Μεγάλη θλίψη έχει προκαλέσει η είδηση του θανάτου της 42χρονης ποδηλάτισσας, η οποία παρασύρθηκε από φορτηγό στη Θεσσαλονίκη. Η Δήμητρα Ιορδανίδου ήταν γνωστή μαραθωνοδρόμος και είχε συμμετάσχει στα Πανελλήνια Πρωταθλήματα μαραθωνίου και ημιμαραθωνίου δρόμου, ενώ είχε εκπροσωπήσει στο παρελθόν τη χώρα μας σε διεθνείς αγώνες. Τα τελευταία χρόνια έκανε τρίαθλο.
Η Δήμητρα Ιορδανίδου, είχε παραχωρήσει μία συνέντευξη στο wefit.gr τον Μάρτιο του 2015, κάνοντας μία συγκλονιστική εξομολόγηση για τη μεγάλη μάχη που έδωσε με την νευρική ανορεξία.
Η εξομολόγηση για την νευρική ανορεξία
Διαβάστε τι είχε πει η Δήμητρα Ιορδανίδου:
“Ανορεξία. Ναι. Μεγάλο κεφάλαιο. Ίσως το μεγαλύτερο της ζωής μου. Γιατί ήταν σε ηλικία 14 χρονών.΄Ηταν δύσκολα χρόνια. Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί με είχε πιάσει η αρρώστια. Ένιωθα αδικία. Γιατί σε μένα. Δεν είναι ότι ζήλευα τα μοντέλα και όλα αυτά που προβάλλονται. Είχε κολλήσει κάποια στιγμή το μυαλό μου σε νούμερα, θερμίδες, αριθμούς… Βασανιστήριο. Οι φίλες σου να βγαίνουν για πίτσα και συ να έχεις τύψεις για τα γραμμάρια. Ναι έχει πολλές τύψεις αυτή η αρρώστια.
Είχα φτάσει τα 35 κιλά με ύψος 1.60 στα 15. Και φυσικά χωρίς περίοδο. Ήταν δύσκολα χρόνια. Πώς τα κατάφερα… (σ.σ. Γίνεται κατανοητό από τις παύσεις πως το αντικείμενο της κουβέντας μας βγάζει…«πολύ συναίσθημα». Προς τιμήν της όμως η Δήμητρα αναφέρεται στην ανορεξία χωρίς να διστάζει. Μεγάλη υπόθεση.)
Δεν είναι κάτι που το ξεπερνάς σε μια μέρα. Το τέρας ήταν πάντα μέσα μου. Απλά με τα χρόνια έμαθα να το τιθασεύω και να του δίνω τις σωστές διαστάσεις. Είχα τους γονείς μου δίπλα μου. Αυτό ήταν το ένα. Αλλά κυρίως αυτό που με βοήθησε ήταν ο αθλητισμός. Η ισορροπία λεπτή γιατί από τη μία η οικογένειά μου φοβόταν και από την άλλη ήταν η διέξοδος για μένα για να ξεκλειδώσει το μυαλό μου. Γι’ αυτό και η πορεία μου στον αθλητισμό ήταν λίγο περίεργη.
Πώς να μπω σε αγώνες όταν η οικογένειά μου φοβόταν μήπως το κάνω για τα κιλά? Δύσκολη διαχείριση. Ευτυχώς έχω έναν πατέρα που μου έδειξε εμπιστοσύνη και ήξερε ότι στο τέλος θα κάνω τη σωστή επιλογή. Δε σου κρύβω ότι τελικά γύρω στα 27 που άρχισα να μπαίνω σε αγώνες δρόμου πάλι άλλαξε όλη μου η προσέγγιση στο θέμα. Καταλάβαινα πλεόν ότι για να μπορέσω να ανταποκριθώ στο άθλημα που είχα επιλέξει να κάνω αγωνιστικά, το τρέξιμο, έπρεπε να δίνω στο σώμα μου την σωστή τροφή για να μπορέσει να ανταποκριθεί. Ακούγεται αστείο αλλά αυτό όταν έχεις ανορεξία δεν το βλέπεις.
Είναι αρρώστια του μυαλού. Νομίζω ότι δεν υπάρχει κάτι να πεις σε μια κοπέλα που περνάει ανορεξία. Γιατί ότι και να της πεις δεν την «πείθεις». Τα πρότυπα είναι αυτά που αλλάζουν τον τρόπο σκέψης τους. Και για μένα το αθλητικό και υγιές πρότυπο είναι αυτό που μπορεί να αλλάξει τις κοπέλες που περνάν κάτι αντίστοιχο. Όπως άλλαξε και εμένα. Το γυμνασμένο και υγιές σώμα. Με περίοδο και χωρίς προβλήματα.
Έτσι το δούλεψα όλα αυτά τα χρόνια στο μυαλό μου και μετέτρεψα όλο αυτό το αρνητικό κομμάτι που πέρασα σε κάτι θετικό. Γιατί όταν νικήσεις μια τέτοια ασθένεια σε αυτή την τρυφερή ηλικία, αντιλαμβάνεσαι πόση δύναμη έχεις μέσα σου και ότι μετά μπορείς να κάνεις…τα πάντα! Αυτό με βοήθησε και στον αθλητισμό αργότερα. Τελικά αυτό που λέω είναι ότι ήμουν τυχερή που το πέρασα γιατί μου έδωσε δύναμη μετά. Αρκεί να κάνεις την αλλαγή στο μυαλό”.
