Τα κύματα αποκάλυψαν κομμάτι αρχαίου αγάλματος που αναπαριστά Κούρο, στην περιοχή Κουσάντασι, στο Αϊδίνιο. Το θραύσμα εντοπίστηκε από έναν πολίτη, τον Berkant Akbacak, ο οποίος ενημέρωσε αμέσως τις αρμόδιες Αρχές.
Εμπειρογνώμονες ερευνούν την παράκτια περιοχή
Εκπρόσωποι της Προστασίας Οικοσυστημάτων και της Εταιρείας Φίλων της Φύσης, επισκέφθηκαν το σημείο για περαιτέρω ανάλυση. Τα ευρήματά τους, υποδηλώνουν πως το άγαλμα του Κούρου είχε αλλοιώσεις λόγω της έκθεσής του σε διάβρωση από τα κύματα κατά μήκος της ακτής της Νεόπολης, η οποία βρίσκεται στο δυτικό άκρο της χερσονήσου.
Το θραύσμα, το οποίο δεν βρισκόταν στην αρχική του θέση, αναγνωρίστηκε ως τμήμα αγάλματος που είχε ξαναχρησιμοποιηθεί στη διάρκεια της Βυζαντινής Περιόδου. Επαληθεύτηκε πως το άγαλμα είχε σκαλιστεί και χρησιμοποιήθηκε ως υλικό κατασκευής τη συγκεκριμένη περίοδο.
Τα βασικά χαρακτηριστικά των Κούρων της Αρχαϊκής Περιόδου
Τα αγάλματα των Κούρων της Αρχαϊκής Περιόδου, είναι αναπαραστάσεις δύο νεαρών ανδρών, συνήθως γυμνών. Αρχικά, θεωρούνταν ότι απεικόνιζαν τον θεό Απόλλωνα, ωστόσο, σήμερα πιστεύουμε ότι είχαν δημιουργηθεί για θνητούς, καθώς έχουν ανακαλυφθεί σε διάφορα σημεία, όπως ναοί, αγορές και νεκροπόλεις.
Στην πραγματικότητα, φτιάχνονταν για θνητούς που είχαν νικήσει σε αγώνες ή είχαν τιμηθεί ως ήρωες.
Αγάλματα που απεικονίζουν τον Κούρο, έχουν ανακαλυφθεί και από τις δύο πλευρές του Αιγαίου, δυσχεραίνοντας τον ακριβή εντοπισμό της προέλευσής τους. Ωστόσο, είναι πιθανόν να ανακαλύφθηκαν για πρώτη φορά στην Πελοπόννησο, αν λάβουμε υπόψη πως, εκεί διεξήχθησαν οι πρώτοι αθλητικοί αγώνες, στην Ολυμπία.
Τα αγάλματα έχουν ανθρώπινες διαστάσεις, αν και μπορεί να είναι και μεγαλύτερα, όπως είναι o Κούρος της Διπύλου (2.5 μέτρα), ο – υπερφυσικού μεγέθους – Κούρος του Σουνίου (3.05 μέτρα) και οι Κούροι Κλέοβις και Βίτων (2.16 μέτρα).
Η χαρακτηριστική μορφή του Κούρου, στέκει σε πρόσθια θέση, με το ένα πόδι μπροστά και τα χέρια εκτεταμένα προς τα πίσω, με τις γροθιές του κλειστές.
Οι Κούροι των Δελφών, θεωρούνται το πρώτο δείγμα του ρυθμού αυτού. Η μορφή του πρώτου, έχει την ίδια κατανομή βάρους στα δύο πόδια, χαρακτηριστικό της τέχνης του έβδομου αιώνα π.Χ.
Με το πέρασμα του χρόνου, δημιουργούνταν λιγότερα δείγματα του ρυθμού αυτού, με τα μεταγενέστερα δείγματα, τα οποία βρέθηκαν στην Δήλο, να έχουν ελαφρές αλλαγές σε λεπτομέρειες, χωρίς ωστόσο σημαντικές εξελίξεις, λόγω της απουσίας ακέραια διατηρημένων έργων τέχνης.