Σκάβοντας στοχευμένα στην διάρκεια εργασιών προληπτικής αρχαιολογίας, οι επιστήμονες ανακάλυψαν θαμμένους αμφορείς. Ο αρχικός ενθουσιασμός τους όμως μετριάστηκε, όταν συνειδητοποίησαν ότι η σπουδαιότητα των ευρημάτων τους ναι μεν ήταν μεγάλη, ωστόσο τα ερωτήματα που προέκυπταν δεν ήταν καθόλου εύκολο να απαντηθούν.
Η αρχαιολογική εργασία έγινε στην οδό Rue des Communes και διήρκεσε από τον Φεβρουάριο έως τον Αύγουστο του 2023. Πραγματοποιήθηκε από ομάδα αρχαιολόγων της εταιρείας Archeodunum, υπό τον Mr. Rodriguez. Η έρευνα έγινε σε τοποθεσία στον αρχαίο οικισμό του Αυγούστου (Augustum) στην πόλη Βιέν, στην Γαλλία.
Πιθανώς, ο οικισμός να κατοικήθηκε ανάμεσα στα τέλη του 1ου αιώνα π.Χ. και τον 3ο / 4ο αιώνα μ.Χ. Παρά την κακή κατάσταση της διατήρησής τους, η πυκνότητα των ανακτηθέντων αμφορέων, όπως και η σημασία του κινητού σώματος που συνελέγη, υποδηλώνουν έντονο επιστημονικό ενδιαφέρον και για τον λόγο αυτό οι μελέτες και οι έρευνες συνεχίζονται.
Το Augustum είναι ένας από τους σημαντικότερους αρχαίους οικισμούς που διατηρούνται σήμερα στην Βιέν (Γαλλία). Η δημιουργία της οποίας ανάγεται μεταξύ του 16ου – 13ου αιώνα π.Χ. Η σημασία του Augustum ως σταυροδρόμι επαληθεύεται στον Χάρτη του Πόιτινγκερ και στο “Οδοιπορικό του αυτοκράτορα Αντωνίνου” (είναι ένας οδικός χάρτης με σταθμούς και αποστάσεις διαφόρων δρόμων που ουσιαστικά περιγράφει τους δρόμους της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας).
Ο αρχαίος οικισμός Augustum
O αρχαίος οικισμός βρίσκεται σε μία γεωγραφικά προνομιακή θέση, στη συμβολή σημαντικών διαδρομών από τη Βιέν προς την Ιταλία και το Ελβετικό οροπέδιο. Επιπλέον, η θέση του αξιοποιεί και τον σημαντικό ποταμό Ροδανό, μία σπουδαία υδάτινη δίοδο. Οι παραπάνω συνθήκες, είχαν ευνοήσει αισθητά την ανάπτυξη των τεχνών και των εμπορικών υπηρεσιών.
Μάλιστα, ίσως το εμπόριο να ήταν και ο λόγος για το πλήθος των αμφορέων που ανακαλύπτονταν, σχεδόν με συστηματικούς ρυθμούς, στη διάρκεια κάθε ανασκαφής στην Αόστη.
Σκάβοντας στοχευμένα στην διάρκεια εργασιών προληπτικής αρχαιολογίας, οι επιστήμονες ανακάλυψαν θαμμένους αμφορείς. Ο αρχικός ενθουσιασμός τους όμως μετριάστηκε, όταν συνειδητοποίησαν ότι η σπουδαιότητα των ευρημάτων τους ναι μεν ήταν μεγάλη, ωστόσο τα ερωτήματα που προέκυπταν δεν ήταν καθόλου εύκολο να απαντηθούν.
Η αρχαιολογική εργασία έγινε στην οδό Rue des Communes και διήρκεσε από τον Φεβρουάριο έως τον Αύγουστο του 2023. Πραγματοποιήθηκε από ομάδα αρχαιολόγων της εταιρείας Archeodunum, υπό τον Mr. Rodriguez. Η έρευνα έγινε σε τοποθεσία στον αρχαίο οικισμό του Αυγούστου (Augustum) στην πόλη Βιέν, στην Γαλλία.
Πιθανώς, ο οικισμός να κατοικήθηκε ανάμεσα στα τέλη του 1ου αιώνα π.Χ. και τον 3ο / 4ο αιώνα μ.Χ. Παρά την κακή κατάσταση της διατήρησής τους, η πυκνότητα των ανακτηθέντων αμφορέων, όπως και η σημασία του κινητού σώματος που συνελέγη, υποδηλώνουν έντονο επιστημονικό ενδιαφέρον και για τον λόγο αυτό οι μελέτες και οι έρευνες συνεχίζονται.
Το Augustum είναι ένας από τους σημαντικότερους αρχαίους οικισμούς που διατηρούνται σήμερα στην Βιέν (Γαλλία). Η δημιουργία της οποίας ανάγεται μεταξύ του 16ου – 13ου αιώνα π.Χ. Η σημασία του Augustum ως σταυροδρόμι επαληθεύεται στον Χάρτη του Πόιτινγκερ και στο “Οδοιπορικό του αυτοκράτορα Αντωνίνου” (είναι ένας οδικός χάρτης με σταθμούς και αποστάσεις διαφόρων δρόμων που ουσιαστικά περιγράφει τους δρόμους της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας).
Ο αρχαίος οικισμός Augustum
O αρχαίος οικισμός βρίσκεται σε μία γεωγραφικά προνομιακή θέση, στη συμβολή σημαντικών διαδρομών από τη Βιέν προς την Ιταλία και το Ελβετικό οροπέδιο. Επιπλέον, η θέση του αξιοποιεί και τον σημαντικό ποταμό Ροδανό, μία σπουδαία υδάτινη δίοδο. Οι παραπάνω συνθήκες, είχαν ευνοήσει αισθητά την ανάπτυξη των τεχνών και των εμπορικών υπηρεσιών.
Μάλιστα, ίσως το εμπόριο να ήταν και ο λόγος για το πλήθος των αμφορέων που ανακαλύπτονταν, σχεδόν με συστηματικούς ρυθμούς, στη διάρκεια κάθε ανασκαφής στην Αόστη.
Ο επαναχρησιμοποιούμενος αμφορέας στον ρωμαϊκό κόσμο
Τα ευρήματα είναι αμφορείς που όπως φαίνεται μπορούν να χρησιμοποιηθούν πολλές φορές. Η επαναχρησιμοποίηση αυτού του τύπου αμφορέα, φθηνού και διαθέσιμου σε άφθονες ποσότητες, είναι ένα γενικά συχνό φαινόμενο στον ρωμαϊκό κόσμο, ειδικά στη Γαλατία και τη Γερμανία.
Το παραπάνω αποδεικνύεται από συγκεκριμένα, σημαντικά αστικά κέντρα όπως της κοινότητας Vienne/Saint-Romain-en-Gal. Στην Αόστη, έχουν παρατηρηθεί πολυάριθμα παραδείγματα επαναχρησιμοποίησης των αγγείων, ειδικά στην εκτροπή του νομαρχιακού δρόμου 592 ή στην οδό Steida, για να αναφερθούμε στις πιο πρόσφατες περιπτώσεις.
Οι χρήσεις του αμφορέα
Στα παραδείγματα αυτά, οι πιο συχνά παρατηρούμενες χρήσεις, φαίνεται να ήταν η δημιουργία εγκαταστάσεων υγιεινής και η μεταφορά αποθεμάτων νερού, πιθανώς για χρήση σε τεχνικές εργασίες.
Στην πρώτη περίπτωση, οι αμφορείς είναι κάθετα θαμμένοι, με τη βάση τους στο έδαφος ή ανεστραμμένοι, με τον λαιμό προς τα κάτω. Μπορεί να είναι ολόκληροι ή κομμένοι στο ύψος του λαιμού ή του ώμου. Στη δεύτερη περίπτωση, οι αμφορείς γενικά κόβονται στο λαιμό και θάβονται μέχρι το ήμισυ του σώματος.
Μυστήριο η αναγνώριση όλων των χρήσεων
Αυτές οι δύο τελευταίες περιπτώσεις είναι πιθανό να παρέχουν ένα αξιόπιστο ερμηνευτικό πλαίσιο για ένα μεγάλο μέρος των θαμμένων αμφορέων που παρατηρήθηκαν στη Rue des Communes. Γενικά, οι πιθανές χρήσεις είναι πολλαπλές και η ταυτοποίησή τους είναι προβληματική.
Έως σήμερα, παραμένουν απροσδιόριστοι δύο τύποι αμφορέων και αγγείων αποθήκευσης. Ο πρώτος έχει παρατηρηθεί σε τέσσερις τουλάχιστον περιπτώσεις μέσα στα διάκενα κυκλοφορίας των πεζών που συνορεύουν με τον ανατολικό – δυτικό άξονα του δρόμου. Η χρονολόγηση των δύο επιπέδων ανάγεται μεταξύ του πρώτου μισού του 1ου αιώνα και των μέσων του 2ου αιώνα.
Απαρτίζεται από ένα ζεύγος αμφορέων ή έναν αμφορέα και ένα αγγείο αποθήκευσης, τοποθετημένα δίπλα – δίπλα, σε ένα ιζηματογενές στρώμα μέσα σε μία στενόμακρη τάφρο ή ένα οβάλ λάκκο, μήκους περίπου 100 έως 150 εκατοστών και βάθους σχεδόν 100 εκατοστών.
Ένα από τα αγγεία έχει τοποθετηθεί πλάγια, ενώ το δεύτερο τοποθετήθηκε κάθετα στο έδαφος, με τον λαιμό στραμμένο προς τα κάτω. Στην καλύτερα διατηρημένη δομή, η βάση του κάθετα τοποθετημένου αγγείου είναι διάτρητη – ενδεχομένως σκόπιμα.
Ο δεύτερος τύπος απροσδιόριστης επαναχρησιμοποίησης έχει παρατηρηθεί μία μόνο φορά. Βρίσκεται σε τάφρο μακρόστενου σχήματος, 220 εκατοστών μήκους και 95 εκατοστών βάθους, στο δυτικό πεζοδρόμιο ενός δρόμου με άξονα προσανατολισμού Βορρά – Νότο.
Το περιεχόμενο της τάφρου αποτελείται από έναν ακέραιο αμφορέα που έχει τοποθετηθεί στο νότιο άκρο της κατασκευής, με τον λαιμό του στραμμένο προς τα κάτω και, πιθανώς να έχουν σφηνωθεί στο εσωτερικό που, σκόπιμα, πολλά θραύσματα διαμέτρου δέκα εκατοστών.
Αν τοποθετηθεί κανονικά, η βάση του αμφορέα προεξέχει σημαντικά από την κοιλότητα.
Μέχρι και το μισό του ύψους της κοιλότητας, το περιεχόμενο της τάφρου αποτελείται από ένα λασπώδες στρώμα που συνδέεται με ένα πυκνό δίκτυο από βότσαλα και κεραμικά θραύσματα. Το επάνω μέρος έχει και αυτό ένα λασπώδες στρώμα, αλλά στο εσωτερικό του δεν περιέχει κινητά αντικείμενα.
Στο βόρειο άκρο της τάφρου, υπάρχει ένα κοίλωμα στο χώμα, του οποίου η διάμετρος αντιστοιχεί περίπου στον αμφορέα που βρίσκεται μπροστά. Αυτό μπορεί να υποδηλώνει την ύπαρξη ενός δεύτερου, αγγείου αποθήκευσης.
Η πλούσια κεραμική συλλογή που βρέθηκε χρονολογείται μεταξύ του στο δεύτερο μισό του 1ου αιώνα μ.Χ. και τα μέσα του 2ου αιώνα, ενώ ο αμφορέας μοιάζει ν’ ανήκει σε μία ελαφρώς ευρύτερη χρονολογία, στα τέλη του 2ου αιώνα.
Σύμφωνα με τους μελετητές, προς το παρόν δεν έχει βρεθεί κάποια ικανοποιητική εξήγηση για την ερμηνεία αυτού του τύπου ευρημάτων, των οποίων η αναγνώριση αποτελεί έναν από τους σκοπούς των ανασκαφικών ερευνών.
