Δύο κρατικές υποστάσεις έχει ο ελληνισμός, και οι δύο έχουν περιέλθει υπό καθεστώςΕντολής,
έχουν γίνει χώρες ΦόρουΥποτελείς, προτεκτοράτα με ανοιχτό πλέον ένα μόνον ερώτημα: αν βρίσκονται και υπό καθεστώςΚατοχής.
Στηνπολιτική (και την ιστορία) δεν υπάρχουν συμπτώσεις. Αυτό που κάποια στιγμή εμφανίζεται ως «σύμπτωση» είναι παράγωγοσχεδιασμού (στην πολιτική) κι αποτέλεσμαπολιτικής (στην ιστορία).
Ο πλούτος των εθνών αποδεικνύεται κατάρα για τους λαούς, όταν δεν έχουν πρόσβαση στη διαχείρισή του. Ενα έθνος οδηγείται σε κατάστασηπολιορκίας και ένας λαός οδηγείται σε κατάσταση αιχμαλωσίας, όταν ο πλούτος που διαθέτουν (και αυτός που παράγεται απ’ τους ανθρώπους, και αυτός που υπάρχει υπό μορφή φυσικών πόρων) απαλλοτριώνεται απ’ τους δημιουργούςτου (εις ό,τι αφορά την παραγωγή) και τους φυσικούςκατόχουςτου (εις ό,τι αφορά τους πόρους).
Η μεγαλύτερη θεωρία συνωμοσίας είναι ότι δεν υπάρχουν συνωμοσίες. Οι συνωμοσίες είναι μέρος της πολιτικής και μάλιστα της υψηλήςπολιτικής, εκείνης δηλαδή που προκαλεί δραματικές (ανα)τροπές στη φορά των γεγονότων.
Η Κύπρος επί παραδείγματι: εις ότι αφορά το χρέος της (απ’ το τραπεζικό σύστημα) η αξία των φυσικών της πόρων δεν υπολογίσθηκε εν σχέσει με μια δυναμική ισοσκελισμού. Αντιθέτως, εις ό,τι αφορά το χρέος που αποκτά και θααποκτήσει η χώρα μπαίνοντας σε Μνημόνιο, οι φυσικοί της πόροι αμέσωςυπολογίζονται εν σχέσει με την εξόφληση αυτού του χρέους.
Δηλαδή στη μια περίπτωση (του τραπεζικού χρέους) ο φυσικός πλούτος της χώρας δεν «υπάρχει», ενώ στη δεύτερη περίπτωση του χρέους που δημιουργείται, υπάρχει και λαφυραγωγείται. Κι έτσι ο πλούτος από όπλο γίνεται λάφυρο !
Θα ήταν συνωμοσία αν δεν ήταν πολιτική. Είναι όμως μία συνωμοτικήπολιτική.
Τέτοιαπολιτική εφαρμόσθηκε και επί Γιωργάκη, όταν η κρίσηδανεισμού μετατράπηκε σε κρίσηχρέους με αποτέλεσμα τον εγκλεισμό της χώρας στο Μνημόνιο.
Ολα αυτά δεν έγιναν κατάτύχη, αλλά βάσει σχεδίου. Αυτό είναι η πολιτική, σχέδια που επιτυγχάνουν ή αποτυγχάνουν. Στην περίπτωση της Ελλάδας και της Κύπρου, με κοινό παρονομαστή τους φυσικούςπόρους, αλλά και την ιδιοποίηση του παραγόμενου πλούτου, τα σχέδια πέτυχαν – σύμπτωσηδεν υπάρχουν συμπτώσεις.
Με εργαλείο την κρίση, η Ελλάδα μετατρέπεται σε Ειδική Οικονομική Ζώνη. Με φθηνή εργασία και πλούσιους πόρους. Το ίδιο και η Κύπρος, κυρίως εις ό,τι αφορά τους πόρους, διότι ο πλούτος που μπορεί να παράξει η εργασία στο μαρτυρικό νησί είναι μικρήςκλίμακας. (Αλλά μεγάληςσημασίας για την ποιότητα της ζωής των ανθρώπων που ζουν εκεί.)
Ούτε είναι σύμπτωση το γεωπολιτικό κενό μέσα στο οποίο βρέθηκαν Ελλάδα και Κύπρος – δεν είναι ευθυγράμμιση πλανητών ουδέ αστέρων η ευθυγράμμιση ΗΠΑ – Γερμανίας – (Ισραήλ) – Τουρκίας με αποκλίνουσα τη Ρωσία την ώρα που από τη Συρία εώς το Κουρδιστάν και το Ιράν η τράπουλα μοιράζεται ξανά.
Ο διαμερισμός των ιματίων Ελλάδας και Κύπρου, είναι ένα πολύ σοβαρό επεισόδιο της διαδικασίας για την ιδιωτικοποίηση της Ευρώπης από τη Γερμανία υπό την υψηλή εποπτεία (όσον διαρκέσει κάτι τέτοιο) των ΗΠΑ.
Κιαυτό, όχι μόνον διότι παράγει μια νέα τάξη πραγμάτων περί τη νομή του πλούτου, ακόμα πιο επαχθή για τους αδύνατους που γίνονται έτσι όλο και πιο πολύ αδύναμοι, αλλά και για τον τρόπο που σκέφτονται οι άνθρωποι, αισθάνονται και υπάρχουν.
Λόγου χάριν κι ενδεικτικώς συλλογισμοί του τύπου: για να μη φάνε το αέριο οι Τούρκοι, ας το φάνε οι Ευρωπαίοι. Ή ας το φάνε και οι δύο μαζί, έτσι μπορεί να φάμε λίγο και μεις. Ούτω πως επιτυγχάνεται η εξοικείωση των ανθρώπων με το «λιγότεροκακό» πράγμα που είναι για αυτούς το χείριστο.
Για παράδειγμα: κράτος καζίνο η Κύπρος, κράτος καζίνο η Γερμανία, αλλά η Κύπρος είναι αδύνατη ενώ η Γερμανία δυνατή. Παρ’ την κάτω την Κύπρο, «δικαιούται» να την φάει η Γερμανία, ζούγκλα!
Αλλά, αν αυτό ισχύει για τα κράτη, ισχύει το ίδιο και για τους λαούς. «Τεμπέληδες» οι Ελληνες, «διεφθαρμένοι», ένα έθνος που «επινόησε» τον εαυτόν του, παρ’ τους κάτω τους Ελληνες – φέρε τους την Τρόικα να τους ξανακάνει ανθρώπους. Δηλαδή σκλάβους. Διότι αυτή είναι η δουλειά της κάθε Τρόικας. Το σκλάβωμα.
Θα μου πείτε: δεν έκαναν λάθη οι Ελληνες. Εγκλήματα κάνουν οι κυβερνήτες του, οι ταγοί του. Μα με την ψήφο του λαού δεν εκλέγονται. Ναι, αλλά τον ξεγελάνε. Αλλον Καίσαρα ψηφίζεις προεκλογικώς, άλλος Ομπάμα σου βγαίνει μετεκλογικώς. Αυτόακριβώς φροντίζει η αστική δημοκρατία από γεννέσεως της, να μη γίνει ποτέ λαϊκή.
Ομωςπρόοδος στην ιστορία της ανθρωπότητος υπήρξε μόνον όταν ο λαός κατάφερνε να βάλει χέρι στη δημοκρατία, είτε με επαναστάσεις είτε με επαναστατικές μεταρρυθμίσεις.
Το οκτάωρο, η ασφάλιση, η μαζική λαϊκή εκπαίδευση, κερδήθηκαν με αίμα και με αίμα τα παίρνουν τώρα πίσω παντού οι απανταχού τρόικες. Για την ώρα νικούν. Και θα νικήσουν οριστικώς, αν καταφέρουν τους εργαζόμενους πολίτες να παραδεχθούν την ήττα τους με έναν τρόποζωής
έναν τρόπο του σκέπτεσθαι
ραγιάδικο. Οπως αυτός που μας προτείνεται καθημερινώς απ’ την πιο ιταμή προπαγάνδα στην ιστορία του ανθρώπινου γένους, την πιο οργουελιανή, την πιο συνωμοτική, αυτή που
