Πως να χειριστείς τις ιδιοτροπίες του παιδιού στο φαγητό
Όπως οι ενήλικες, έτσι και τα παιδιά αναπτύσσουν κάποια αποστροφή για ορισμένες γεύσεις ή είδη τροφής, η οποία πρέπει να γίνεται σεβαστή. Της Τζέιν δεν της άρεσε το ψάρι από την πρώτη στιγμή που το δοκίμασε και εξακολούθησε να μην της αρέσει σε όλη τη διάρκεια της παιδικής ηλικίας. Η Τζέιν, όπως και όλα τα βρέφη της ίδιας ηλικίας, άρχισε να διερευνά την πιθανότητα μιας πιο αυτόνομης σχέσης με τη μητέρα της, με την πρόσθετη επιθυμία να ελέγχει το φαγητό της, τι δηλαδή θα έτρωγε και σε ποια μορφή. Άρχισε να μαθαίνει να κάνει διακρίσεις. Ένα βρέφος μπορεί να απορρίπτει τις παιδικές τροφές και να προτιμά τη στεγνή και στερεή τροφή που μπορεί να κρατήσει με το χέρι του, ενώ κάποιο άλλο μπορεί να επιμένει να τρώει την πολτοποιημένη παιδική τροφή. Προσφέροντας στο βρέφος και τα δύο είδη σε διαφορετικές ώρες, η μητέρα τού δίνει την ευκαιρία να αποφασίσει και να διαλέξει μόνο του τι θέλει.
Ένα από τα πιο συνηθισμένα και δύσκολα προβλήματα που παρουσιάζουν τα βρέφη αυτής της ηλικίας είναι η ξαφνική και επίμονη άρνησή τους για φαγητό και ιδιαίτερα για στερεή τροφή. Η συνεχής απόρριψη από το βρέφος του φαγητού που με πολλή φροντίδα ετοιμάστηκε από τη μητέρα είναι κάτι πολύ δύσκολο για την ίδια να το αντέξει και μπορεί να πυροδοτήσει μέσα της αισθήματα ανικανότητας, παράπονου και θυμού προς το βρέφος της που επαναστατεί. Είναι ένα γεγονός που μπορεί να παγιδεύσει μητέρα και παιδί σε μια μάχη για το ποιος τελικά θα επικρατήσει. Έτσι η μητέρα μπορεί να καταλήξει να κυριαρχείται όλο και περισσότερο από συναισθήματα θυμού, χάνοντας συγχρόνως το ηθικό της, ενώ το βρέφος να γίνει περισσότερο αποφασιστικό στο να απορρίπτει το φαγητό. Μέσα σ’ αυτή την κατάσταση το βρέφος πολλές φορές προτιμά να τρέφεται μόνο από το μπιμπερό ή το στήθος, πράγμα που αυξάνει την αγωνία της μητέρας ότι το παιδί της δεν μεγαλώνει και επιμένει να παραμένει βρέφος. Επίσης αισθάνεται ότι το βρέφος της χρησιμοποιεί την αυτοπεποίθησή του, την οποία μόλις ανακάλυψε, για να την τυραννάει και να της φέρνει σκοπίμως εμπόδια. Έτσι, αντί η ώρα του φαγητού να είναι ένα ευχάριστο γεγονός, γίνεται πεδίο μάχης γεμάτο ένταση και άγχος. Σ’ αυτές τις αναπόφευκτες στιγμές βοηθάει πολύ αν κάποιο άλλο πρόσωπο περισσότερο αποστασιοποιημένο, όπως ο πατέρας, η γιαγιά ή ο παππούς, αναλάβει το τάισμα.
Διαβάστε περισσότερα στο boro.gr
