τύπους. Να διαμαρτυρηθούμε, να σχολιάσουμε μετά αποτροπιασμού, να αποδοκιμάσουμε ή να επικροτήσουμε αλλά, πάντοτε, για την πραγματικότητα την οποία βλέπουμε με τα μάτια δεμένα με την οθόνη ως οθόνιο που μας αφαιρεί το βλέμμα. Ξαφνικά όμως – εάν μπορεί να ξαφνιάσει ο,τι έχει γίνει καθημερινότητα – η οθόνη δεν μεσολαβεί ανάμεσά σε εσένα και στο γεγονός. Αίφνης, η είδηση, είναι ο άνθρωπος δίπλα σου. Είσαι στην ακτίνα του γεγονότος. Τότε, υπάρχουν δύο δρόμοι · να περιμένεις να γίνει είδηση ώστε να φωνάξεις με φρίκη πίσω από την οθόνη, να σπαράξεις για το θύμα και να διερωτηθείς: «πού φτάσαμε!». Ο άλλος δρόμος είναι η επιλογή να εξελίξεις το γεγονός. Να το επηρεάσεις. Συνεπώς να ζήσεις έξω από το φαντασιακό του πλήθους που κατοικεί εικονικά πίσω από την οθόνη και μέσα σε αυτό που ορίζεις ως άνθρωπο.
Εκπλήσσεται λοιπόν το πλήθος -μα, εάν ήταν Κοινωνία, δεν θα το έκανε- που κάτι τέτοιο συμβαίνει σε μια οικογένεια. Οι πλέον των δύο εκατοντάδων στην υπόθεση της δωδεκάχρονης; Οι αλλεπάλληλες υποθέσεις παιδοβιασμών; Οι συμπεριφορές μύησης της αγέλης – πλήθους παιδιών στον Κολωνό; Η ηθική κατάσταση των σχολείων του πλήθους αυτού; Το πόσο συνηθίσαμε να βαδίζει ημίγυμνη δίπλα μας η αθωότητα- το πώς το πλήθος (ξε)ντύνει τα παιδιά του δηλαδή, είναι όλα αυτά ανεξάρτητα με το τι πρωτανταμώνει ως άνθρωπο, στο πρώτο σύνολο ανθρώπων -την οικογένεια- το κάθε παιδί σαν γεννιέται; Στην περίπτωση της Κυψέλης, με τα οστά ενός βασανισμένου έως θανάτου παιδιού να περιφέρονται ανάμεσα μας, ένας – δύο από το κοινωνικό σύνολο που είθισται να σιωπά ή να θρηνεί τυπολατρικά κατόπιν εορτής, μέσω του Χαμόγελου του παιδιού, ειδοποίησαν τις αρχές.
Η Εισαγγελία Ανηλίκων ενημερώθηκε πρώτα από όλα όταν η μητέρα που τώρα -τριάντα ετών- καταδικάζεται σε ισόβια κάθειρξη, ήταν παιδί. Δεκαπέντε ετών και σε ενδιαφέρουσα- ανάμεσα στη δική μας κοινωνία και τότε. Οι ρυθμοί και η στάση της Εισαγγελίας, των αρχών, συνέπραξε και στη διαμόρφωση του ψυχισμού αυτής της μητέρας και στην παράταση κακοποίησης του κοριτσιού(του ενός δηλαδή εκ των δύο παιδιών της παραπάνω μητέρας), που με αλλεπάλληλες καταγγελίες κατόρθωσε να σωθεί και στη δολοφονία του επτάχρονου αγοριού αλλά και στη διατήρηση της ελευθερίας του πατριού των παιδιών για πέντε έτη μετά το τέλος του μαρτυρίου του επτάχρονου οπότε, πιθανότατα και στην τέλεση πλήθους άλλων εγκλημάτων που θάφτηκαν στα ερείπια της κρατικής καρικατούρας μεν, από το ποιον της ίδιας της «κοινωνίας» δε.
Στην περίπτωση των Πετραλώνων, η πρόφαση μεταλλασσόταν. Πρώτα, «πού ήταν οι γείτονες;». Έπειτα, αφού αποκαλύφθηκε πως δύο γείτονες ήμασταν εκείνοι που γίναμε καταφυγή και οικογένεια των παιδιών αυτών: «γιατί οι γείτονες και όχι οι ένοικοι της ιδίας πολυκατοικίας;». Μετά: «πούθε πληρώνονται οι δικηγόροι – υπερασπιστές των δύο θυμάτων;». Και κυρίως: «τι δουλειά έχει ένας ενήλικας με ένα, δύο, τρία παιδιά με τα οποία δεν έχει συγγένεια;». Μα τι άλλο είναι αυτό το διαβλητικό υπονοούμενο, εάν όχι ομολογία για το ότι, η κοινωνία ετούτη, είναι συνηθισμένη στη χυδαιότητά της, δηλαδή, συνηθισμένη σε ενήλικες που επιθυμούν να βλάψουν τους ανήλικους; Ερωτήματα όλα που έχουν νόημα μόνο για μία κοινωνία που δεν έχει μάθει να δίνει από το υστέρημά της αλλά να κλέβει το υστέρημά του πλησίον. Γεμάτη από κοινότυπους και συνεπώς, ως επί το πλείστον, εκχυδαϊσμένους συλλογισμούς που όταν κάποιος της προωθεί κάτι ως «παιδικό βιβλίο» δέχεται εν τω άμα, ως ευαγγελιστή αθωότητας και τον συγγραφέα του ενώ, στο άκουσμα και μόνο ενός τίτλου, όπως «ώριμο σπέρμα» φρικιά ομόψυχα με τον πατέρα τριών παιδιών που καταγγέλλεται από τα ίδια για εξακολουθητική σεξουαλική κακοποίηση και βιασμούς.
Τύπος και κοινωνία εξεπλάγησαν, στράφηκαν πότε κατά των καταγγελλόμενων από τα παιδιά ως θύτες πότε κατά των υπερασπιστών των παιδιών- πάντως, σώπασαν. Έκτοτε κι άλλα σχετικά περιστατικά-πάλι έκπληξη, αποτροπιασμός. Σιωπή. Εξακολούθηση των ίδιων ηθών συνεπώς των ιδίων πράξεων. Τα παθήματα που δεν γίνονται μαθήματα, οδηγούν σε εγκλήματα.
Ο άνθρωπος είναι λέμε κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν Θεού συνεπώς, το τι εικονίζεται διαρκώς στον κόσμο μας γύρω από την Παιδικότητα, γύρω από το κάθε παιδί, το τι δηλαδή Προβάλλεται σε αυτό το κάθε παιδί, κάποια σχέση θα έχει τελικά με το τι τείνουμε να επιτρέπουμε και να επιδιώκουμε να ομοιωθεί. Και η εικονικότητα αυτή πέφτει επάνω μας, Προβάλλεται από τα βάθη του διαδικτύου οπού ελεύθερα εντοπίζει κανείς πορνογραφικές «κατηγορίες» με τίτλους “Mother and son”, “Father and son”, “Orgy”, “Pregnant porn”- ελεύθερα διότι σεβόμαστε το «δικαίωμα» εκείνου που μπορεί να επιθυμεί να έχει πρόσβαση σε «ό,τι θέλει», προβάλλεται από τα βάθη του διαδικτύου μέχρι την επιφάνεια των οθονών, τις καθημερινές προβολές της τηλεόρασης οπού το ανθρώπινο ον, ως επί το πλείστον, εμφανίζεται πάσχον, στην καλύτερη περίπτωση, από το σύνδρομο της Λολίτας -ανεξαρτήτως φύλλου και σεξουαλικού προσανατολισμού. Σε τι συνίσταται λοιπόν η έκπληξη, όταν ένα δεκάχρονο παιδί κακοποιείται πρωκτικά με κατσαβίδι από εντεκάχρονους συμμαθητές; (βλ. 2017)
Και πώς μπορεί να προσεγγιστεί η ουσία από τη Δικαιοσύνη όταν ψάχνει εάν το θύμα ήταν δώδεκα ή δεκατριών, διότι με βάση το ένα αυτό επιπλέον έτος, θα αλλάξει η ποινή του βιαστή ή, αναζητά εάν ο παιδικός πρωκτός παραβιάστηκε με το δάχτυλο του θύτη ή με το μόριό του ώστε να αποφανθεί ex cathedra για το εάν πρόκειται για ασέλγεια ή για βιασμό; Ποια κοινωνία δέχεται τέτοια χυδαία νομικά πλαίσια που ουσιαστικά περιγελούν το θύμα; Εκείνη που από το πώς θα καβαλήσει ένας «τραγουδιστής» την πίστα, μέχρι το με τι θα διασκεδάσει η ίδια και το παιδί της, όλες τις εκφάνσεις του βίου των πολιτών της, τις μπολιάζει με το προαπαιτούμενο της σεξουαλικής προκλητικότητας. Εκείνη, που δέχεται ένα παιδί από τα δεκαπέντε να έχει δικαίωμα αλλαγής φύλου αλλά «υποψιάζεται» -εκείνους που καθομολογία των ιδίων των θυμάτων, τα γλύτωσαν – ως ομοφυλόφιλους, διεμφυλικούς, χριστιανούς ή οτιδήποτε άλλο θεωρεί ως κατηγορία η χωματερή των εννοιών της.
Η ίδια που βιάζει την παιδικότητα σε μίμηση συμπεριφορών -φραστικών, κινησιολογικών, ενδυματολογικών- απαραίτητων για να μπορέσει να σταθεί στο ύψος του μηδενός, και να ζήσει ορφανή από ύπαρξη σε ένα απέραντο πορνιθοτροφείο στο οποίο βασική καμαριέρα είναι το star system-«καλλιτεχνικό», δημοσιογραφικό, αθλητικό. Είναι ευκολότερο να βοηθήσεις έναν άνθρωπο να σωθεί από τον θύτη, παρά από την κοινωνία που δημιούργησε το θύμα, το θύτη και το έγκλημα.
Η ΠΑΙΔΟΚΤΟΝΙΚΗ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΑ
Και πού αλλού φαίνεται το πώς αντιμετωπίζεται -πλειοψηφικά, ευτυχώς όχι καθολικά- ένα γεγονός από μία τέτοια κοινωνία, πρόστυχα, χύδην, σπάνια σοφά; Σε ό,τι κατέληξε να επέχει, εκφυλισμένα, θέση αρχαίας αγοράς. Στο δημοσιογραφικό χώρο και στα πεζοδρόμια του διαδικτύου, εκεί που απεικάζει το συλλογικό της ασυνείδητο η κοινωνία αυτή.
Μία παιδοκτονική δημοσιογραφία που εμφορούμενη από τα ήθη της κοινωνίας με την οποία, σε συνειδητή όσμωση – όπως άλλωστε με κάθε άλλη εξουσία, έτσι και με αυτή, την τέταρτη- αλληλοδιαμορφώνουν τα έθη τους και τις μελλοντικές βιοτικές -άρα και ηθικές- συνθήκες και υποδομές, δημοσιογραφία που όπως κάθε άλλη εξουσία δεν είναι υπόλογη πουθενά ακριβώς διότι ο πολίτης, καταντημένος λαός, εκπροσωπείται από τις – εκ της ουσίας του – εξουσίες αυτές, με τρόπους και ήθη που και ο ίδιος θα τις ασκούσε – και τις ασκεί, όποτε κάποιος από αυτόν, τον λαό, τοποθετείται σε κάποια από τις εν λόγω εξουσίες. Μια τέτοια δημοσιογραφία που πριν καλά – καλά να δημοσιοποιηθεί η υπόθεση, άλλοτε διαδίδει ανακρίβειες -συνειδητά ή ασυνείδητα, Κύριος οίδε και χρόνος δείξει- από κάθε επώνυμο βήμα και δυσχεραίνει τη δικαίωση και των τριών παιδιών της υπόθεσης αυτής και όσων άλλων ανηλίκων αυτά έχουν δει και κατ’ επανάληψη καταγγείλει ότι τα έχουν δει να κακοποιούνται, ζωντανά εμπρός τους ή, σε φωτογραφίες.
Δημοσιογραφία που άλλοτε, αναλαμβάνει μοδίστρα αποσπασμάτων της δικογραφίας, προσπαθεί να διασύρει ανθρώπους και έργο με πνεύμα επιχειρηματολογίας ομόηθες των κατηγορουμένων στους οποίους παίρνει εύκολες συνεντεύξεις και διυλίζει τον κώνωπα ώστε να αποστάξει αντιφάσεις στα καταγγελλόμενα από τα ανήλικα θύματα που κατακρεουργούνται εδώ και χρόνια με τους τρόπους που εξετάζονται – με πρωτόκολλά που μόνο προσφάτως, επιτέλους άλλαξαν- αλλά καταπίνουν κοπάδια τις καμήλους των ψευδών και των αντιφάσεων τόσων ενηλίκων και τόσων καθυστερήσεων και ανεπαρκειών των αρχών καλύπτοντάς τες ακόμη και αποδίδοντάς τους απροκάλυπτα, ορθές κινήσεις τις οποίες, αποδεδειγμένα, δεν έκαναν ποτέ! Ενίοτε μάλιστα, ο δημοσιογραφικός λόγος, συμπρωταγωνιστεί στο θίασο των κατηγορουμένων, προσθέτοντας δικά του σκετς. Παρακάμπτοντας ότι ουδέποτε υπήρξε η παραμικρή κατηγορία εις βάρος μου και αντιθέτως, τρία παιδιά ομολογούν εδώ και χρόνια ότι τα απομάκρυνα από κάθε ηθική παρεκτροπή που τους επιβαλλόταν στην οικογένειά τους ως φυσιολογική, αναρωτιέται αν άραγε είμαι εγώ ο βιαστής και όχι ο πατέρας που κατηγορείται και από τα τρία τέκνα του- των οποίων τα λεγόμενα επιβεβαιώνει πλήθος από πραγματογνωμοσύνες (τις οποίες ο δημοσιογράφος αποσιωπά)- και για τον οποίον έχει στοιχειοθετηθεί κατηγορητήριο, το οποίο επίσης αποκρύπτεται.
Μία – δύο ημέρες μετά τη δημοσιοποίηση της υπόθεσης, διατυπώθηκε μία σειρά αποκαλούμενων ερωτημάτων – «που καίνε» κατά τη θερμομέτρηση του δημοσιογράφου- με βεβαιότητα που δεν θα διακατείχε μήτε εκείνον που θα ασχολούνταν χρόνια με τη δικογραφία και προβλήθηκαν σαν βέβαιες θέσεις που ερείδονται σε αυτή- κάτι που ακόμη και για κάποιον που απλώς θα φωτοτυπούσε τη δικογραφία, θα ήταν σαφές ότι δεν συμβαίνει
Στο δεύτερο ερώτημα εξ αυτών, για να αρχίσουμε από τα πιο ισχνά σε περιεχόμενο αλλά εξίσου γεμάτα αξιόποινη προπέτεια, αναφέρεται πως οι λίγοι ένοικοι που εξετάστηκαν, δεν είχαν αντιληφθεί το οτιδήποτε.
Α) Ο αναγνώστης του παρόντος μπορεί να ισχυριστεί ότι -ακριβώς αυτή τη στιγμή της ανάγνωσης- γνωρίζει τι ακριβώς συμβαίνει σε έτερο διαμέρισμα της ιδίας πολυκατοικίας; Ας σκεφτεί, επί παραδείγματι, εάν αυτή τη στιγμή στον επάνω όροφο υπάρχει ένα παιδί, φιμωμένο με μονωτική ταινία, βασανίζεται, πεθαίνει και ενταφιάζεται στο μπαλκόνι, δύναται να το γνωρίζει;
Β) Ισχυρίστηκε κάποιος από αυτούς τους ενοίκους που εξετάστηκαν, ότι έμπαινε στο σπίτι της οικογένειας;
Γ) Πως ο κατά τα επίμαχα έτη ένοικος του ακριβώς από κάτω διαμερίσματος δεν εξετάστηκε ποτέ, έγινε γνωστό;
Δ) Ότι από το 2016 οπόταν ακόμη οι γονείς δεν ήταν σε διάσταση, οι μόνοι που είχαν σχέση με την οικία της οικογένειας ήταν Κρεμνιώτης και Πουλάκη και διαπίστωναν καθημερινά την κατάσταση που καταγγέλλεται και από τα ίδια τα τέκνα, προς τι δεν αναφέρεται;
Ε) Ότι ο ίδιος ο πατέρας, στο από 20-5-19 υπόμνημα παροχής εξηγήσεων, αναφερόμενος στα χρόνια συζυγίας τους, λέει ρητά ότι η σύζυγός του παραμελούσε τον ίδιο και τα παιδιά, αδιαφορώντας για αυτούς και μη δυνάμενη να ανταπεξέλθει στο ρόλο της, διαφεύγει από τη δημοσιογραφική πανεπιστημοσύνη;
ΣΤ) Ότι η από 9/4 /2021 αιφνιδιαστική πραγματογνωμοσύνη επιβεβαιώνει ακόμη και τότε την ακαταλληλότητα των συνθηκών της οικίας των παιδιών, όπως και η από 30/9/20 έκθεση διαβίωσης, υπάρχει λόγος που αποκρύπτεται και εάν ναι, είναι ο ίδιος για τον οποίον δεν γίνεται καμία μνεία στο φωτογραφικό υλικό της κατάστασης του σπιτιού, που κατ’ επανάληψη έχουμε καταθέσει;
Έπειτα, στο έκτο αναφέρονται φωτογραφίες που δείχνουν «άριστη σχέση» των θυμάτων με τον φερόμενο ως θύτη. Αλήθεια, το να χαμογελά ένα παιδί δίπλα στον τύραννο από τον οποίον δεν μπορεί να ξεφύγει συνεπάγεται ευτυχία; Οι φωτογραφίσεις της δωδεκάχρονης στον Κολωνό, που κείται κακοποιημένη και από τέτοια δημοσιογραφία, την ευδαιμονία της αποδεικνύουν; Αλλά, πάλι οι φωτογραφίες της δικογραφίας, ενδεικτικές της διαστροφής της οικογένειας γιατί αποσιωπούνται; Στο ίδιο πνεύμα κινούμενη η δημοσιογραφία, σε μεσημεριανή εκπομπή -ρύπων- στοχάζεται γύρω από τα μηνύματα που μπορεί το δεκαεξάχρονο τότε κορίτσι (το μεγαλύτερο εκ των τέκνων της οικογένειας των Πετραλώνων) να είχε στείλει στον πατέρα του.
Με αντίστοιχη εμβρίθεια-ψυχολογίας των θυμάτων – άραγε, προσεγγίζουν και το πλήθος Κυριών του Me Too που επί έτη ήταν δέσμιες πλήθους συναισθημάτων, συνθηκών και status quo; Ποιος άλλος αν όχι αυτή η γυναίκα, το δεκαεξάχρονο τότε κορίτσι, θα μπορούσε να σταθεί ανάμεσα στου επικεφαλής ενός ακόμη πιο διευρυμένου κινήματος; Τα χρόνια που το κορίτσι εκείνο άναβε μέσα από την οικία – δεσμωτήριο την τηλεόραση, ποιο ήθος διδασκόταν από όσους τολμούν να την πιάνουν στο στόμα τους επιφυλακτικοί ως προς το αν θα την αποκαλέσουν θύμα αντί η κοινωνική κατάσταση που επικρατεί -και την οποία συνδιαμορφώνουν – να τους κάνει να αναρωτηθούν μήπως πλήθος βασανισμένων ανθρώπων- που δεν αποκαλύπτουν ή, όταν αποκαλύπτουν δεν δικαιώνονται- είναι θύματα και των ιδίων και του πλαστικού, ρυπογόνου τρόπου που ασκούν την μιντιακή εξουσία τους;
Στο τέταρτο και δέκατο ερώτημα το θράσος εξαπλώνεται εγκληματικά όταν αφενός παραποιούνται τα λεγόμενα των ιατροδικαστών οι οποίοι ρητά αποφαίνονται πως τα όποια τραύματα θα μπορούσαν σε αυτή την ηλικία και ειδικά μετά από τόσα χρόνια, να έχουν πλήρως επουλωθεί αφετέρου διατυμπανίζεται πως από την έρευνα των παιδοψυχολόγων δεν έχει προκύψει κάτι σαφές και πως ορισμένοι εξ’ αυτών κάνουν λόγο για ψευδείς ισχυρισμούς.
Ποιες είναι αυτές οι πραγματογνωμοσύνες; Διότι σε όλες, αφενός τα παιδιά κρίνονται υγιή αφετέρου οι από 13/6/18, 11/7/18, 20/5/21, 9/4/21 (διπλή) επιβεβαιώνουν πλήρως τα λεγόμενα των τριών τέκνων ενώ η από 28/12/20 που αμφιβάλλει – αλλά δεν αποκλείει- τα γεγονότα, είναι εκείνη που κατ’ ουσία απορρίπτεται στην από το Μάιο του 2022 πρόταση του εισαγγελέα. Ανάμεσα στα τόσα γιατί, ακόμη, αποκρύπτεται εξειδικευμένη ιατρική εξέταση – την οποία και λαμβάνει υπόψη στην πρότασή του ο εισαγγελέας- η οποία επιβεβαιώνει και αυτή, τα καταγγελλόμενα από τα τρία αδέλφια ;
Στο δέκατο τρίτο ερώτημα όπως και σε τηλεοπτική εκπομπή της μεσημβρινής ζώνης λέγεται πως, η μη άσκηση δίωξης κατά των προσώπων που καταγγέλλονται, συνεπάγεται επιφυλάξεις για το εάν τα καταγγελλόμενα ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα χωρίς βέβαια να γίνει καν μνεία ότι μήνες πριν, ο Εισαγγελέας που χειρίστηκε την υπόθεση είχε εκδώσει Παραπεμπτική πρόταση ακριβώς διότι τα στοιχεία ήταν επαρκή για να στοιχειοθετηθεί το κατηγορητήριο!
Στην ίδια μάλιστα εκπομπή ενώ ι) αποσιωπήθηκε η από τον Μάιο του 2022 παραπεμπτική πρόταση και ιι) ειπώθηκε λανθασμένα πως η υπόθεση ήταν δύο ετών – ενώ γδέρνει επί πέντε και πλέον έτη τις σάρκες αυτών των παιδιών -εκστομίστηκε κατ’ επανάληψη, σε άλλη ημερομηνία πως ο γράφων και ο δεκαεπτάχρονος – τότε δεκατριών ετών – κοιμήθηκαν στο ίδιο κρεβάτι! Ηθικά συνεπόμενο για τους εν λόγω να μην είναι δυνατή η ύπαρξη καμίας άλλης σχέσης. Εκ γὰρ τοῦ περισσεύματος τῆς καρδίας τὸ στόμα λαλεῖ[3] Εντούτοις τα λεγόμενα αυτά δεν αποτελούν επιφυλάξεις, όπως ακούστηκε σε κατοπινή εκπομπή αλλά, ανάμεσα σε άλλα, συκοφαντική δυσφήμιση.
Στο ερώτημα δεκατέσσερα διασπείρεται, απληροφόρητα και ελαφρά τη καρδία, το ψευδές ότι η πλευρά των καταγγελλόντων προχώρησε σε νέο κύκλο ενεργειών για το ίδιο θέμα ενώ, η μήνυση που κατατέθηκε το Μάιο του ‘22 αφορά αποκλειστικά τη μητέρα των τριών τέκνων σχετικά με πλήθος αξιόποινων πράξεων ανάμεσα στις οποίες η σωματική βλάβη ανηλίκου και υπόθαλψη εγκληματία. Το δε προανακριτικό της στάδιο, ολοκληρώθηκε προσφάτως.
Στο ενδέκατο ερώτημα αναφέρεται πως ο συγγραφέας, ο γράφων, έχω αναφέρει πως φιλοξενούσα τα τέκνα μετά τον χωρισμό κλπ. Οποιοδήποτε έγγραφο αποδεικνύει ότι έχει ειπωθεί κάτι τέτοιο ή έχει αφαιρεθεί από τη δικογραφία ή, δεν υπήρξε ποτέ. Σαφώς αμφότερες οι περιπτώσεις επισύρουν συγκεκριμένες νομικές κινήσεις. Επειδή όμως αληθής είναι η δεύτερη, οι επιλογές που απομένουν είναι σαφώς πιο περιορισμένες και συγκεκριμένες.
Όμως στο πρώτο, έβδομο και ένατο ερώτημα, διασπείρονται μάλλον αξιόποινα ύποπτες ανακρίβειες. Διατυπώνεται ότι ανήλικος προέβη σε «τυφλές» αναγνωρίσεις και τάχα, υποδείχθηκε ακόμη και κάποιος σεφ που απλώς αναρτούσε βίντεο. Αμφότερα τα μικρότερα αδέλφια, αφού αφηγήθηκαν σε εμένα τι τους είχε συμβεί- καθένα με τρόπο και δυνατότητες αντίστοιχες των ηλικιών τους- μέσω του facebook του φυσικού τους πατέρα εντόπισαν ορισμένα από τα άτομα που κατά καιρούς – και όχι όλα μαζί- προέβαιναν στις καταγγελλόμενες πράξεις και ήταν μάλιστα σαφή ως προς το ότι δεν μπόρεσαν να εντοπίσουν όλους όσους τα είχαν βλάψει. Επιπροσθέτως διατυπώνεται πως από τις έρευνες της ΕΛ.ΑΣ. δεν προέκυψαν άλλα στοιχεία για κακοποίηση του ανηλίκου και των άλλων παιδιών, πως σε κανένα από τα καταγγελλόμενα πρόσωπα δεν είχαν αποδοθεί ποτέ κατηγορίες και μάλιστα πως από ελέγχους των ηλεκτρονικών υπολογιστών τους, δεν διαπιστώθηκαν σχετικές ύποπτες ενέργειες.
Ο ΚΡΙΚΟΣ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ
Προτού όμως αναφέρουμε την τραγική συγκυρία που επιβεβαιώνει πως μόνο «τυφλές» δεν ήταν οι αναγνωρίσεις του μικρού τότε αγοριού, θα πρέπει να καταστεί σαφές ότι:
Πρώτον, η ΓΑΔΑ ανέλαβε την υπόθεση ένα έτος (Αύγουστο 2018) μετά τις αρχικές καταγγελίες και ο πατέρας είχε «ενημερωθεί» μέσω των ασφαλιστικών (Αύγουστο 2017) ότι ο γιος του δεν ήταν πλέον υποχείριο του και άνοιγε τον ασκό του Αιόλου αποκαλύπτοντας τη δράση του ενώ, συγκεκριμένα τους κατηγορούμενους, η Ασφάλεια τους εξέτασε περισσότερο από είκοσι μήνες μετά την καταγγελία -η ημερομηνία υπομνήματος παροχής εξηγήσεων του πατέρα, έχει φέρει ημερομηνία 20/5/19! Απορίας άξιο, το πώς δεν επαινείται δημοσίως η ικανότητα αιφνιδιασμού των αρχών!
Δεύτερον, ότι αποτελεί ασύστολο ψεύδος πως εξετάστηκαν οι υπολογιστές των κατηγορουμένων – έστω και μετά από είκοσι δύο μήνες από την ενημέρωσή τους ότι καταγγέλλονται! Ουδέν έγγραφο της δικογραφίας αποδεικνύει κάτι τέτοιο.
Τέλος, να τονιστεί με κάθε τρόπο, ότι υπήρξε μεγάλο μέρος των φερόμενων ως δραστών που δεν ταυτοποιηθήκαν από την Ασφάλεια, μολονότι στο προφίλ πολλών εξ αυτών αναγραφόταν ακόμη και ο αριθμός τηλεφώνου! Τα θύματα και όσοι τα στηρίζουμε, υπήρξαμε μάρτυρες του γεγονότος -συχνά καθημερινού- πολλοί από εκείνους που η Γενικής Ασφάλεια της πρωτεύουσας της Ελλάδος ισχυρίστηκε πως δεν ταυτοποίησε, να περνούν, να χλευάζουν, να απειλούν. Τελικά, δύο μόλις ακόμη από εκείνους που η ΓΑΔΑ δεν είχε εντοπίσει, κλήθηκαν από την ίδια την Ανακρίτρια.
Τέτοια ερωτήματα, δεν «καίνε»· είναι καμένα.
Όμως, την ίδια περίοδο που το μικρό τότε αγόρι της υπόθεσης των Πετραλώνων- ανοίγοντας το δρόμο προς την απελευθέρωση και στις αδελφές του- ξεκινούσε με τη βοήθεια δυο «τρελών του χωριού» να αποκαλύπτει την πιο πυρηνική σήψη της κοινωνίας μας- της οικογένειας – καλούμενο να ανταπεξέλθει πριν από όλα στο ότι έπρεπε να αγαπάει τους γονείς, να ανταπεξέρχεται στους χειρισμούς και τις απειλές τους, να αποδεικνύει ξανά και ξανά στο παιδοκτόνο κράτος ότι δεν είναι τρελό, την ίδια περίοδο, πάνω κάτω, δυο άλλα παιδιά κακοποιούνταν και το ένα από αυτά, δολοφονούνταν.
Τον Σεπτέμβριο του 2008 έπειτα από καταγγελία ενός πολίτη, το Χαμόγελο του Παιδιού πραγματοποιεί επιτόπια παρέμβαση σχετικά με ένα ανήλικο κορίτσι, δεκαπέντε ετών τότε και, σε ενδιαφέρουσα. Ο πολίτης και το ΧτΠ κάνουν το χρέος τους. Το μικρό κορίτσι, όμως, παρατιέται στο έλεος ενός Θεού που σπάνια βρίσκει τόπο ανάμεσά μας για να σταθεί. Τελικά, το πλάσμα ετούτο, το παιδί αυτό, φέρνει στο κόσμο δύο παιδιά. Ακόμη δύο ανθρώπους. Και σήμερα, στα τριάντα της, καταδικάζεται σε ισόβια από το κράτος που το παράτησε στη ζεστή αγκαλιά της κοινωνίας που εκπροσωπεί και η οποία, πάλι, φρίττει με ό,τι γέννησε!
Ιανουάριο του 2017, ένα επτάχρονο παιδί, ο γιος της παραπάνω μητέρας, βασανίζεται για πολλοστή φορά- έως θανάτου. Δολοφονείται, θάβεται σε μία ταράτσα στο κέντρο της πρωτεύουσας και, τα λείψανά του, περιφέρονται ανάμεσά μας σε μία εργαλειοθήκη. Παράλληλα προφανώς, κακοποιείται και η αδελφή του μέχρι που:
Στις 16 Μαΐου 2018, το Χαμόγελο του Παιδιού, μετά από ειδοποίηση του διευθυντή του σχολείου, αναφέρει στην Εισαγγελία ανηλίκων παραμέληση και σωματική κακοποίηση της αδελφής του δολοφονημένου παιδιού. Το κοριτσάκι οδηγείται στο νοσοκομείο. Η μητέρα εύκολα εξαπατά τις αρχές, πως τάχα ο μεν Πολωνός σύντροφός της και πατριός των παιδιών της, δεν κακοποιούσε την κόρη της, ο δε γιός της είχε φύγει με το βιολογικό του πατέρα στην Πολωνία.
Το κοριτσάκι παραμένει στο ίδιο περιβάλλον μέχρι που:
Στις 27 Ιουνίου του 2018 το ΧτΠ λαμβάνει αίτημα φιλοξενίας για την ανήλικη. Η μητέρα και ο σύντροφός της εξαπατά και πάλι εύκολα τις αρχές που δεν μπαίνουν καν στον κόπο, μέσα σε έναν τέτοιο περιβάλλον, να ελέγξουν εάν οι δύο αυτοί άνθρωποι τους έλεγαν την αλήθεια.
Ωσότου , αρχές του 2022, μία σύμπτωση οδηγεί στην αποκάλυψη του τι ακριβώς είχε συμβεί
Ο τρόπος που οι δύο αυτές περιπτώσεις σχετίζονται, δείχνουν ένα μέρος μόνο του μαρτυρίου που θα μπορούσαν να αποφύγουν τα εκάστοτε θύματα. Γλυτώνοντας τόσο από τα χέρια των θυτών όσο και από το μαρτύριο της επαναθυματοποίησης από τους χειρισμούς του κράτους και των αρχών που υποτίθεται, οφείλουν αρχικά να τα προστατεύουν κι όταν αποτυγχάνουν, τουλάχιστον, να τα σώζουν εγκαίρως και να τα δικαιώνουν. Φυσικά, το κράτος που στην ουσία του είναι η δύναμη του ήθους της κοινωνίας του, όχι μόνο δεν το κάνει αλλά συμβάλλει απειραχώς στο σκοτεινό αριθμό κάθε εγκλήματος. Το αποτέλεσμα είναι ήδη ορατό και, κυρίως, στους τρόπους της νεότητας: η εγκληματικότητα είναι το αυριανό έθιμο.
Η αναφορά του αγοριού, από την περίπτωση των Πετραλώνων, στην Εισαγγελία ανηλίκων γίνεται καλοκαίρι του 2017. Εξετάζεται πρώτη φορά από παιδοψυχολόγους πέντε μήνες μετά, τον Ιανουάριο του 2018 και στις 5/2/2018 αναφέρει στις ειδικούς ότι έχει εντοπίσει τα πρόσωπα που προέβαιναν στις καταγγελλόμενες πράξεις. Ωστόσο ο ρόλος των ειδικών ήταν να δουν κατά πόσο τα δύο μικρότερα αδέλφια -που μίλησαν πρώτα- έλεγαν την αλήθεια. Αποφαίνονται πως τα παιδιά λένε την αλήθεια και ότι η εικόνα του πατέρα, συνάδει με όσα τα τέκνα του καταλογίζουν. Κι όμως, η ΓΑΔΑ αναλαμβάνει τέλη Αυγούστου του 2018, δηλαδή ακόμη έξι μήνες αργότερα!
Στις 31-8-2018 καταθέτω κατά την εξέτασή μου στην αστυνομία, ανάμεσα σε άλλα έγγραφα και τη λίστα με τα url του Facebook των ατόμων όπως τα δύο μικρότερα παιδιά μού τα είχαν υποδείξει. Ανάμεσα σε αυτά και το όνομα του δολοφόνου του επτάχρονου Ανδρέα για το μαρτύριο του οποίου προφανώς δεν γνωρίζαμε τίποτα. Το Σεπτέμβριο του ιδίου έτους, συγκεκριμένα στις 22-9- 18 ο ανήλικος, αναφέρεται και πάλι στον συγκεκριμένο άντρα περιγράφοντας συγκεκριμένες πράξεις. Στις 30/9/20 καταθέτω και πάλι, στην ανακρίτρια πλέον, τη λίστα των ατόμων στα οποία αναφέρονταν τα παιδιά, προφανώς, ανάμεσα τους και ο ακόμη και τότε μη ταυτοποιημένος Πολωνός. Στις 9-3-21 o δεκαεξάχρονος, μιλά και πάλι για τον συγκεκριμένο άνδρα, πάλι με ονοματεπώνυμο, αυτή τη φορά στην Ανακρίτρια και καταγγέλλει, ξανά, συγκεκριμένες πράξεις εις βάρος του από τoν αυτόχειρα Πολωνό.
Από τις ημερομηνίες προκύπτει ότι τουλάχιστον η κακοποίηση της αδελφής του δύστυχου αγοριού, αν μη τι άλλο για κάποιους μήνες, θα είχε αποφευχθεί εάν φυσικά το σύστημα -τουλάχιστον όσο αφορά τους ρυθμούς του- δρούσε άμεσα ως δίχτυ προστασίας των θυμάτων και όχι κάλυψης των θυτών.
Ωστόσο, οι πορείες των δύο υποθέσεων, σε πολλά σημεία παράλληλες -ακόμη και στις σαδιστικές τιμωρίες που έχουν καταγγελθεί από τα παιδιά και των δύο οικογενειών- εγείρουν και άλλα ερωτήματα που κάθε ένα εξ αυτών, αποτελεί και καταγγελία. Με αφορμή την υπόθεση των Πετραλώνων, το συγκεκριμένο άτομο, καταγγέλθηκε από το 2018 έως το 2021 επωνύμως στις αρχές – και σε προανακριτικό και σε ανακριτικό στάδιο- τουλάχιστον τέσσερις φορές και όμως, όταν εντελώς τυχαία αποκαλύφθηκε η μοίρα του επτάχρονου, το 2022, οι δύο υποθέσεις δεν συσχετίστηκαν. Έτσι, συμπερασματικά: από τον Αύγουστο του 2018 οπότε προσωπικά κατέθεσα ανάμεσα σε όσα μού αποκάλυψαν τα παιδιά και το όνομα του συγκεκριμένου ανδρός, μέχρι το 2021, οι αρχές διατείνονταν ότι δεν το είχαν εντοπίσει. Από το δε 2022 όμως, οπότε και τον συνέλαβαν, η ευθύνη για τον μη συσχετισμό των υποθέσεων -και ενώ στο μεσοδιάστημα, 18 έως 22, το όνομα του έχει καταγγελθεί τέσσερις φορές- είναι τίνος; Έγραψα παραπάνω ότι οι αρχές – και η κοινωνία συνέπραξαν: «και στη διαμόρφωση του ψυχισμού αυτής της μητέρας και στην παράταση κακοποίησης του κοριτσιού(του ενός δηλαδή εκ των δύο παιδιών της παραπάνω μητέρας), που με αλλεπάλληλες καταγγελίες κατόρθωσε να σωθεί και στη δολοφονία του επτάχρονου αγοριού αλλά και στη διατήρηση της ελευθερίας του πατριού των παιδιών για πέντε έτη μετά το τέλος του μαρτυρίου του επτάχρονου οπότε, πιθανότατα και στην τέλεση πλήθους άλλων εγκλημάτων που θάφτηκαν στα ερείπια της κρατικής καρικατούρας μεν, από το ποιον της ίδιας της «κοινωνίας» δε». Δεν είναι ασφαλώς δυνατό, να μην προστεθεί: συνέβαλαν καθοριστικά και στη μαρτυρική έως εδώ πορεία των τριών παιδιών της υπόθεσης των Πετραλώνων. Συμβάλλουν διαρκώς στην αύξηση των θυμάτων- που φοβούνται να μιλήσουν, επομένως, αφήνοντας ελεύθερους τους θύτες συνεπώς την εγκληματική τους δράση.
Ποιες οι ευθύνες των αρχών για όλα αυτά; Αφενός, έναν χρόνο – από τον Δεκέμβριο του 2022- πέντε άνθρωποι, στην περίπτωση των Πετραλώνων, τα δύο μεγάλα παιδιά της οικογένειας, δύο δικηγόροι κι εγώ, προβαίνουμε σε αλλεπάλληλες αιτήσεις για την απελευθέρωση των ανηλίκων από τις αρπάγες και των δύο «γονέων» και την αναδοχή του νεαρού- που παλεύει από τα δώδεκα του για δικαίωση- και που σε λίγους μήνες ενηλικιώνεται και χάνει περαιτέρω δικαιώματα από τα οποία θα μπορούσε να επωφεληθεί. Μάλιστα, η αναμονή αυτή εξακολουθεί μολονότι από τον Ιούνιο του 2022, η έκθεση από την Εταιρία Προστασίας Ανηλίκων Αττικής, η μόνη που έδρασε με ταχύτητα, είναι έτοιμη και κατατεθειμένη στην Εισαγγελία. Αφετέρου, στο ποινικό κομμάτι, η υπόθεση βρίσκεται στο συμβούλιο ακόμη, παρά το γεγονός ότι έως πρότινος καταθέταμε μέχρι και φωτογραφικό υλικό με ορισμένα από τα άτομα αυτά- και τον πατέρα- να περνούν από εκεί που συχνάζουν τα θύματα και να χλευάζουν απειλητικά.
Ως προς τη δημοσιογραφία, ένας πολίτης έχει κάθε υποχρέωση – για αυτό και το δικαίωμα- να αναρωτηθεί, ποιες οι ευθύνες της όταν βίντεο και έγγραφα γεμάτα ανακρίβειες κάνουν ακόμη, κυριολεκτικά, πεζοδρόμιο στο διαδίκτυο εκπορνεύοντας περαιτέρω την αλήθεια (και) αυτών των παιδιών και αποθαρρύνοντας πλήθος θυμάτων -ανήλικων και ενήλικων- να παλέψει για τη δικαίωση του.
Καθένας είναι άξιος εκείνου του οποίου την αλήθεια (πληροφορία) αποδέχεται- και συνυπεύθυνος σε μεγάλο βαθμό για αυτή. Είναι σαφές ότι, προσωπικά, είμαι έτοιμος να καταδικαστώ για «τα ψεύδη» αυτών των παιδιών και, εικάζω, οι εκπρόσωποι όσων τα ίδια εδώ και χρόνια ουρλιάζουν ότι είναι βιαστές θα στέκουν, αντιστοίχως, έτοιμοι να δικαιωθούν αντάμα με την αλήθειά όσων τα παιδιά αυτά κατηγορούν.
Γράφει ο Χρίστος Κρεμνιώτης, συγγραφέας
[1] Γένεσις, 18,20-33
[2] Γεν. 19,4-5
[3] Κατά Ματθαίον, 12,34
