Η Ύβρις και το υβρίδιο…

 

 

Η ιστορία κάνει κύκλους χορεύοντας συχνά καντρίλιες πάνω σε ένα διαλεκτικό σπιράλ.

 Το Σχέδιο Ανάν ήταν για την Κύπρο σχέδιο διαμελισμού του κράτους, υποταγής του λαού και διάλυσης του έθνους.

 Το Μνημόνιο είναι για την Ελλάδα ό, τι ήταν το Σχέδιο Ανάν για την Κύπρο.

 Το Σχέδιο Ανάν αποκρούσθηκε απ’ τον Κυπριακό λαό και δεν πέρασε.

 Το Μνημόνιο στην Ελλάδα επιβλήθηκε από τη μεταπρατική αστική τάξη και πέρασε. Ο διαμελισμός του ελληνικού κράτους είναι ante portas, ενώ η υποταγή του λαού και η διάλυση του έθνους βρίσκονται καθ’ οδόν, στη βάση ενός προδιαγεγραμμένου «οδικού χάρτη».

 Αυτό που στην Κύπρο δεν πέτυχε το Σχέδιο Ανάν θα επιχειρηθεί τώρα να επιτευχθεί και εκεί με το Μνημόνιο. Υπό καθεστώς Μνημονίου στην Ελλάδα

 ο ελληνισμός και των δύο κρατών βρίσκεται υπό τη σπάθη ενός Σχεδίου Ανάν. Δημιουργούνται δηλαδή στην Ελλάδα και την Κύπρο  δύο υπό κράτη υπό αίρεσιν αναλόγως της προαίρεσης άλλων Δυνάμεων. Ένα κράτος και στην Ελλάδα και στην Κύπρο που, εκτός απ’ τη νομική του υπόσταση, το ίδιο του το νομικό σύστημα θα λειτουργεί με βάση την υπεροχή των Εντολέων. Υπό την επίβλεψή τους και τη συμμόρφωσή μας.

 Η αυθεντία του ελληνικού κράτους, η κυριαρχία του ως προς όλα: πολίτες, έδαφος, πλούτος, τίθεται υπό καθεστώς επίβλεψης και υπό καθεστώς κατοχής. Με τη συνεργασία ενός μέρους της εγχώριας μεταπρατικής αστικής τάξης, ο ελληνικός λαός χάνει το δικαίωμά του στο αυτεξούσιο, οι σχέσεις εργασίας υποτάσσονται σε ένα κανονιστικό καθεστώς που επιβάλλουν ξένες δυνάμεις στη χώρα.

 Το ενιαίο νομικό σύστημα της χώρας στο εσωτερικό της διαμελίζεται με άλλους και διαφορετικούς κανόνες να ισχύουν εντός κι εκτός των Ειδικών Οικονομικών Ζωνών που πρόκειται να δημιουργηθούν – ήδη δημιουργούνται.

 Ο πλούτος της χώρας – πόροι και άνθρωποι – διαμερίζονται και διαμοιράζονται ανεξαρτήτως της θέλησης του λαού, έτσι όπως η έως τώρα ιστορική του διαδρομή προτάσσει.

 Ένα υβρίδιο κράτους δημιουργείται και μια Ύβρις κατά του λαού και του έθνους θεμελιώνεται. Μπαίνουμε σε έναν «θαυμαστό γενναίο κόσμο» από καιρό προσχεδιασμένο ως το πείραμα – πρόπλασμα μιας Ευρώπης των περιοχών, πριν από τα αστικά κράτη, πριν από τον διαφωτισμό και τη Γαλλική Επανάσταση.

 Μια νεοφεουδαλική Ευρώπη των Τραπεζών και των Πολυεθνικών, που θα χρησιμοποιεί υπερκρατικές δομές για να χειραγωγεί χώρες – χώρους και λαούς – πληθυσμούς.

 Το παράδειγμα στην Ελλάδα και στην Κύπρο (όπου και τα νέα κοιτάσματα υδρογονανθράκων) είναι χαρακτηριστικό. Η αποδυνάμωση του κράτους σε τέτοιο βαθμό, που ούτε ΑΟΖ να μπορεί να ανακηρύξει (Ελλάδα) ή αν έχει ανακυρήξει (Κύπρος) να μπορεί να εκμεταλλευθεί κυρίως χάριν των πιστωτών της, μόνον με Μνημόνια – Σχέδια – Ανάν θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί.

 Η Ελλάδα οπισθοδρομεί. Ακόμα και βασικά χαρακτηριστικά του εθνικού αστικού κράτους αμβλύνονται και χάνονται. Όπως η διάκριση των εξουσιών. Η κυβέρνηση κυβερνά με Προεδρικά Διατάγματα και κυβερνάται με Ευρωπαϊκά Έδικτα. Το Σύνταγμα κουρελιάζεται. Η Βουλή υπολειτουργεί. Η Δικαιοσύνη είναι πιο εξαρτημένη, σχεδόν εξαρτημένη στην κυβέρνηση. Ένα υβρίδιο υπό καθεστώς Εντολής ξένων Δυνάμεων δημιουργείται στη θέση του ελληνικού κράτους – ένα υβρίδιο που θεσμοποιεί τις υποτέλειες που έως τώρα καθόριζαν αυτό το κράτος ατύπως.

 Αυτό που συμβαίνει σήμερα στην Ελλάδα, άρχισε να ετοιμάζεται μετά την πτώση της ΕΣΣΔ, δοκιμάσθηκε με την κρίση στη Γιουγκοσλαβία και θα ολοκληρωθεί σε πολλές ευρωπαϊκές περιοχές μέσα κι έξω από κρατικά σύνορα.

 Με έναν λόγο η καπιταλιστική κρίση (ο καπιταλισμός είναι οι κρίσεις του) μπαίνει σε ένα νέο ανώτερο και πιο πολεμικό στάδιο που εξασφαλίζει περισσότερο πλούτο στους πλούσιους και περισσότερη φτώχεια στους φτωχούς.

 Η κρίση χρέους είναι εργαλείο θανάτου κρατών, λαών και εθνών, καθώς νέα σύνορα χαράσσονται (απ’ αυτούς που έλεγαν ότι θα τα καταργήσουν), δημιουργώντας έτσι έναν νέο χάρτη υποταγής, γεωγραφικό και πολιτικό, αναλόγως του ταξικού συσχετισμού δυνάμεων.

 Η εργατική τάξη («ανύπαρκτη» στη ρητορική και την προπαγάνδα του συστήματος επί τριακονταετία) πιο υπαρκτή παρά ποτέ και πιο διευρυνόμενη (με την πτώση των μεσαίων στρωμάτων) παρά ποτέ, για την ώρα υποχωρεί και ηττάται.

  

Το «παράδοξο» της Ελλάδας, η τυχόν αναστροφή αυτής της φοράς στην περίπτωση που ο λαός δημιουργήσει κοινοβουλευτική πλειοψηφία υπέρ του, συνιστά κίνδυνο – θάνατο για την «παγκοσμιοποίηση» – διότι αυτό είναι ή παγκοσμιοποίηση: η επί μακρόν εξουδετέρωση της ταξικής πάλης με αποτέλεσμα το σκλάβωμα της εργασίας για μακρόν επίσης διάστημα.

Το στοίχημα του 21ου αιώνα για την αστική τάξη είναι ακριβώς αυτό, να θεμελιώσει ένα μετασοσιαλιστικό καθεστώς «Σιδερένιας Φτέρνας», που θα αποκλείει κάθε κοινωνική διεκδίκηση, ένα καθεστώς συνεπώς (και) πολιτικής τυραννίδας. Το παιχνίδι παίζεται στο όριό του.

 Θα ήταν μέγα ατύχημα για τη διαδικασία αυτή, αν στην Ελλάδα ή κάποια άλλη χώρα της Ένωσης το δημοκρατικό καρκατσουλιό έπαιρνε το πάνω χέρι και προκαλούσε ρωγμές στον γενικό σχεδιασμό. Πόσω μάλλον αν ο λαός δημιουργούσε λαϊκή κυβέρνηση. Τα πάνω κάτω. Όχι μόνον θα εσώζετο το γάλα των παιδιών, αλλά θα ήταν πιθανόν στη συνέχεια αυτά τα ατίθασα να έστηναν και κανέναν σοσιαλισμό της προκοπής.

 Τα πάνω κάτω!

 Και τα ύστερα του κόσμου (ή μάλλον αυτού του καπιταλιστικού βίαιου, άδικου και γελοίου κόσμου, αν με εννοείς φίλε μου)…

 

email: stathis@enikos.gr