Βάζει ο Αδόλφος τα καλά του…

Η Ευρώπη στρίβει προς τα ακροδεξιά. Πόσο ακροδεξιά θα φθάσει το σηματοδοτεί ήδη η απόλυτη πολιτική κυριαρχία των μεγάλων εταιρειών και των τραπεζών. Σε ορισμένες χώρες η άκρα δεξιά φορά παλιές χιτλερικές στολές. Σε άλλες χώρες ο Αδόλφος φορά ακόμα το κοντό τυρολέζικο παντελονάκι του ή κυκλοφορεί με το μεσοπολεμικό μικροαστικό κουστουμάκι του στους δρόμους και τους κήπους της Βιέννης, στις γκαλερί του Βερολίνου, στα προάστια του Παρισιού. Φαίνεται σαν η Ευρώπη να νοσταλγεί το παρελθόν της – οι κοινωνίες. Διότι οι εξουσίες έχουν ήδη επιστρέψει σε αυτό. Ιταλοίχωροφυλάκοι καταφθάνουν στην Αλβανία, Γερμαναράδες Αλπινιστές παριστάνουν τους Σκοπιανούς φαντάρους στα σύνορα και η Λεγεώνα των Ξένων φρουρεί τον Πύργο του Αϊφελ. Με μια λέξη, η μεραρχία Κόνδωρ βομβαρδίζει ξανά Γκουέρνικες στη Γιουγκοσλαβία, στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν, στη Συρία, στη Λιβύη, στο Αιγαίο – πληθυσμοί και πληθυσμοί γύρω από την Ευρώπη της Αυστροουγγαρίας και του Δ’ Ράιχ πάνε για παράπλευρες απώλειες. Και οι κοινωνίες; Απέδρασε από τη μνήμη τους ο εφιάλτης; Πέφτοντας η ΕΣΣΔ και πεθαίνοντας ένας-ένας και οι τελευταίοι ζώντες βετεράνοι του Μεγάλου Πατριωτικού (όλων) Πολέμου, απενοχοποιούνται τα τέρατα;Ή μήπως δεν είναι τέρατα επειδή δεν φορούν φαιές στολές και μηρυκάζουν χιπστεράδικες παρλαπίπες; Τι νοσταλγεί, όμως, η Ευρώπη; Την απλότητα του αταβισμού της; Κουράστηκε από το δήθεν και το τάχα μου μιας διανόησης που θα τη ζήλευε ακόμα και ο Νάρκισσος και επιστρέφει στην ησυχία τηςτάξης, όταν η τάξη είναι να υπάρχει πάντα κάποιος που την πληρώνει χειρότερα από εσένα; Ομως,νοσταλγία είναι όλο αυτό ή υπαγόρευσηπολιτικό της αποτύπωμα, διαμορφώνει και τα κοινωνικό της σκεύος; Αλήθεια, σε ποιους ανοίγει τον δρόμο ο κ. ΟλάντΛεπένΠόσες απέραντες εκτάσεις στην Ευρώπη, από τη Γαλλία έως την Πολωνία, «δεν ήξεραν τίποτα για τον φόνο», από το 1938, από το 1940 έως το 1945; Γιατί τώρα να προβληματίζονται μάζες και μάζες Ευρωπαίων πολιτών (και όλο και πιο πολλών κομμάτων) για τους φράχτες και τα συρματοπλέγματα στη FYROM, στη Σερβία και στα άλλα θλιβερά αποκαΐδια της Γιουγκοσλαβίας; Γιατί οι Βαλτικές Δημοκρατίες (τρομάρα τους) να μην υψώνουν προληπτικώς τείχη; Εδώ τατείχη φύονται σαν ραπανάκια παντού στις μεγαλουπόλεις, στις πόλεις και στα χωριά της Ενωσης. Κάτω από τα σκιάχτρα του παρελθόντος πίνουν πια τον καφέ τους, στην Πράγα ή στο Μιλάνο, όταν έχει ήλιο, πολίτες ευχαριστημένοι που δεν είναι παρίες στα γκέτο. Μπορεί να είναι παρίες αύριο, αλλά ποιος το γαμεί το αύριο, σημασία έχει το τώρα. Κι αυτό το τώρα δεν χρειάζεται μνήμη. Κι έτσι έρχονται Τούρκοι χωροφυλάκοι στα ελληνικά νησιά. Πράγμα καλό λέει ο παρ’ ημίν ηλίθιος. Διότι έτσι η Τουρκία δεν θα μπορεί να αρνηθεί τις επαναπροωθήσεις. Δηλαδή το ελληνικό κράτος δεν έχει καμιά αυθεντία στην επικράτειά του και χρειάζεται Τούρκους τοποτηρητές για να νομιμοποιούν (και να απονομιμοποιούν) τις ενέργειές του! «Βαυαροίχωροφυλάκοι χορεύουν μπρος στον βασιλιά συρτάκι» και ο κ. Φίλης εναρμονίζει μαζί με τον κ. Λιάκο τις αλλαγές στην εκπαίδευση με τις οδηγίες του ΟΟΣΑ – η Ευρώπη, μαζί και η κατεχόμενη Ελλάδα, επιστρέφει σε ένα γενικευμένο καθεστώς Βισύ. Η Ευρώπη γκριζάρει,μόνον τον ήλιο και το τσίπουρο δεν θα μας πάρει, όπως είπε και ο κ. Τσίπρας σε μια ακόμα φρικώδη παραδοχή (αλλά και επίδειξη της μωρίας εκείνης που προϋποτίθεται για τέτοιες ομολογίες). Από το Κίεβο έως την Αθήνα και από τις ακτές της Λιβύης έως το Καλαί, η Ευρώπη επιστρέφει στην ιστορία της. Αν ήταν θέμα μεταφυσικής, θα έλεγα ότι ο Διάβολος έχει πάρει το όπλο του. Είναι, όμως, θέμα πολιτικής οικονομίας. Και το όπλο τους το έχουν πάρει τα φράγκα, τα χαρτονομίσματα.Με το χαρτονόμισμα ο θάνατος στο Χαλέπι, ο πνιγμός στο Αιγαίο, ο τόκος στην Μπούντεσμπανκ, με το χαρτονόμισμα κι εσύ κι εγώ και το κόκκινο δάνειο, με το χαρτονόμισμα κι ο Καρανίκας, μέτρο ανθρώπων χρήμα -όλα είναι μια sancta simplicitas, μπαμ και βόμβα, μπουμ και φάμπρικα- μην κωλώνεις, άνεργος σήμερα, σκλάβος αύριο, βελτιώνεται η κατάσταση…