Η είδηση του θανάτου του Δημήτρη Αλειφερόπουλου έχει προκαλέσει θλίψη στον δημοσιογραφικό κόσμο. Η δημοσιογράφος του ΑΠΕ – ΜΠΕ Κατερίνα Βλαχοδήμου αποχαιρέτησε τον εκλιπόντα με το παρακάτω κείμενο:
“Όταν ένας δημοσιογράφος καταφέρει κατά τη διάρκεια της επαγγελματικής του σταδιοδρομίας να βρίσκει την είδηση πίσω από όσα φαίνονται στο προσκήνιο, έχει διανύσει το μεγαλύτερο δρόμο για να κατακτήσει τη δημοσιογραφική αρτιότητα. Όταν μάλιστα επιτύχει να έχει πρόσβαση σε πηγές δύσκολα προσβάσιμες για τους υπόλοιπους, επειδή εμπνέει εμπιστοσύνη για το ήθος και την αντικειμενικότητά του, και όχι γιατί προσεγγίζει τις πηγές αυτές με σκοπιμότητα και άλλα μέσα, είναι αξιοζήλευτη η πορεία του. Για όσους μπορούν να το κατανοήσουν στις ημέρες μας έχει καλώς. Οι υπόλοιποι ας πορευτούν όπως νομίζουν.
Για τον Δημήτρη Αλειφερόπουλο που έσβησε σήμερα το πρωί, ίσχυσε το εξής παράδοξο. Συγκέντρωνε τα χαρακτηριστικά αυτά της αρτιότητας αλλά είχε πάντα τη συστολή ενός δόκιμου δημοσιογράφου. Αυτό αν και δοκιμασμένος και “μπαρουτοκαπνισμένος” δημοσιογράφος με μεγάλη εμπειρία. Αν αυτό λέει κάτι σε όσους διαβάζουν αυτές τις γραμμές, σημαίνει ότι μπορούμε να γινόμαστε μέρα με την ημέρα καλύτεροι ακόμη και αν έχουμε χρόνια στη δουλειά, γιατί κατανοούμε ότι πάντα έχουμε πράγματα για να μαθαίνουμε. Αν πάλι δεν λέει τίποτα, είναι για εκείνους που θεωρούν ότι κάνουν μια πολύ βαριά δουλειά, τα ξέρουν όλα και δεν χρειάζεται να μάθουν τίποτα περισσότερο…
Γνωρίσαμε τον Δημήτρη Αλειφερόπουλο ως έναν “κατασταλαγμένο” πολιτικό συντάκτη. Τον ζήσαμε όμως στη συνέχεια ως συνάδελφό μας στο κοινοβουλευτικό ρεπορτάζ, στο οποίο πέρασε μετά την μεγάλη κρίση στον Τύπο και τα ΜΜΕ. Μπήκε στην αίθουσα των κοινοβουλευτικών συντακτών με ταπεινοφροσύνη και με τη συστολή ενός δόκιμου, σε αντίθεση με τα σύγχρονα ήθη μιας άλλης όψης της “δημοσιογραφίας” που εξασφαλίζει σε κάποιους μια πιο εύκολη επαγγελματική εξέλιξη…
Αυτές οι γραμμές δεν είναι τόσο για τους συναδέλφους που δεν θα ξαναδούν το Δημήτρη Αλειφερόπουλο. Είναι για τη γυναίκα και τα δύο του παιδιά. Δεν υπήρξε ώρα, δεν υπήρξε μέρα που να μην αναφερθεί σε αυτούς με περηφάνια και αγάπη. Στη γυναίκα και τα δύο του παιδιά που τον στερήθηκαν ώρες, που τον στερήθηκαν μέρες, για να είναι στη δουλειά του για να τα βγάλει πέρα μέσα στην κρίση, και τώρα δεν θα τον ξαναδούν αλλά θα τον έχουν πάντα μέσα στη ζωή τους διαφορετικά. Δεν χρειάζονται αυτές τις γραμμές για να είναι περήφανοι οι δικοί του για τον Δημήτρη Αλειφερόπουλο. Χρειάζονται για να ξέρουν όμως πόσο πολύ τους είχε στο μυαλό του, όσο έλειπε από κοντά τους.
Καλό ταξίδι στον καλό συνάδελφο”.
