Για τις εκλογές της ΕΣΗΕΑ

 

 

Εις ό,τι αφορά τους δημοσιογράφους δεν ισχύει το «τα εν οίκω μη εν δήμω», διότι η δημοσιο-γραφία (όπως άλλωστε και η λέξη μαρτυρεί) αφορά τον δήμο – μάλιστα με την αρχαία και αρχική έννοια της λέξης του «πολιτικώς συντεταγμένου λαού». (Εξ ου και «Σύνταγμα»).

Οι δημοσιογράφοι οφείλουν οι ίδιοι ως πρόσωπα και ως πολίτες να ζουν σε «γυάλινα σπίτια». Και ως επαγγελματίες, οφείλουν να γράφουν με βάση τη δημοσιογραφική δεοντολογία, τηρώντας το Σύνταγμα – καθώς η ίδρυση της ΕΣΗΕΑ προβλέπει. Διότι η ΕΣΗΕΑ δεν είναι απλώς ένα σωματείο, αλλά ένας θεσμός που συνδέεται με τη λειτουργία της Δημοκρατίας.

Συμβαίνουν όλα αυτά; Κατά μέρος ναι και κατά μέρος όχι. Το ποιο μέρος είναι κάθε φορά υπέρτερο δίνει και τον τόνο σε όσα συμβαίνουν στα ΜΜΕ, διότι δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι τον Τύπο τον εκδίδουν τα αφεντικά, το κράτος και τα κόμματα, αλλά τον γράφουν οι δημοσιογράφοι. Συνεπώς, οι προσωπικές ευθύνες του καθενός μας, πολιτικές, ιδεολογικές, ηθικές, είναι ισχυρές!

Για αυτό γράφονται σήμερα και αυτές οι γραμμές. Διότι με αφορμή την κρίση στην κυβερνητική ΕΡΤ και την άσκηση της ωμής κυβερνητικής βίας εναντίον της, αναδείχθηκε για μία ακόμη φορά η παρακμή που ταλανίζει τον κλάδο μας, με αποτέλεσμα τα τεκταινόμενα στον Τύπο να μαστίζουν και αυτά την κοινωνία, αντί να συμβάλλουν στον έλεγχο της εξουσίας.

Πρόκειται για ένα πρόβλημα πολιτικό και εργατικό ταυτοχρόνως. Κατά τη διάρκεια της κρίσης που προκάλεσε η φίμωση της ΕΡΤ, η διοίκηση της ΕΣΗΕΑ προκάλεσε μιαν ανάλογη κρίση βυθίζοντας στη σιωπή τα υπόλοιπα μέσα, το σύνολο των δημοσιογράφων.

Το αυτονόητο, να εκφρασθεί δηλαδή η φωνή του λαού που γινόταν οργή, πήγε για άλλη μια φορά, την πολλοστή, περίπατο μέσα στους λαβυρίνθους μιας εκπληκτικής ικανότητας των συνδικαλιστών μας να αντιλαμβάνονται την πραγματικότητα με έναν δικό τους τρόπο, ώσπου να εκλέξουν μιαν άλλη.

Δεν ξέρω αν αυτό το χαρακτηριστικό, να τους λες δηλαδή «καλημέρα» και να σου απαντούν «Πεκίνο», το έχουν αποκτήσει λόγω της μακράς, επαναλαμβανόμενης θητείας τους στο Δ.Σ. της Ενωσης, πάντως για άλλη μια φορά η ΕΣΗΕΑ λειτούργησε μέσα στον μικρόκοσμό της, μακριά απ’ τον κόσμο. Αντί για στοχευμένες απεργίες εναντίον εκείνων που ωφελούνται απ’ το έγκλημα, κατέφυγε πάλι σε μια αναποτελεσματική (και καταστροφική, και ύποπτη) γενίκευση. Την οποίαν εν τη γενέσει της η ίδια πάλι κατέτμησε σε λίθους και κέραμους. Χάος.

Είναι αλήθεια ότι από καιρό ή Ενωση καρκινοβατεί. Ούτε οι αριστερές διοικήσεις στάθηκαν στο ύψος του εαυτού τους, αλλά, κυρίως, των περιστάσεων. Επί των ημερών τους οι παθολογίες του κλάδου ήκμασαν. Ουδεμία κάθαρση επήλθε. Τα πέι–ρολς συνεχίζονται, τα μυστικά κονδύλια επίσης, τα κολλητηλίκια, οι διορισμοί, οι πλάτες στα παπαγαλάκια άνθισαν. Η ιδιοτελής μας ομερτά σκεπάζει με την ομίχλη της την κοινωνία.

Ομως, αυτήν τη φορά, στην παρούσα κρίση το Δ.Σ. της Ενωσης υπερέβη τον εαυτόν του, κατορθώνοντας το ακατόρθωτο: όχι μόνον να φιμώσει τον κλάδο, αλλά να τον φιμώσει με τον πιο διάτρητο τρόπο – περίσσεψαν οι εξυπνάδες, οργίασαν οι «απεργιακές εκπομπές», τα «απεργιακά φύλλα», οι εξαιρέσεις, το «κοίμισμα των νόμων για μια μέρα». Αποτέλεσμα: Αν

η Ενωση ήθελε να είναι συνεπής με την τακτική της (για στρατηγική ούτε λόγος να γίνεται) θα έπρεπε χθες, σήμερα το αργότερο, να έχει διαγράψει με την κατηγορία του «απεργοσπάστη» το 90-95% των μελών της! Τέτοιο προηγούμενο δεν υπάρχει. Τέτοια… δόξα σαν αυτή που πέτυχε η διοίκηση Τρίμη δεν έχει ξαναγευτεί ο κλάδος.

Οταν, διαρκούσης μιας απεργίας, πολλά ΜΜΕ λειτουργούν προσχηματικά ως «απεργιακές εκδόσεις», όταν φύλλα που δεν βγήκαν χθες, βγαίνουν σήμερα, όταν οι εβδομαδιαίες εφημερίδες συνθέτουν την ύλη τους απ’ την Τετάρτη, τότε η διοίκηση της Ενωσης δεν είναι ικανή να συσπειρώσει τον κλάδο, να τον υπερασπισθεί, αλλά, αντιθέτως, τον εκθέτει η ίδια.

Και τον υπονομεύει.

Διότι, έως τώρα, όταν η ΕΣΗΕΑ κήρυττε απεργία, απεργούσαν οι πάντες. Αν εξαιρέσουμε όσους, λίγους υποθέτω, απεργούσαν για τον φόβο της διαγραφής, όλοι οι υπόλοιποι πειθαρχούσαμε στην Ενωση – κι αυτό νομίζω ήτα�� από τα λίγα εκείνα της υπερηφάνειάς μας, κρυφής και φανερής. Ολο αυτό άρχισε τελευταίως να φθίνει, όπως συνέβη με την κρίση στην «Ελευθεροτυπία», στο Alter, στην ανθρωπιστική κρίση που σοβεί εννιά μήνες τώρα στον «Ριζοσπάστη», για να φθάσουμε εν τέλει στο άγος της ΕΡΤ, όπου το Δ.Σ. της Ενωσης τα έκανε μπάχαλο. Η απεργία

είναι το πιο ισχυρό και το πιο ιερό όπλο του εργαζόμενου. Πρέπει να είναι αποτελεσματικό. Η απεργία μας αυτήν τη φορά ούτε ισχυρή ούτε αποτελεσματική υπήρξε. Και σ’ αυτό δεν (μπορούν να) φταίνε οι απεργοί, αλλά η Ένωσή μας. Ομως,

η πραγματικότης (ώσπου να εκλέξουμε μια άλλη) δεν είναι ανόητη μπροστά στο αυτονόητο. Οι εξελίξεις είναι δραματικές και η πληροφόρηση για αυτές, πληροφόρηση που πάντα κρίνεται, βρίσκεται σε ροή.

Σήμερα κι αύριο έχουμε εκλογές στην ΕΣΗΕΑ. Ο καθένας θα ψηφίσει κατά την ιδεολογία του και τις πολιτικές του επιλογές. Θα πρότεινα, όμως, νέους συναδέλφους, όχι απαραιτήτως νέους στην ηλικία, αλλά νέους ως πρόσωπα. Ο κ. Τρίμης, η κυρία Νανά Νταουντάκη, ο κ. Ράμμος, ο κ. Κυρίτσης, ο κ. Τσαλαπάτης και άλλοι εξ όσων συνθέτουν το Δ.Σ. έχουν υπηρετήσει επί μακρόν. Πολλές θητείες. Αλλοι υπηρέτησαν ευδοκίμως (σε κάτι λίγα) και όλοι χωρίς να θεραπεύσουν τίποτα απ’ όσα κατατρύχουν τον κλάδο.

Είναι καιρός οι συνάδελφοι να προκρίνουν νέα πρόσωπα μέσα από τα ψηφοδέλτια που ιδεολογικώς τους εκφράζουν. Χωρίς πικρία κι ούτε προς τιμωρίαν. Απλώς, είναι ανάγκη να πνεύσει νέος αέρας στην Ενωση, ώστε να αναπροσαρμόσει τη σχέση της με την εξουσία, την κοινωνία και τα μέλη της.

Ολες αυτές τις μέρες της απεργίας, η στήλη δεν αναρτήθηκε στον eniko, και στην ΕΡΤ η στήλη συμπαραστάθηκε στους εργαζόμενους εκεί (κι όχι στα παπαγαλάκια) με ένα σκιτσάκι. Αυτήν τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές δεν γνωρίζω (ούτε οι άλλοι συνάδελφοι γνωρίζουν) αν είμαστε σε απεργία. Δεν πρόκειται όμως οι εν λόγω γραμμές να δημοσιευθούν υπό το πρόσχημα ενός «εργατικού κειμένου για την απεργία», αλλά, όπως κάθε μέρα, ως η προσωπική γνώμη ενός σκιτσογράφου άμα τε και σχολιαστή.

Γράφηκε Δευτέρα , 17 Ιουνίου, 1.30 το μεσημέρι.

ΥΓ.: Για τα σπουδαία που τρέχουν γύρω μας, κατασχέσεις σπιτιών, κατασχέσεις καταθέσεων, τρύπες στο ασφαλιστικό, λίστες απολύσεων, νέες μειώσεις συντάξεων, φορολογική επιδρομή και τόσα άλλα, από αύριο πάλι. Εκτός κι αν απεργήσουμε…

ΥΓ. 2: (Μετά τέσσερις ώρες): Το Δ.Σ. της Ενωσης προχώρησε χθες στις 5.30 στην… αναστολή της απεργίας.

Μιας απεργίας που η ίδια ξέσκισε από την πρώτη στιγμή, ανίκανη να την οργανώσει, ανίκανη να την καθοδηγήσει, ικανή μόνον να την υπονομεύει, διχάζοντας τους εργαζόμενους.

Απ’ αυτήν την απεργία μένει το νόημά της: ότι η κυβέρνηση, εις όσα αφορούν τον αυταρχισμό της προς τους Ελληνες και την υποτέλειά της προς τους ξένους είναι πλέον επικίνδυνη. Υπεράγαν.

Τα υπόλοιπα, όσα αφορούν στην διεξαγωγή της απεργίας, ας μη λησμονηθούν για να μην επαναληφθούν.

 

 email: stathis@enikos.gr