Έπειτα από αυτήν την λαίλαπα των δολοφονιών με θύματα γυναίκες και θύτες τους συζύγους ή τους συντρόφους τους, καταφέρνουμε και πάλι ως κοινωνία, να ανακαλύψουμε τις ιδεολογικές αντιθέσεις που νομίζουμε ότι θα δώσουν λύση στο πρόβλημα. Το κακό είναι ότι όσο συνεχίζεται η δημόσια συζήτηση για το αν θα ονομάζουμε αυτούς τους φόνους «γυναικοκτονίες» ή «ανθρωποκτονίες», τόσο το φαινόμενο λαμβάνει ανεξέλεγκτες διαστάσεις κι εμείς κρατάμε τα αυτιά και τα μάτια μας ανοιχτά, όχι για να συνειδητοποιήσουμε τι μας συμβαίνει αλλά για να αρπαχτούμε διαδικτυακά με όποιον θεωρούμε ότι προσεγγίζει το θέμα με άλλο τρόπο από εκείνον που εμείς θεωρούμε τον καλύτερο.
Στην Ελλάδα, οι φορείς που ασχολούνται με την κακοποίηση των γυναικών είναι πολλοί και στελεχομένοι, οι περισσότεροι, από ευσυνείδητους επιστήμονες. Ανήκουν σε υπουργεία, δήμους, εθελοντικές οργανώσεις και καθημερινά ασχολούνται με εκατοντάδες υποθέσεις που φτάνουν στις υπηρεσίες τους. Το ζήτημα που ανακύπτει, δεν έχει να κάνει με την ποιότητα της δουλειάς που κάνουν οι άνθρωποι αυτών των φορέων αλλά ο τρόπος με τον οποίο έχουν δομηθεί και λειτουργούν.
Τρόπος που βασίζεται, κυρίως, στην καταγγελία του θύματος ή ανθρώπου που σχετίζεται φιλικά ή συγγενικά μαζί του. Και μόνο ο αριθμός των εγκλημάτων με θύματα γυναίκες, θα έπρεπε να προβληματίσει για την αποτελεσματικότητα του τρόπου με τον οποίο λειτουργούμε απέναντι στην κακοποίηση. Ίσως θα έπρεπε να βρούμε την αντίστροφη πορεία που θέλει τον φορέα και τους ανθρώπους του να πηγαίνουν στο θύμα και όχι το θύμα σε αυτούς. Ίσως θα έπρεπε όλοι αυτοί οι φορείς να μπορούν να συνεργάζονται και να συντονίζονται.
Η γυναικοκτονία είναι το αποτέλεσμα της κακοποίησης και αξίζει να δούμε πώς άλλες χώρες κατάφεραν να μειώσουν το φαινόμενο εστιάζοντας στο αρχικό στάδιο, πριν φτάσουμε δηλαδή στο έγκλημα, με συνεργασία των υπηρεσιών, κοινωνικών ομάδων και της αστυνομίας. Έπιασαν το νήμα από το τέλος προς την αρχή για να καταλήξουν σε κοινώς αποδεκτά συμπεράσματα που θέλουν την κακοποιημένη γυναίκα απομονωμένη, σιωπηλή και εγκλωβισμένη. Δημιούργησαν μία κοινή στρατηγική προσέγγισης, στήριξης και αντιμετώπισης και ανοίχτηκαν στις τοπικές κοινωνίες για να φτάσουν σε κάθε σπίτι που ενδεχομένως έχει «μολυνθεί» από την κακοποίηση.
Μία από τις χώρες που μείωσε αρκετά τέτοιας μορφής φαινόμενα, είναι η Μ.Βρετανία όπου η δράση των φορέων, της αστυνομίας, ακόμη και σχολείων είναι συντονισμένη αδιάλειπτα και λειτουργεί προληπτικά. Εγκαθιδρύει την κουλτούρα της απόρριψης της ανοχής και της σιωπής και δίνει προτεραιότητα στην προσέγγιση του υποψήφιου θύματος.
Η αλήθεια είναι ότι εδώ και χρόνια έχουν ξεκινήσει προσπάθειες προς την κατεύθυνση της συνεργασίας αλλά, είναι οφθαλμοφανές πλέον, ότι ο χρόνος πιέζει και η στρατηγική πρόληψης και αντιμετώπισης πρέπει να είναι κοινή για όλους.
