Ο Αντώνης Νικοπολίδης στην αυτοβιογραφία του τα γράφει όλα: για μια ζωή που του χάρισε, όπως λέει, «περισσότερα απ’ όσα είχε ονειρευτεί»…Διαβάστε αποσπάσματα από την αυτοβιογραφία του Αντώνη Νικοπολίδη όπως δημοσιεύονται στην εφημερίδα «Πρώτο Θέμα».Το διαζύγιο με τον Παναθηναϊκό
«Εκείνη την εποχή δεν πίστευα ότι ο Ολυμπιακός θα ενδιαφερόταν για μένα. Και επειδή ήμουν αρκετά μεγάλος, αλλά και γιατί προερχόμουν από τον Παναθηναϊκό, τον οποίο τον θεωρούσαν και κατώτερο. Είχα αποφασίσει να μείνω και με 500 χιλιάδες. Όμως, εκείνη τη μέρα όλη τη συζήτηση την έκανε ο Ζάετς. Μου είπε ότι η ομάδα είχε χρέη και δεν μπορούσε να κάνει μεγαλύτερη προσφορά. Πιθανόν γιατί είχε υπόψη του κάποιον άλλον τερματοφύλακα με αυτά τα χρήματα και θεωρούσε πως είναι προτιμότερο να έχει δύο τερματοφύλακες με 500 χιλιάδες. Αυτή ήταν η δουλειά του, να μειώσει τα κόστη. Ο Ζάετς, μάλιστα, μου είπε ότι θα ήμουν ελεύθερος να φύγω για ομάδα του εξωτερικού, οποιαδήποτε στιγμή έβρισκα ομάδα στη διάρκεια του συμβολαίου μου, το οποίο μπορούσα να το πάρω σπίτι. Αρκεί να υπέγραφα ένα χαρτί που να έλεγε ότι δεν θα πήγαινα σε καμία άλλη ελληνική ομάδα. Αυτή η συμπεριφορά με ενόχλησε. Ήμουν τόσα χρόνια στην ομάδα. Δεν μου άξιζε κάτι τέτοιο. Έτσι, επέμεινα στην αρχική μου θέση, από πείσμα και επαγγελματική αξιοπρέπεια. Βέβαια, η ανακοίνωση που μοίρασε μετά η ΠΑΕ έλεγε ότι η πρόταση ήταν τριετές συμβόλαιο με 400 χιλιάδες το χρόνο και το δικαίωμα να μείνω ελεύθερος, αν έρθει πρόταση από το εξωτερικό.«Προξενιό μπροστά στη γυναίκα μου»
«Θυμάμαι ένα περιστατικό στο Ναύπλιο όπου είχα βρεθεί με την γυναίκα μου τη Βάσω και το γιο μου. Καθόμασταν στο τραπέζι ενός καφέ, όταν ήρθε ένας κύριος με μία κοπέλα και αφού μου έδωσε συγχαρητήρια για το Euro, άρχισε να μου επαινεί την κοπέλα, που ήταν ανύπαντρη, που ήταν προκομμένη, ηθική, από καλή οικογένεια, μορφωμένη, με προίκα. Μου προξένευε την κοπέλα! Εκείνη τη στιγμή κλώτσησα τη Βάσω διακριτικά κάτω από το τραπέζι για να μην αντιδράσει και του εξήγησα ότι βρισκόμουν εκεί με τη γυναίκα μου και το παιδί μου και πως θα θέλαμε να μείνουμε για λίγο μόνοι, ως οικογένεια, αλλά ο τύπος δεν καταλάβαινε τίποτε. Και συνέχιζε το ίδιο ποίημα, μέχρι που αναγκαστήκαμε να αποχωρήσουμε διακριτικά».
«Είμαι Ολυμπιακός»
«Νιώθω ότι είμαι Ολυμπιακός… Επτά χρόνια έζησα, αγαπήθηκα και το αισθάνθηκα. Ότι με αγάπησε ο κόσμος. Με αγάπησε η ομάδα και μου το έβγαζε… Αν με ρωτήσεις πώς το καταλαβαίνεις, η απάντηση είναι εύκολη. Φαινόταν ότι η ομάδα περίμενε από εσένα. Να καθοδηγήσεις, όχι μόνο την ομάδα από το τέρμα, αλλά και όλο το σύνολο… Με την παρουσία σου, με την ομιλία σου, με την εμψύχωση. Μου έδωσε πρωταγωνιστικό ρόλο. Πίστεψε σε εμένα. Αντιθέτως με τον Παναθηναϊκό… Θα μου πεις, τώρα, τον αδικείς… Ξεκίνησα από 17-18 χρονών, δεν μπορούσαν να με πιστέψουν, βρισκόμουν πάντα στον πάγκο, στο μυαλό τους ήμουν πάντα αναπληρωματικός, δεν κατάλαβαν ποτέ τι άνθρωπος ήμουν. Δεν φρόντισαν ποτέ να με γνωρίσουν, να τους πω τι πώς βλέπω τα πράγματα. Πάντα με κρατούσαν απέναντι. Με έβλεπαν ως … υπάλληλο. Απλά ήμουν κι εγώ εκεί. Υπήρχα. Κι αυτό με στεναχώρησε. Είμαι, όμως, ευγνώμων στον Παναθηναϊκό γιατί ήταν το δημοτικό, το γυμνάσιο και το πανεπιστήμιο μαζί. Μέσα σε 15 χρόνια. Και περίμενα την κατάλληλη στιγμή αποφοιτώντας από αυτό το πανεπιστήμιο, μετά από όλες αυτές τις σπουδές που είχα κάνει, να μου δώσουν την ευκαιρία να τους αποδείξω ότι μπορώ να κάνω παραπάνω πράγματα. Κι όμως, ούτε τότε πίστεψαν σε εμένα. Και ήρθε μία ομάδα «εχθρική», ο μεγάλος αντίπαλος, να με πιστέψει και να μου δώσει όλα αυτά που περιέγραψα… Τι θα έπρεπε να ήμουν; Και εγώ και η οικογένειά μου είμαστε Ολυμπιακοί».
