«Βλέπω το παιδί στον ύπνο μου κάθε βράδυ. Μου λέει “μπαμπά δεν χρειάζεται να μου πάρεις το κομπιούτερ που σου ζήταγα. Δεν χρειάζεται τώρα”. Και με πιάνουν τα κλάματα. Ελπίζω να υπάρχει κάτι άλλο. Να μην έχει χαθεί η ψυχή του. Να μας βλέπει από ψηλά…» Τα λόγια του διακεκριμένου παθολόγου Αναστάσιου Αλεξόπουλου, που έχασε τον 13χρονο γιο του Δημήτρη από τη φονική πυρκαγιά στο Μάτι, παγώνουν το αίμα. Συγκλονίζουν. Βουρκώνουν τα μάτια ακόμα και του πιο ψύχραιμου.
Ο κ. Αλεξόπουλος μέσα σε λίγα λεπτά είδε «το καμάρι του», όπως αναφέρει ο ίδιος, να «φεύγει» για τη γειτονιά των αγγέλων. Και σε μία συγκλονιστική κατάθεση ψυχής στην εκπομπή «Μαζί σου» όχι μόνο αναφέρεται στο χρονικό της τραγωδίας, αλλά αποκαλύπτει την τραγική ειρωνεία της τύχης.
«Είχαμε κανονίσει να κατέβουμε στην Αθήνα να πάμε να ψάξουμε για υπολογιστές. Και ζήτησα μήπως μπορούσε να έρθει μαζί μου το παιδί το Σάββατο να κάτσει μαζί μου κάποιες ημέρες. Για κάποιο λόγο είπε κάποιος “μην τον πάρεις σήμερα”. Είπα “εντάξει”, θα έρθω αργότερα, μεσοβδόμαδα. Το παιδί μου είπε “εντάξει, έλα την άλλη εβδομάδα, δεν πειράζει”», ανέφερε ο κ. Αλεξόπουλος.
Δύο ημέρας αργότερα το παιδί του χάθηκε στο Μάτι. «Τι να πω; Ήταν ένας άγγελος. Ένα πολύ καλό παιδάκι. Ήταν χαμογελαστός. Ποτέ δεν μίλησε άσχημα», σημειώνει ο διακεκριμένος παθολόγος.
«Βλέπω αυτό το μέρος και δεν το αναγνωρίζω. Θυμάμαι εκείνη την ημέρα που ήρθα σε ένα καταπράσινο μέρος με χαρούμενα πρόσωπα και ήρθα να δω τον μικρό. Μιλάγαμε και γελάγαμε με τους παππούδες και τον θείο. Μιλάμε για το σχολείο που θα πήγαινε ο μικρός. Λέγαμε για αθλητισμό. Λέγαμε για το πως θα πάει καλύτερα στο σχολείο. Κάναμε σχέδια για την επόμενη χρονιά. Δυστυχώς ο χρόνος δεν γυρίζει πίσω. Τα άτομα που γελάγαμε το Σάββατο δεν υπάρχουν πια. Και δεν υπάρχει περίπτωση να τα δω ξανά. Με λυπεί πολύ η σκέψη ότι βρήκαν έναν θάνατο τραγικό. Και ο Δημήτρης που ήταν ένα παιδάκι άγιο δεν θα μπορέσει να δει τους συμμαθητές τους, να δει τους φίλους τους, να έχει ένα όμορφο μέλλον, όπως φανταζόμουν ότι θα έχει», αναφέρει ο κ. Αλεξόπουλος, που δεν μπόρεσε να συγκρατήσει τα δάκρυά του.
«Το περίεργο ήταν πως την επόμενη ημέρα (σ.σ της φωτιάς) που ήρθα, είδα το σκυλάκι της οικογένειας να είναι στην είσοδο. Ήρθε να μας χαιρετήσει. Και λέω πως χάθηκαν οι άνθρωποι; Πώς είναι ζωντανό το σκυλάκι; Ποιος τους παρέσυρε σε έναν τέτοιο θάνατο να καούν ζωντανοί; Πώς έγινε αυτό το κακό; Το σπίτι μέσα ουσιαστικά ήταν άθικτο», προσθέτει ο κ. Αλεξόπουλος.
Καταλήγοντας σημειώνει: «Δεν μπορώ να το πιστέψω. Μου λείπει συνέχεια το παιδί. Είναι σαν έχει φύγει ένα κομμάτι μου. Είναι σαν να πέθανα και εγώ. Ήταν το καμάρι μου. Ήταν η ελπίδα μου για κάτι όμορφο. Η συντριβή που νιώθω θα κρατήσει για πολύ καιρό. Δεν μπορώ να το εξηγήσω ακόμα. Το σκέφτομαι ακόμα. Έχει παγώσει το μυαλό μου. Βλέπω το παιδί στον ύπνο μου κάθε βράδυ. Μου λέει “μπαμπά δεν χρειάζεται να μου πάρεις το κομπιούτερ που σου ζήταγα. Δεν χρειάζεται τώρα”. Και με πιάνουν τα κλάματα. Ελπίζω να υπάρχει κάτι άλλο. Να μην έχει χαθεί η ψυχή του. Να μας βλέπει από ψηλά…».
