ΑΠΑΓΟΡΕΥΜΕΝΗ ΑΤΖΕΝΤΑ
Του ΒΑΣΙΛΗ ΜΠΟΥΖΙΩΤΗ
Έχει πετύχει αρκετές υποκριτικές «νίκες» μέχρι τώρα η εξαίρετη Έφη Μουρίκη, αλλά στον γερό μονόλογο «Δεσποινίς Μαργαρίτα» του Ρομπέρτο Ατάιντε καταφέρνει κατά τη γνώμη μου την ισχυρότερη,εντυπωσιακότερη και πληρέστερη «νίκη»της γόνιμης καριέρας της. Μια πλήρης ηθοποιός σε ένα ζηλευτό «κέντημα» που καθηλώνει και τον πιο απαιτητικό και δύσκολο θεατή.Δεν είναι τυχαίο που η «Δεσποινίς Μαργαρίτα»της παίζεται για τρίτη σεζόν με το κοινό να επιβραβεύει την σκληρή δουλειά που έχει κάνει χειροκροτώντας της θερμότατα και φωνάζοντάς της δυνατά μπράβο που της αξίζουν. Παρακολουθώ την άξια ηθοποιό αρκετά χρόνια και κατά καιρούς με έχει κερδίσει-κεντρίσει σε διάφορα μα και διαφορετικά «στοιχήματά»της.Εδώ μου έκοψε την ανάσα-το ομολογώ.
Η Έφη Μουρίκη δεν «καμώνεται»τη Μαργαρίτα. «Γίνεται»εκείνη με όλο της το είναι.Με την πολύτιμη καθοδήγηση του σκηνοθέτη Πέτρου Ζούλια «μεταμορφώνεται»σε αυτή την αρρωστημένη δασκάλα δημοτικού που έφτιαξε με οίστρο ο Ατάιντε και ακροβατεί όπως αυτή ανάμεσα στο λογικό και το παράλογο, με τη δύναμη της εξουσίας να την «τρελαίνει». «Φέρει»την «τρέλα» της Μαργαρίτας η Μουρίκη καθώς έχει «βυθιστεί» εντός της με «χειρουργική» ακρίβεια. «Γίνεται»το «Τέρας»και το «φωτίζει»σε όλες του τις πτυχές-κωμικές και τραγικές.Την απολάμβανα από την πρώτη σειρά-πετιόντουσαν οι φλέβες στο λαιμό,στους κροτάφους της,έλαμπαν από «τρέλα»τα μάτια της και μέσα σε ελάχιστα λεπτά γέμιζαν δάκρια που κυλούσαν στην σκηνή…Με καθήλωσε,το παραδέχομαι. Όπως καθηλώνει κάθε Δευτέρα και Τρίτη το κοινό του θεάτρου «Ζίνα»-μέχρι και τις 28 Μαρτίου οι παραστάσεις της-στο λιτό και λειτουργικό σκηνικό που έφτιαξε η Ανααστασία Αρσένη-η ίδια την έντυσε με προσοχή-,φωτισμένη έξοχα από την Κατερίνα Μαραγκουδάκη υπό τους ήχους της υπέροχης μουσικής του Παναγιώτη Τσεβά. Τρέξτε να την χαρείτε και εσείς!
