Αυτή η γυναίκα μεγάλωσε με αυτό που αποκαλεί η ίδια «κλασικούς γονείς της γενιάς των baby boomers». Πιστεύουν ότι, επειδή παρείχαν σε αυτήν και τον αδελφό της τα βασικά αγαθά, έκαναν εξαιρετική δουλειά ως γονείς.
Αλλά στα δικά της μάτια, υστερούσαν σημαντικά σε συναισθηματική νοημοσύνη και δεν στάθηκαν δίπλα της με τον τρόπο που τους είχε ανάγκη. Φαίνεται ότι ο πατέρας της ήταν λεκτικά κακοποιητικός και είχε σηκώσει χέρι τόσο σε εκείνη όσο και στον αδελφό της. Επιπλέον, ήταν συνεχώς απασχολημένος – είτε με τη δουλειά του είτε με εργασίες στο σπίτι. Για χρόνια, είχε επίσης εξωσυζυγική σχέση με μια συνάδελφό του.
Όλος ο χρόνος που περνούσαν σαν «οικογένεια» περιστρεφόταν γύρω από τα ενδιαφέροντα του πατέρα της. Δυστυχώς, η μητέρα της δεν έκανε τίποτα για να αντιμετωπίσει το πρόβλημα, δεν τον εγκατέλειπε και συνεχώς δικαιολογούσε τη συμπεριφορά του. Γενικά, όπως υποστηρίζει, η μητέρα της ήταν χειριστική απέναντί της και αδιαφορούσε για τα συναισθήματά της.
Η γυναίκα έχει έρθει αντιμέτωπη με όσα βίωσε στην παιδική της ηλικία τα τελευταία χρόνια, ειδικά από τότε που έγινε και η ίδια μητέρα. Έχει πλέον έναν μικρό γιο, και αυτό, σε συνδυασμό με το ότι οι γονείς της μεγαλώνουν και γερνούν, έχει γίνει πολύ πιεστικό για την ίδια.
«Οι γονείς μου μας φώναζαν και μας χτυπούσαν»
«Έχω ένα πιο απαιτητικό παιδί, που χρειάζεται από εμένα πολλά. Ειλικρινά, χρειάζεται το είδος της στήριξης που χρειαζόμασταν κι εγώ με τον αδελφό μου όταν ήμασταν παιδιά. Αλλά τότε, μας φώναζαν, μας ντρόπιαζαν, και μας χαστούκιζαν», εξήγησε.
Ωστόσο, με έναν μάλλον αναπάντεχο τρόπο, συνειδητοποίησε πρόσφατα ότι πλέον φέρεται στους γονείς της όπως της φέρονταν εκείνοι, και αυτό την έκανε να νιώσει λυτρωμένη.
Όλα ξεκίνησαν όταν άρχισε να είναι «κοφτή» μαζί τους και να τους βλέπει σαν βάρος. Επίσης, πρόσεξε ότι δεν περνούσε πλέον και τόσο πολύ χρόνο μαζί τους, παρ’ όλο που ζουν σε απόσταση μικρότερη της μίας ώρας.
Στην αρχή ένιωσε ενοχές —ειδικά επειδή η μητέρα της αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα υγείας. Αλλά τότε είχε μια επιφοίτηση.
«Οι ρόλοι έχουν αντιστραφεί. Τι έκαναν εκείνοι όταν ήμουν εγώ στη θέση του αδύναμου; Ποιο παράδειγμα μου έδωσαν;» αναρωτήθηκε.
«Τους φέρομαι με τον ίδιο τρόπο»
Και από τότε, άρχισε να φέρεται και να μιλά στους γονείς της με τον ίδιο τρόπο, που χρησιμοποιούσαν εκείνοι όταν αυτή ήταν παιδί.
Για παράδειγμα, οι γονείς της μετακόμισαν πρόσφατα από μία μονοκατοικία σε ένα διαμέρισμα, και η μητέρα της εκνευρίστηκε επειδή δεν μπορούσε πια να κρεμάσει τα 17 διακοσμητικά ανεμογλυπτά της στο μπαλκόνι, καθώς το παράθυρο του υπνοδωματίου ενός γείτονα βρισκόταν πολύ κοντά.
Η πρώτη της παρορμητική αντίδραση ήταν να δείξει κατανόηση και να προσφέρει παρηγοριά για την αλλαγή αυτή, αλλά έβαλε “φρένο” στον εαυτό της και αναρωτήθηκε τι θα έκανε η μητέρα της αν οι ρόλοι ήταν αντίστροφοι.
«Τα δικά μου συναισθήματα ήταν πάντα λάθος»
Σύμφωνα με την ίδια, η μητέρα της θα είχε απαξιώσει τα συναισθήματά της και θα της έλεγε να «ξεπεράσει το θέμα» και να «είναι ευγνώμων», αφού «κάποιοι είναι σε χειρότερη κατάσταση». Έτσι, πήρε ένα μάθημα από το “εγχειρίδιο” της μητέρας της και έκανε ακριβώς αυτό.
Της είπε να είναι ευγνώμων για όλα τα χρόνια που είχε σπίτι με αυλή, κάτι που πολλοί άνθρωποι δεν έχουν ποτέ την ευκαιρία να ζήσουν. Επίσης, της υπενθύμισε ότι η ίδια είχε ζήσει για χρόνια σε διαμερίσματα χωρίς καθόλου εξωτερικό χώρο, και ότι πολλοί δεν είχα ποτέ αυλή στη ζωή τους.
Η απάντησή της έκανε τη μητέρα της να σιωπήσει και, ειλικρινά, απόλαυσε αυτή τη σιωπή.
«Είναι η σιωπή κάποιου που μόλις του είπαν πως τα συναισθήματά του δεν έχουν σημασία. Την ξέρω καλά αυτή τη σιωπή. Τα δικά μου συναισθήματα ήταν πάντα λάθος και ανόητα», παρατήρησε.
Και δεν είναι μόνο η μητέρα της που αντιμετωπίζει τη νέα της στάση. Μια άλλη φορά, όταν ο πατέρας της διαμαρτυρήθηκε επειδή εκείνη δεν ήθελε πια να πηγαίνει στις γιορτές με τον μεγαλύτερο αδελφό της -ο οποίος είναι κακοποιητικός και αλκοολικός- του έβαλε όρια, λέγοντας ξεκάθαρα: «Ή θα κάνουμε χωριστές γιορτές, ή θα σου δώσω εγώ αληθινό λόγο να κλαις».
«Δεν τους αξίζει η συμπόνοια»
Με τη νέα της στάση, νιώθει πως έχει απελευθερωθεί πλήρως από το αίσθημα της υποχρέωσης. Πιστεύει πως, αφού οι γονείς της δεν της έδειξαν ποτέ κατανόηση και συμπόνια όταν εκείνη ήταν ευάλωτη, δεν τους αξίζει να τη λάβουν τώρα, στα γηρατειά τους.
«Όπως έστρωσαν θα κοιμηθούν. Θα κάνω για εκείνους ό,τι και όποτε θέλω, όπως ακριβώς έκαναν κι εκείνοι για μένα. Θα δείξω τόση ευαισθησία στα δικά τους συναισθήματα, όση έδειξαν κι εκείνοι στα δικά μου», σκέφτηκε.
Σήμερα, κρατά όλη της την ενσυναίσθηση και την υπομονή για τον γιο της. Και ελπίζει να χτίσουν μια σχέση τέτοια, που μια μέρα, όταν εκείνη γεράσει και αντιστραφούν ξανά οι ρόλοι, να δει αυτή τη σχέση να της επιστρέφεται με αγάπη.