“Η κλωνοποίηση της Σούλας” (Μέρος Β)
Γράφει ο Παναγιώτης Τουμάσης
Ουφ, επιτέλους, ας γράψω! Τι με νοιάζει εμένα αν είναι μία ή δύο – ή πεντακόσιες-δύο – οι Σούλες. Μια δουλειά που είναι να βγει, θα βγει, παρά τις αντιξοότητες…
Λοιπόν, πού ήμουνα; Α…
«Η Τράπεζα αυτή, σε αντίθεση με τις υπόλοιπες εν Ελλάδι Τράπεζες, ανακίνησε τα λιμνάζοντα νερά καταδεικνύοντας με τον πλέον χειροπιαστό τρόπο ότι δια φαινομενικά ασυνήθιστων δραστηριοτήτων, τα χρήματα των πελατών της μπορούν να αποδώσουν υπερπολλαπλάσιους καρπούς»!
Ω, ρε γαμώτο… Και η Σούλα, υπερπολλαπλάσια έγινε… Προσοχή όμως, να μη μελαγχολήσω τώρα και δεν μπορώ να πάρω την πένα μου (sic).
«Το στρεβλό τραπεζικό σύστημα στη χώρα μας, αποδέχεται τους αδρανείς τραπεζίτες. Τους γέροντες κι άβουλους, οίτινες κάθονται πίσω από ένα γραφείο – μοναχά για να κάθονται, μοναχά σαν μπιμπελά, εεε μπιμπελό»… Πω, πω, μ’ αυτή μου την αργκό, θα με κακοχαρακτηρίσουν οι άνθρωποι. Πρέπει να προσέχω. Να συμμαζεύω τη θύραθεν γλώσσα μου… Αχ, ουδείς τέλειος…
Πλην εμού…
«Όθεν και ως εκ τούτου (φτου μου!), ο ελεγκτικός μηχανισμός της κεντρικής Τράπεζας, είναι συχνάκις δυνατόν να εκλάβει την δραστηριότητα ενός υπέρ το δέον φιλότιμου τραπεζίτη – του οποίου εντούτοις καταλογίζουμε και ενδεχόμενο δόλο (προς ίδιον όφελος) – ως παράνομη και αποτρεπτέα…»…
Κρατς!!! Μπουμ!!! Καμπούμ!!! (Κρότοι πάλης από μέσα).
Για τη συνέχεια πατήστε εδώ
