Κατοικώ σε έναν ιστορικό Δήμο, έναν Δήμο που όταν τον αναφέρω, νιώθω περηφάνια. Αναλογιζόμενη, αν και όχι Μικρασιάτισσα, πόσους αγώνες έκαναν οι πρώτοι κάτοικοι της Νέας Ιωνίας, συγκινούμαι, σχεδόν δακρύζω. Νέοι, ηλικιωμένοι, παιδιά στις αγκαλιές πέρασαν με όνειρα, ελπίδα και πίστη στον Θεό, από τις αλησμόνητες πλέον πατρίδες, στην Ελλάδα. Έχτισαν με τόλμη και δάκρυα τα νέα τους σπίτια. Εργάστηκαν, έφτιαξαν έναν κόσμο από τα συντρίμμια της ψυχής τους.
Περπατώ και χαζεύω τα παλιά σπίτια. Αρκετά διατηρούνται ακόμα και στις μέρες μας, παρά τον σκληρό χρόνο που περνά κι αφήνει γρατζουνιές και ρυτίδες. Ταξιδεύω στο ένδοξο παρελθόν μαζί με τις πέτρες που φαίνονται σε πολλά σημεία στα παλιά κτίσματα. Γυρίζω στο δικό τους χρόνο. Σκέφτομαι πόσο μεράκι και όρεξη είχαν εκείνες οι καρδιές. Ξεριζώθηκαν, μα αγάπησαν αυτόν τον τόπο. Αναγεννήθηκαν, δημιούργησαν το νέο τους σύμπαν.
Όταν οι κάτοικοι ξεκίνησαν να χτίζουν τον πρώτο τους ναό, συμφώνησαν πως θα έδιναν το όνομα του Αγίου που θα απεικόνιζε η πρώτη εικόνα που θα πήγαινε κάποιος. Έτσι ο Ναός των Αγίων Αναργύρων αποτελεί τον Μητροπολιτικό Ναό της Νέας Ιωνίας.
Αυτή την πόλη κληρονομήσαμε. Αυτή την πόλη αγαπάμε. Σε αυτήν στεγάζουμε όνειρα και προσδοκίες. Νέα Ιωνία: καταφύγιο των παιδικών μας αναμνήσεων και των ενήλικων σχεδίων μας!
Ε.Β.