Όταν η 45χρονη σύζυγος του 47χρονου πρωταγωνιστή της ιστορίας έμεινε έγκυος, ανακάλυψαν ότι το μωρό τους ενδεχομένως να γεννιόταν με σύνδρομο Down.
Η γυναίκα του ήταν ενθουσιασμένη με την εγκυμοσύνη, όμως η χαρά της εξανεμίστηκε όταν γεννήθηκε το μωρό και τότε οι μαίες της είπαν ότι τελικά το μωρό όντως έχει γεννηθεί με σύνδρομο Down.
Από το σημείο αυτό, η γυναίκα μίσησε τον γιο τους. Επισκέφθηκαν πολλούς ειδικούς και γιατρούς, επειδή έπασχε από επιλόχειο κατάθλιψη. Οι αγαπημένοι της, πίστευαν ότι θα καταφέρει να το ξεπεράσει.
«Είμαι βέβαιος ότι μισούσε το παιδί μας»
«Δεν είμαι ο πιο ενημερωμένος στα θέματα ψυχικής υγείας όμως μπορώ να διακρίνω το μίσος και η γυναίκα μου, σίγουρα μισούσε τον γιο μας», εξηγεί ο άνδρας.
«Τα βλέμματα αποτροπιασμού που έχω δει στο πρόσωπό της όταν αντίκρυζε τον γιο μας, έχουν μείνει για πάντα στο μυαλό μου. Εγώ τον αγαπούσα πάντα και στην αρχή, προσπαθούσα να την καταλάβω. Έψαχνα να τη δικαιολογήσω, να βρω τρόπους να αιτιολογήσω τη συμπεριφορά και την αντίδρασή της».
«Τα υπέμεινα όλα και, στο βάθος ήξερα ότι αισθάνεται απαίσια, ενοχές. Συνέχισα κανονικά να δουλεύω, ενώ παράλληλα πρόσεχα μόνος μου τον γιο μας (εκείνη ούτε που τον πρόσεχε κάποιες φορές). Πήγαινα τη γυναίκα μου για ψυχοθεραπεία, διακριτικά επειδή δεν ήθελε ‘να το πάρει κανείς είδηση’».
«Η ζωγραφιά που έκανε τη γυναίκα μου να καταρρεύσει»
Ορισμένες φορές, δεν είχε άλλη επιλογή από το να αφήσει τον γιο του με τη γυναίκα του. Τότε όμως, άρχισε να παθαίνει κρίσεις πανικού. Μία μέρα, ο γιος του ζωγράφισε όλη την οικογένειά τους μαζί, και σ’ ένα από τα πρόσωπα, δεν έβαλε χαμόγελο.
Η γυναίκα κατέρρευσε και, εκείνη τη στιγμή τον έκανε να συνειδητοποιήσει ότι αυτή ήταν η γυναίκα που αγάπησε. Έπρεπε να είναι δυνατός για τη γυναίκα του.
Αν τότε, την είχε εγκαταλείψει, τώρα θα είχε τρελαθεί. Για εκείνον, ο θυμός της για αυτή τη ζωγραφιά, ήταν απόδειξη ότι θα μπορούσε να μάθει να αγαπά το παιδί τους. Όμως, ήθελε λίγο παραπάνω χρόνο.
«Έκανα υπομονή αλλά τώρα σκέφτομαι μόνο το διαζύγιο»
Γι’ αυτό και χαμογέλασε και προσποιήθηκε πως όλα είναι μια χαρά. Η γυναίκα του σταδιακά, άρχισε να συνέρχεται.
«Πράγματι, έγιναν η οικογένεια που ήθελε ο άνδρας. Δεν χρειαζόταν να υποκριθεί πλέον. Η ζωή του επέστρεψε σε μία κανονικότητα. Ήταν χαρούμενος αλλά όλα αυτά, έσβησαν όταν ο άνδρας σκέφτηκε διεξοδικά πως έχουν περάσει 17 χρόνια που η γυναίκα του δεν αντιμετώπιζε τον γιο τους ως άνθρωπο, αλλά σαν κάτι λιγότερο».
«Όλη την ημέρα το σκέφτομαι, την περασμένη εβδομάδα δεν κοιμήθηκα και τελικά, κατέληξα στο συμπέρασμα ότι όλα περιστρέφονται γύρω από τη γυναίκα μου, δεν μπορώ να βασιστώ σε κανέναν.
Δεν την αναγνωρίζω τη γυναίκα μου, έχω περάσει 17 χρόνια που ήμουν αφοσιωμένος στη γυναίκα μου και το παιδί μας που έχει αναπηρία», κατέληξε ο άνδρας.
«Έχω περάσει 17 χρόνια μόνος μου, με έπιασαν τα κλάματα»
«Δεν έδωσα ποτέ στον εαυτό μου την ευκαιρία να τα σκεφτεί όλα αυτά και, εχθές το βράδυ, με έπιασαν τα κλάματα. Έχω περάσει 17 χρόνια μόνος μου. Είναι φριχτό αυτό που λέω, όμως τώρα εκείνη χαίρεται τον γιό μας, είναι χαρούμενη, αφού πλέον έχουμε οικονομική ελευθερία και ζούμε καλά».
«Την αγαπάω τη γυναίκα μου και ξέρω ότι έχει περάσει πολλά όμως της έχω σταθεί για 17 χρόνια και δεν μου έχει πει ούτε ένα ευχαριστώ, ούτε με έχει ρωτήσει τι κάνω και πώς είμαι. Όλα αφορούσαν εκείνη – ή τον γιο μας. Δεν θέλω να ανοίξω πληγές από το παρελθόν, φοβάμαι ότι θα γυρίσω στο παρελθόν. Το μόνο που σκέφτομαι είναι το διαζύγιο».
Ο άνδρας προσπαθεί πολύ να καταλάβει τη γυναίκα του, επειδή ξέρει ότι και εκείνη υπέφερε με τον τρόπο της, όμως έχει αγανακτήσει.
