Τι μωρία! (ή σκέτο: Τιμωρία)

 Σύμφωνα με τις επίσημες αμερικανικές πηγές, 2.000 Αμερικανοί στρατιώτες έχουν ώς τώρα σκοτωθεί στο Αφγανιστάν. (Κι άλλοι τόσοι, αν όχι περισσότεροι, «σύμμαχοι».) Απ’ αυτούς, οι 1.000 έχουν σκοτωθεί τα δύο τελευταία χρόνια. Πράγμα που δείχνει έντονη υποτροπή -εις ό,τι αφορά τις αμερικανικές απώλειες- του μακροχρόνιου αυτού πολέμου περί τον οποίον συνήθως μονόστηλα δημοσιεύονται πια στις εφημερίδες. Αγνωστος είναι ο αριθμός των στρατιωτικών που αφυπηρέτησαν, επέστρεψαν στις ΗΠΑ, «τρελάθηκαν», αυτοκτόνησαν, σκότωσαν άλλους -οικείους ή ξένους- «ζουν» μαντρωμένοι σε ιδρύματα ή απλώς έχουν «εξαφανισθεί». Ο αντίστοιχος πάντως αριθμός απ’ τον πόλεμο του Ιράκ άγγιξε τους 6.000 στρατιωτικούς – όλοι αυτοί λογίζονται ως παράπλευρες απώλειες, όπως άλλωστε και ο άμαχος πληθυσμός των χωρών που μαθαίνουν κάθε φορά απ’ τη Δύση τι εστί «δημοκρατία». Οσον καιρό εμείς πληροφορούμεθα κάποια απ’ όσα γίνονται στο Αφγανιστάν (για νεκρούς από φίλια πυρά, για γάμους που μακελεύτηκαν κατά λάθος ή «κατά λάθος» καθώς και για κηδείες που μετατράπηκαν σε εκατόμβες), σειρά πολέμων (εκτός από εκείνον που ενδημεί στο Ιράκ) ξέσπασαν σε πλήθος χωρών – ή «επαναστάσεις», που διευκόλυναν τη Δύση στις επεμβάσεις της σε πρώην αποικίες της, προκειμένου να αναδομηθούν κι αυτές εκ νέου κατά τη νέα Νέα Τάξη πραγμάτων, που διαμορφώνεται στις ημέρες μας απ’ τις Ηράκλειες Στήλες έως το Θιβέτ. Πόλεμοι με προπαγάνδα την ίδια ρητορική, για τυράννους (που όμως η ίδια η Δύση εξέθρεψε), χημικά όπλα, πυρηνικά, μια επιχειρηματολογία καρμπόν που δεν μπαίνει καν στον κόπο κάποιας πρωτοτυπίας, κάποιου ευρήματος. Ο,τι ελέχθη για τη Λιβύη, λέγεται τώρα για τη Συρία και λέγεται χρόνια τώρα για το Ιράν. Τα ίδια «κακά», χημικά ή πυρηνικά, οι ίδιοι τύραννοι, οι ίδιες ΜΚΟ, οι ίδιοι «διεθνείς» παρατηρητές, αλλά και το ίδιο αποτέλεσμα! Χώρες αιματοκυλισμένες, όπου συχνά (όπως στο Ιράκ, ή στο Αφγανιστάν) η αιματοχυσία συνεχίζεται μετά τις στρατιωτικές επιχειρήσεις, ακόμα εντονότερη, χώρες διαμελισμένες (όπως η Λιβύη, όπου εκτός από τους επανεμφανισθέντες αποικιοκράτες «κυβερνούν» εκ νέου και οι… φύλαρχοι – μια μορφή πολύ προχωρημένης δημοκρατίας), χώρες «γκρίζες» όπως το Ιρακινό Κουρδιστάν, χώρες υποψήφιες προς διαμελισμό όπως το Πακιστάν, το Ιράν, η Συρία και η Τουρκία, χώρες προς επαναδιαμόρφωση και… αναμόρφωση όπως πλήθος αραβικών – ένα γεωπολιτικό παιχνίδι που παίρνει διαστάσεις εφιαλτικής σύγκρουσης τεκτονικών πλακών.  Περί όλων αυτών κι άλλων εις τη νιοστή η κοινή γνώμη στη Δύση (πλην των ειδικών) περιορίζεται στην κατανάλωση στερεοτύπων, με αποτελέσματα ανάλογα ενός γλαφυρού παραδείγματος που μου έχει μείνει απ’ τον πόλεμο για τον διαμελισμό της Γιουγκοσλαβίας, όπου ο Μπλαιρ μιλούσε ως άλλος… Τσώρτσιλ υπέρ ελευθερίας, δημοκρατίας και… Αγγλίας. Ταυτίζοντας έναν άδικο (επιθετικόν) με έναν δίκαιο (αμυντικόν) πόλεμο. Ακριβώς την ίδια ρητορική και τον ίδιον στόμφο χρησιμοποιούσε μιλώντας στις εφημερίδες, χρόνια αργότερα, μια χήρα στο Λονδίνο για τον άντρα της που είχε πέσει στη Βασόρα (σαν αληταράς), λες και είχε πέσει στη Δουνκέρκη (σαν ήρωας). Το πράγμα δεν με εκπλήσσει, δεν είμαι από κείνους που έχουν περί πολλού τη Δύση. Μάλιστα στους πολέμους (τους πολλούς πολέμους) της τελευταίας εικοσαετίας, μετά την πτώση της ΕΣΣΔ, η Δύση επέδειξε (και απόδειξε) το προσοδοφόρον των στρατιωτικών επιχειρήσεων όχι μόνον για την κατάκτηση νέων θέσεων ή την υπεράσπιση παλαιότερων στη διεθνή σκακιέρα, αλλά και για τη δημιουργία νέων κύκλων εργασιών. Οι στρατηγοί αποδεικνύονται οι καλύτεροι εργολάβοι ανοικοδόμησης των περιοχών που ξεθεμελιώνουν. Στη Βοσνία, στο Κοσσυφοπέδιο, στο Ιράκ, στο Κουρδιστάν, στη Λιβύη, στο Αφγανιστάν ένας τρελός χορός από στρατιωτικές βάσεις, τράπεζες, εταιρείες, τυχοδιώκτες, γιάπηδες, στρατηγούς, μαφιόζους, μάνατζερ, επενδυτές, πράκτορες, σωματέμπορους, οπλαρχηγούς, τοκογλύφους, διπλωμάτες, κοντραμπατζήδες «ανοικοδομούν» ολόκληρες χώρες και περιοχές, εμπορεύονται όπλα, ισχύ και ανθρώπους, ναρκωτικά, ποντάρουν με τόκους, βόμβες και συσχετισμούς, δημιουργούν συμμαχίες one night stand, ιδιωτικοποιούν τη γη, τον αέρα και τα νερά, στήνουν αγορές και παζάρια, αρπάζουν, ληστεύουν, υπεξαιρούν, πουλάνε κι αγοράζουν εθνικισμούς, αποβλακώνουν πληθυσμούς, κλέβουν νεφρά και καρδιές απ’ τα παιδιά, βιάζουν, μιαίνουν, λεηλατούν και δηώνουν.  Εχει μακράν παράδοση σε αυτά η ελληνορωμαϊκή άμα τε και γοτθική μας Δύση. Αρχής γενομένης απ’ την εποχή που το δικό μας δημοκρατικό προγονικό των Αθηναίων ανακάλυψε ότι εκτός απ’ τα χωράφια του υπάρχει και ο ιμπεριαλισμός (να αρπάξουν δηλαδή τα χωράφια, φέρ’ ειπείν, των Σικελών Ελλήνων), το κερδώο κακό εξελίχθηκε σε επιστήμη! Με πρωτομάστορες τους Ρωμαίους στρατηγούς της ύστερης Δημοκρατίας που μετέτρεψαν τους πολέμους σε εργολαβίες. Οταν για παράδειγμα (έβρισκαν πρόσχημα και) κατακτούσαν μια νέα περιοχή (μετά, επαρχία), στην Ανατολή ή τη Δύση, για τους μεν στρατιώτες το γέρας ήταν η λεηλασία, για δε τους στρατηγούς (και τους ανθυπάτους που θα ακολουθούσαν) τα χοντρά λεφτά βρίσκονταν στην ανοικοδόμηση και τη (νέα) νομιμότητα που θα επέβαλαν για να εισπράττονται οι φόροι (και να δημεύονται οι περιουσίες ή να κόπτονται τα κλούβια κεφάλια τοπικών κουίσλινγκ, που δεν καταλάβαιναν με την πρώτη τι ήθελε το αφεντικό σαν ξυπνούσε πολλά βαρύ κάθε πρωί).  Τυχόν ομοιότητες του Μάριου ή του Σύλλα, του Κράσσου ή του Λούκουλου με τη μανδάμ Ολμπράιτ, τον Κλίντον, τον Μπους ή τον Μπλερ και τη φράου Μέρκελ, τυχόν ομοιότητες της εκθεμελίωσης της Κορίνθου ή της Καρχηδόνας με τη Λιβύη ή το Ιράκ, τυχόν ομοιότητες της οργάνωσης της Μακεδονίας ή της Θράκης ή της Ανατολίας σε ευνομούμενες Συγκλητικές ή Αυτοκρατορικές επαρχίες με την αναδόμηση της Γιουγκοσλαβίας σε Βοσνία, Κόσσοβο (όπου και η μεγαλύτερη αμερικανική στρατιωτική βάση στην Ευρώπη), Κροατία, Σερβία, τυχόν ομοιότητες όσων έγραψε πριν χίλια και χίλια χρόνια ο Θουκυδίδης με όσα ζούμε σήμερα, δεν είναι συμπτωματικές. Αποδεικνύουν «τι έστιν η αλήθεια». Και υπαινίσσονται ίσως, γιατί ο Χριστός απέφυγε να απαντήσει σε αυτό το ερώτημα (του Πιλάτου), αφήνοντάς μας να λύσουμε τον γρίφο οι ίδιοι. Ορισμένοι λύνουμε αυτόν τον γρίφο εύκολα, δίνοντας στην ερώτηση την απάντηση που έδωσε ο Οιδίποδας στο αίνιγμα της Σφίγγας. Με κωμικοτραγικά αποτελέσματα χίλια και χίλια χρόνια τώρα.  Ομως μακρηγόρησα -το έχω το ελάττωμα- και έρχεται Σαββατοκύριακο, με το φως του καλοκαιριού, έστω και πιο χλωμό, ακόμα να το στέφει… Χαρείτε το! Καλή ξεκούραση και καλό κουράγιο! Υ.Γ.: Δεν μπορώ όμως να αποφύγω τον πειρασμό να προσθέσω σε όλα τα παραπάνω κάτι ακόμα: Ο Χριστός, λέει, «ήλθε βαλείν μάχαιρα»(νομίζω στους αργυραμοιβούς και μόνον σ’ αυτούς, όλοι οι άλλοι συγχωρηθήσονται) κι ο Μωάμεθ ήθελε να καταργήσει τους τόκους. Ελαβαν μάχαιραν και οι δύο…  email:  stathis@enikos.gr