Πολιτική ή ειδικεύουσα βλακεία;
«Όλοι συμφωνούν ότι το πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα και κατ’ επέκταση η ασκούμενη πολιτική διέρχεται περίοδο κρίσης. Τι εννοούμε όμως όταν λέμε κρίση της πολιτικής;
Η κρίση αυτή δεν αναφαίνεται κατά την πορεία της ερευνητικής επιστημονικής διαδικασίας. Είναι κρίση περί την άσκηση της πολιτικής και των πολιτικών πρακτικών. Είναι, δηλαδή, επίκριση, αμφισβήτηση, διαφωνία για την αξία της πολιτικής, όταν δεν καλλιεργεί και προωθεί αξίες. Είναι δριμεία ενίοτε επίθεση κατά της πολιτικής, που ασκείται από το υπάρχον πολιτικό προσωπικό, εκ των έξω. Τι να την κάνει ο πολίτης την «πολιτική», όταν δεν διαμορφώνει ένα κράτος δικαίου και δεν το οδηγεί στην ευδαιμονία; Ενας κλειδαράς όταν δεν είναι έντιμος, που σημαίνει όταν με επίπονη καλλιέργεια δεν μορφωθεί σε ηθική προσωπικότητα, καθίσταται περισσότερο επικίνδυνος και «πανούργος», όσο περισσότερο ασκείται στην πανουργία.
Κι αυτό ακριβώς συμβαίνει με την άσκηση της πολιτικής στην Ελλάδα σε ευρεία μάλιστα κλίμακα. Εχουμε την αναγωγή της πολιτικής σε πανουργία, για την εξασφάλιση πρόσκαιρων οφελών για τους ασκούντες πολιτική, ενώ η εναπομένουσα πολιτική αρετή τελεί υπό διωγμόν και οι ολίγιστοι ενάρετοι στο χώρο της πολιτικής γίνονται αντικείμενο ειρωνείας και χλεύης ακόμη…
Η άσκηση της πολιτικής στην ελλαδική κοινωνία δεν συνοδεύεται, δυστυχώς, από έναν γνήσια ανήσυχο και βαθύ προβληματισμό. Δείγματα της κρίσης της πολιτικής είναι δυνατόν να απαριθμήσει κανείς εύκολα. Όπως ασκείται μάλιστα η πολιτική από τους εν πολλοίς αβέλτερους, έχει εκπέσει σε ειδικεύουσα βλακεία, σε μια πνευματική αποκολύνθωση, αποκομμένη από το όλον της κοινωνίας.
Ετσι, στην πράξη, στον αμείλικτο ρεαλισμό, έχουμε το χείριστο για τους πολίτες.Με «πολιτικές» να αυτοβαφτίζονται εκσυγχρονιστικές ή προοδευτικές ή σωτήριες και οι πολίτες ως αναγκαστικά θητεύοντες στο κρατικό εκτροφείο να εμφανίζονται ως εκσυγχρονιστές και προοδευτικοί, με την πολιτική φλυαρία να ευδοκιμεί πάντα στο κοινωνικό νύχτωμα.
Με τους κενολόγους πολιτικούς διανύσαμε περίοδο λήθης και απραγίας. Με την ασκούμενη πολιτική ως ειδικεύουσα βλακεία, αναπτύχθηκαν οι κομματικές καιροσκοπίες, με τον ηθελημένο στραβισμό του βολέματος να αποτελεί πάγια πολιτική και κοινωνική πρακτική. Οι πρόχειρες αντιδράσεις για εσωτερική κατανάλωση, με τη πανταχόθεν πλέον κοινωνική ερήμωση, διαμορφώνουν ένα σκηνικό, όπου ετοιμάζεται να παιχθεί το δράμα των τετελεσμένων με παθητικούς θεατές τους Έλληνες της εξαθλίωσης.
Και για όσους είναι προσδεμένοι στο δόγμα η «Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει», είναι καλό να συνειδητοποιήσουν ότι είναι επικίνδυνο, γιατί αποτελεί το θεμέλιο της «εθνικής παραίσθησης» σε μια πραγματικότητα που αλλάζει καθημερινά και καταγράφει χαμένες ευκαιρίες, λόγω της πολιτικής βλακείας και μιας κοινωνίας, όπου ευδοκιμούν παντός είδους «ειρωνείες» και ο ωχαδερφισμός αποδεικνύεται αυτοφυής…».
