Καλά (που καλά δεν ήταν) όσα έλεγε ο κ. ΧρύσανθοςΛαζαρίδης για τα «δύο άκρα», πριν να γίνει ο ειδεχθήςφόνος του ΠαύλουΦύσσα, πλην όμως
καιαμέσως μετά το φονικό συνέχισε ο Χρύσανθος στονίδιοντορό – πήρε σβάρνα τα κανάλια κι έβγαλε απ’ τα ρούχα τους με όσα έλεγε ακόμα και φίλιους δημοσιογράφους
που δεν πίστευαν τι άκουγαν τα αυτιά τους απ’ το στόμα του πρωθυπουργικούσυμβούλου.
Στηνπραγματικότητα άκουγαν όχι μόνον τη φωνή του ίδιου του κ. Σαμαρά αλλά και τα ίδιατου τα λόγια. Ή μήπως λησμονήσαμε (κιόλας) ότι η τελευταία φορά που ο κ. Σαμαράς μετήλθε της «θεωρίας των δύο άκρων» ήταν μόλις προ ολίγων ημερών στη Διεθνή Εκθεση Θεσσαλονίκης;
Μπορεί τώρα να επιχειρείται το φόρτωμα της γραμμής για τα δύο άκρα στον αποδιοπομπαίο τράγο κ. Χρύσανθο Λαζαρίδη, αλλά αυτής της θεωρίας κήρυκας και θεράπων υπήρξε κατ’ εξοχήν ο ίδιος ο κ. Σαμαράς (συν οι συνήθεις Βενιζέλοι) εδώ και αρκετό καιρό – μάλιστα, πολλέςφορές με στεντόρεια φωνή και αγριότατη επιμονή.
Πολύσυχνά η κοινοβουλευτική Αριστερά, ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ, διά των στελεχών τους, αλλά και των ηγετών τους είχαν ανακαλέσειστηντάξη τον κ. Σαμαρά, είχαν προχωρήσει ακόμα και σε εκκλήσεις προς τον κ. Πρωθυπουργό, υπογραμμίζοντας τους κινδύνους που εκκολάπτονται στο πλαίσιο μιας τέτοιας πολιτικής, κινδύνουςδιχασμού, πλην όμως εις μάτην – ο κ. Σαμαράς τον χαβάτου.
Και φθάσαμε ώς εδώ με κίνδυνο να πάμε ακόμα παραπέρα, διότι μαλακίες του επιπέδου ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι κόμμα εκτός συνταγματικής νομιμότητας εξακολουθούνναλέγονται – και θα εξακολουθήσουν να λέγονται. Και όχι μόνον από τον κ. Λαζαρίδη, αλλά απ’ όλο το μπουρδολογικό τόξο – απ’ τον κ. Πρετεντέρη ώς τον κ. Μπάμπη τον Σκάη.
Χθες, στελέχη της Ν.Δ., όπως ο κ. Αντώναρος ο κ. Κακλαμάνης, ο κ. Παυλόπουλος και άλλοι, «άδειασαν» τον κ. Λαζαρίδη, το alter ego του κ. Σαμαρά, αφήνοντας τον ίδιο όχι πλέον στο απυρόβλητο, αλλά, για την ώρα, εκτός βεληνεκούς.
Είναιφανερό ότι όλον αυτόν τον καιρό πάλεψαν μέσα στη Ν.Δ. δύογραμμές. Αυτή που εισηγείτο τη θεωρία των δύο άκρων κι εκείνη που καταλάβαινε ότι κάτι τέτοιο νομιμοποιούσε τη Χρυσή Αυγή (έστω ώσπου να γίνει «σοβαρή») χωρίς απαραιτήτως να φθείρει την Αριστερά.
Διότιγιαναφθαρεί ή να ανακοπεί η Αριστερά με τη Χρυσή Αυγή να λειτουργεί ως ανάχωμα στην εκλογική επιρροή κυρίως του ΣΥΡΙΖΑ, αυτή η γραμμή, των δύο άκρων, θα έπρεπε να φθάσει σταάκρατης. Και στα άκρα αυτής της γραμμής φαίνεται ναχάσκειο διχασμός, ακόμα και ο εμφυλιοπολεμικόςΚαιάδας. Αλλά, αν υπήρχαν στελέχη της Ν.Δ. που έβλεπαν ότι ανοίγονται μπροστά μας τα Τάρταρα, δεν τα έβλεπε ο κ. Σαμαράς.
Διότι ώς χθες, που ο αρχηγός της Ν.Δ. έκανε έναβήμαπίσω (χωρίς ναείναιβέβαιον ότι ανέκρουσε πρύμναν οριστικώς) έσπρωχνε τη χώρα -για πολύ καιρό μάλιστα- προς το κατώφλι τουφρενοκομείου.
Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω αν ο εισηγητής της θεωρίας των δύο άκρων ήταν ο κ. Λαζαρίδης, αλλά ο κ. Σαμαράς τηνυιοθέτησε και ο κ. Λαζαρίδης τηνπήρεπάνωτου. Και οι δύο διέπρεψαν στη χρήση του πιοεπικίνδυνουσοφίσματος (άμα τε και στρατηγήματος) των τελευταίων ετών.
Επιπροσθέτως και για τους δύο, και για τον κ. Σαμαρά, και για τον κ. Λαζαρίδη εγείρεται και ένα ηθικόζήτημα – τουλάχιστον εις όσα αφορούν την άσκηση της πολιτικής στη βάση κάποιας ιδεολογίας. Γνωρίζουν και οι δύο
πολύ καλά
ότι η θεωρία των δύο άκρων είναι ανιστόρητη. Γνωρίζουν ότι πρόκειται για μια ακροδεξιάσοφιστεία, η οποία, όπου πρυτάνευσε, τραυμάτισε τις δημοκρατίες
– για να εκφρασθώ ηπίως. Στην πραγματικότητα, εις ό,τι αφορά στα καθ’ ήμάς, η πολιτική που εκπηγάζει απ’ τις εφαρμογές αυτής της θεωρίας οδηγεί σε περαιτέρωεκφυλισμό του πολιτεύματος προς ολιγαρχική και ολοκληρωτική κατεύθυνση.
Ο κ. Λαζαρίδης τα γνωρίζει όλα αυτά ως πρώην κομμουνιστής, έστω κι αν πέρασε απέναντι. Ο κ. Σαμαράς τα γνωρίζει το ίδιο, διότι στη μακρά πολιτική του «εξορία» υποτίθεται ότι κάτι διάβαζε, κάτι μάθαινε.
Ομως ο κ. Σαμαράς, μετά την οβιδιακή του μεταμόρφωση από αντιμνημονιακόν σε μνημονιακόν, σπανίως έχει κάνει κάτι που να μην είναι ακροδεξιό και νεοφιλελεύθερο. Κυβερνά με τον πιο αντικοινοβουλευτικότρόπο από τη μεταπολίτευση. Συμμαχώντας με όσους
έφεραν την Ελλάδα ώς εδώ, εκσυγχρονιστές, διαπλεκόμενους και μιζαδόρους, έκανε τη χώρα φόρου υποτελή και εξαθλίωσε τον λαό της. Ψέματα, αλλεπάλληλα ψέματα, ψέματα για όλα, η πιο αισχρή «δημιουργική λογιστική» και η ασύστολη δημαγωγία είναι που χαρακτηρίζουν τη βασιλεία (που πάει για μεσοβασιλεία) Σαμαρά.
Πότε ενημέρωσε ο κ. Σαμαράς τον κ. Τσίπρα, ως όφειλε, για οτιδήποτε; Για αυτά και για
χίλια δυο άλλα περί των οποίων καθημερινώς γίνεται λόγος, λόγος πικρός,η τελευταία γραμμήάμυνας του κ. Σαμαρά ήταν η θεωρία των δύο άκρων.
Αυτή η θεωρία κατέρρευσε (παρ’ ότι κάποιοι ηλίθιοι θα συνεχίσουν να την επικαλούνται), όμως οι νάρκες που έχει τοποθετήσει στην πολιτική ζωή παραμένουν ενεργές.
Το στυγερό πολιτικό έγκλημα έγινε στην οδό Γρηγορίου Λαμπράκη – σκοτεινός, πολύ σκοτεινός οιωνός. Τηρουμένων των αναλογών, στο ερώτημα
που είχε θέσει τότε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής με αφορμή τη δολοφονία του βουλευτή της ΕΔΑ, «επιτέλους, ποιος κυβερνάει αυτόν τον τόπο;», ο κ. Σαμαράς θα μπορούσε να έχει απαντήσει: «η θεωρία των δύο άκρων»…
Οσο για τη Χρυσή Αυγή, αυτή είναι ικανή να χύνει το αίμα των ανθρώπων στους δρόμους και να λέει ότι οργανώνει κέντρα αιμοδοσίας. Η κακόγουστη πλάκα με τις χλαμύδες και τους «μαιάνδρους» που είναι «χειρώνιες λαβές» (πράγματι για να σκοτώνουν με κεφαλοκλειδώματα τους ανθρώπους) έφθασαν στο τέλος τους. Αυτοί που νομίζουν ότι οι χοντροί μαινόμενοι χοίροι (αν κρίνω απ’ τα στελέχη τους) είναι οι Σπαρτιάτες της εποχής μας, είναι άξιοι της τύφλας τους, αλλά και συνένοχοι πλέον σε έργα φονιάδων. Να τελειώνει εδώ το παραμύθι. Και τελειώνει.
Οπως τελειώνουν και τα παραμύθια για πρωτογενή πλεονάσματα κι άλλα success stories της ελεεινής μορφής.
Και ας θυμηθεί ο κ. Σαμαράς όταν θα απέρχεται ότι δεν υπάρχουν αθώες περιστερές για τα μαύρα κοράκια. Οσα λέει τώρα για τους επιγόνους των ναζί δεν αναιρούν τη ζημιά που έκανε η θεωρία των δύο άκρων.
