Συγκλονίζει ο πρώην διοικητής της ΕΜΑΚ, Αθανάσιος Μπαλάφας. Οι περιγραφές του για το πώς βιώνουν οι διασώστες τις δραματικές στιγμές αναζητώντας ζωντανούς κάτω από τα ερείπια έπειτα από έναν μεγάλο σεισμό, όπως εκείνος στην Τουρκία ή έπειτα από μια άλλη φυσική καταστροφή, αποτελούν γροθιά στο στομάχι και σκορπούν ρίγη συγκίνησης.
«Το δύσκολο δεν είναι να διαχειριστείς την ομάδα σου, αλλά τα συναισθήματά σου. Το μεγάλο πλεονέκτημα των διασωστών σε αυτή την περίπτωση είναι ότι έως ένα σημείο είναι εκπαιδευμένοι. Όμως ποτέ δεν είσαι αρκετά εκπαιδευμένος για να ζήσεις κάτι τέτοιο και δεν ξέρεις ποτέ πώς ο καθένας θα λειτουργήσει κάτω από τη συναισθηματική πίεση αυτών των καταστάσεων» τόνισε ο κ. Μπαλάφας στο OPEN και την εκπομπή «Ανοιχτή Επικοινωνία».
Η φωνή του «σπάει» περιγράφοντας στιγμή προς στιγμή τις προσπάθειες διάσωσης. «Εκτός από τη συναισθηματική πίεση που έχεις για τη ζωή που έχεις στα χέρια σου, έχεις να διαχειριστείς και τον δικό σου φόβο. Είναι και η δική σου ζωή. Το ασφαλέστερο δίκτυο που έχεις είναι η ομάδα σου. Αυτό που ουσιαστικά σε βοηθάει είναι ότι υπάρχουν διακριτοί ρόλοι. Ο καθένας παίρνει το κομμάτι που του αναλογεί, όσο μπορεί να το αντέξει ξέροντας ότι πάντα θα έχει κάποιον δίπλα του για να τον στηρίξει. Πίσω από τις κουρτίνες είναι πολλές οι δύσκολες, οι βαριές στιγμές. Απλά μαθαίνεις να το διαχειρίζεσαι» υποστήριξε ο πρώην διοικητής της ΕΜΑΚ.
Όσο για το ποια είναι η πιο δύσκολη στιγμή που έχει βιώσει ο ίδιος; Όπως επεσήμανε, «μου είναι δύσκολο να πω ποια είναι η πιο εύκολη ή δύσκολη στιγμή που έχω ζήσει, δεν μπορώ να την ξεχωρίσω. Θα πω ίσως το πιο πρόσφατο περιστατικό πριν από 3,5 χρόνια στην Αλβανία με παιδί που ήταν μέσα σε κτίριο εγκλωβισμένο, αλλά δεν ξέραμε καν πού είναι. Είχε βγει και ξαναμπήκε στο κτίριο για να βρει την μητέρα του. Ήταν πολύ σκληρό να έχεις την οικογένεια απ’ έξω».
Πρόσθεσε δε, ότι «όταν τα καταφέραμε νιώσαμε σαν ήρωες. Το συναίσθημα ήταν όντως μοναδικό. Μόνο που δεν είναι κυρίαρχο πάντα. Την επόμενη ημέρα ένιωθες ήρωας και δίπλα σου στα 30 μέτρα από εκεί που είχαμε κατασκηνώσει, ήταν τα υπόλοιπα φέρετρα της οικογένειας. Τη μια στιγμή έβλεπες το χαμόγελο ανθρώπων που τους έδωσες ένα παιδί ζωντανό και από την άλλη δάκρυα για άλλα μέλη της οικογένειας. Είναι ένα φορτίο που πρέπει να διαχειριστείς και στη συνέχεια, στην καθημερινότητά σου».
