Το ημερολόγιο έγραφε 26 Οκτωβρίου του 1986 όταν οι κερκίδες του Αλκαζάρ γέμισαν από το αίμα ενός καθηγητή, του Χαράλαμπου Μπλιώνα, ο οποίος ήταν και το πρώτο θύμα της τυφλής οπαδικής βίας, όταν πήγε για πρώτη και τελευταία φορά στο γήπεδο, όπου είχε ραντεβού με τον θάνατο. Μία φωτοβολίδα, εξοστρακίστηκε και καρφώθηκε στην καρωτίδα του. 37 χρόνια έπειτα από τον θάνατό του, ο ανιψιός του, Δημήτρης Μπλιώνας, δέχθηκε να μιλήσει στο enikos.gr και με απόλυτη ψυχραιμία και ειλικρίνεια τονίζει πως «στο άμεσο μέλλον θα ξανασυμβεί πάλι, είναι θέμα χρόνου».
Της Κωνσταντίνας Χαϊνά
Ο 29χρονος -τότε- καθηγητής της ΣΕΛΕΤΕ είχε επισκεφτεί το χωριό, το Λουτρό Λάρισας, προκειμένου να ετοιμάσει τον γάμο του με την σύντροφό του. Το πρωί της 26ης Οκτωβρίου, κατέβηκε στη Λάρισα για να πάρει το λεωφορείο για την Αθήνα, το οποίο – εν τέλει – δεν το πρόλαβε κι έτσι αποφάσισε να πάει στο Αλκαζάρ.
Ο χρόνος σταμάτησε, όταν ο Χαράλαμπος Μπλιώνας πήγε στο γήπεδο για να παρακολουθήσει από κοντά το παιχνίδι της ΑΕΛ με τον ΠΑΟΚ, για το πρωτάθλημα της Α’ Εθνικής. Περίπου 45 λεπτά πριν την έναρξη του αγώνα, μία από τις φωτοβολίδες που εκτοξεύθηκαν από τη θύρα στην οποία βρισκόντουσαν οπαδοί του Δικεφάλου, καρφώθηκε στον λαιμό και του έκοψε την καρωτίδα.
Όπως εξομολογήθηκε στο enikos.gr ο Δημήτρης Μπλιώνας, γιος του αδελφού του αδικοχαμένου καθηγητή τα χρόνια που ακολούθησαν έπειτα από τον θάνατο του θείου του, ήταν δραματικά, και άλλαξαν την καθημερινότητα της οικογένειάς του, για πάντα. «Εγώ τότε ήμουν 6 χρονών. Αυτό που μου έχει μείνει ως ανάμνηση, είναι η κατάσταση των παππούδων μου. Ο παππούς και η γιαγιά μου, δεν κατάφεραν να το ξεπεράσουν ποτέ. Θυμάμαι, αυτή τη στεναχώρια που επικρατούσε στο σπίτι. Ο θείος μου χάθηκε, και μαζί με αυτόν, χάθηκε και κάθε ίχνος καθημερινότητας που είχαμε όλοι μαζί του. Άλλαξαν τα πράγματα από τη μία μέρα στην άλλη».
«Από τότε, μέχρι σήμερα, δεν έχει αλλάξει απολύτως τίποτα»
Συνολικά 37 χρόνια αργότερα από την φονική φωτοβολίδα στο Αλκαζάρ, ένας 31χρονος αστυνομικός νοσηλεύεται, σήμερα, για τέταρτο 24ωρο, στο Γενικό Κρατικό Νίκαιας διασωληνωμένος και σε καταστολή, αφού δέχθηκε χτύπημα από το ίδιο φονικό όπλο, έξω από το γήπεδο «Μελίνα Μερκούρη» κατά τη διάρκεια αγώνα βόλεϊ ανάμεσα στον Ολυμπιακό και τον Παναθηναϊκό.
«Ο θείος μου ετοιμαζόταν να παντρευτεί, και ήταν περίπου στην ίδια ηλικία με τον αστυνομικό που τραυματίστηκε στον αγώνα βόλεϊ. Ενδεχομένως, να βρίσκονταν και στην ίδια οικογενειακή κατάσταση, και μπορεί να είχαν πολλά κοινά. Μπορεί όλα τα θύματα, να είχαν μεταξύ τους πολλά κοινά».
Σήμερα (11/12), η κυβέρνηση ανακοίνωσε νέα μέτρα για την αντιμετώπιση της οπαδικής βίας, γεγονός το οποίο συμβαίνει για τρίτη φορά σε λιγότερο από δύο χρόνια, έπειτα από την άγρια δολοφονία του Άλκη Καμπανού και τον θάνατο του Μιχάλη Κατσούρη.
«Από τότε, μέχρι και σήμερα, αυτό που βλέπω εγώ είναι πως δεν αλλάζει, ποτέ, απολύτως τίποτα. Μόνο μέτρα, ανακοινώσεις, ξανά μέτρα, ξανά ανακοινώσεις. Κάθε φορά, η εκάστοτε κυβέρνηση, περιμένει να -ξανά-συμβεί κάτι, για να συζητήσουν πάλι τα ίδια πράγματα. Στην πράξη όμως, δυστυχώς, δεν γίνεται τίποτα. Το χειρότερο της υπόθεσης είναι πως νέος κόσμος χάνεται με τον ίδιο τρόπο. Καταστρέφονται οικογένειες ξανά. Στο άμεσο μέλλον θα ξανασυμβεί πάλι, είναι θέμα χρόνου. Οικογένειες, γονείς, συγγενείς, δεν συνέρχονται ποτέ, όπως δεν συνήλθαν και οι δικοί μου, όταν βίωσαν τον θάνατο του θείου μου. Απολύτως τίποτα, δεν μπορεί να φτιάξει την κατάσταση».
Σκοπός, όπως λέει ο Δημήτρης Μπλιώνας, είναι το ποδόσφαιρο να πάει ψηλά μέσω της αγάπης των οπαδών και όλων των εμπλεκομένων. «Αυτή η αγάπη, δυστυχώς δεν έχει διάρκεια. Βλέπουμε να συμβαίνουν τα ίδια πράγματα ξανά και ξανά και να έχουμε κι άλλους νεκρούς. Μόνο με αυτό τον τρόπο, θα προκύψει μία εξέλιξη στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Πρέπει να χαθεί τελείως κάθε κομμάτι και κάθε ίχνος του φανατισμού. Πρέπει πρώτα να βλέπουμε το άθλημα, και μετά τις ομάδες που ανήκουν σε αυτό, και να μην κοιτάμε τις φανέλες και τα διαφορετικά χρώματα. Η μεγάλη πληγή είναι οι οργανωμένοι οπαδοί. Ας μπει επιτέλους ένα τέλος».
