Η πολύπειρη ιατροδικαστής και καθηγήτρια Ιατροδικαστικής και Τοξικολογίας στο Εθνικό Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών και διευθύντρια στο Εργαστήριο Ιατρικής και Τοξικολογίας του ΕΚΠΑ, Χαρά Σπηλιοπούλου, είναι ο άνθρωπος που ορίστηκε ως ειδικός επιστήμονας, για να συνεπικουρήσει την 18η ανακρίτρια Χριστίνα Σαλάππα, στην κύρια ανάκριση για το θάνατο της 9χρονης Τζωρτζίνας.
Η κ. Σπηλιοπούλου είναι η πρώτη γυναίκα που έγινε κοσμήτορας της Σχολής Επιστημών Υγείας του Πανεπιστημίου Αθηνών, από τότε που ιδρύθηκε η Σχολή, το 1837. Πρόκειται για μία εμπειρότατη επιστήμονα, με εξειδικευμένες γνώσεις, με τις γνώσεις που ακριβώς απαιτούνται για την ακριβέστερη διάγνωση και κρίση γεγονότων κομβικής σημασίας.
Είναι η ιατροδικαστής επιστήμονας τα ευρήματα της οποίας οδήγησαν την αστυνομία στη σύλληψη του Μπάμπη Αναγνωστόπουλου για τη δολοφονία της Καρολάιν, στα Γλυκά Νερά. Μάλιστα πριν από μερικές ημέρες κατέθεσε στη δίκη ως μάρτυς.
Σε παλαιότερη συνέντευξή της, στο “Philenews”, της Κύπρου, η κ. Σπηλιοπούλου έχει περιγράψει με ακρίβεια το πώς πρέπει να εργάζεται ο ιατροδικαστής «Δίπλα στο νεκρό με σεβασμό και μπροστά στον δικαστή με αίσθημα ευθύνης». Όπως είναι αναμενόμενο έχει πολλές φορές προσκληθεί και στην Κύπρο προκειμένου να φωτίσει με τις γνώσεις, την εμπειρία της και φυσικά με τα πορίσματά της, τις αόρατες πτυχές θανάτων που δεν προήλθαν από φυσικά αίτια.
“Ο ιατροδικαστής είναι το πρώτο βλέμμα σε ένα έγκλημα και το τελευταίο άγγιγμα σε μια σορό, επιβεβαιώνοντας εν πολλοίς την επικρατούσα άποψη πως οι νεκροί μιλάνε, αρκεί ο ιατροδικαστής να μπορεί να ακούσει”, έχει δηλώσει στο παρελθόν. Κι έχει εξηγήσει ότι επιδιώκει να μην εμπλέκεται συναισθηματική με την υπόθεση. Αυτός είναι και ο λόγος που όταν καταθέσει σε μια δίκη, δεν κοιτάζει ποτέ τους κατηγορούμενους. Έχει δηλώσει στην Καθημερινή: “Ο ιατροδικαστής έχει τεράστια ευθύνη απέναντι στη Δικαιοσύνη. Όταν άρχισα να πηγαίνω στα δικαστήρια για να καταθέσω, δεν κοιτούσα δράστες ποτέ. Εκεί δεν είμαι ούτε για να τους λυπηθώ, ούτε για να κατηγορήσω κάποιον. Λέω απλώς τα αποτελέσματα της νεκροψίας. Και οι δικαστές σέβονται πολύ τους ιατροδικαστές, διότι είναι οι άνθρωποι που έχουν δει, έχουν εξετάσει τον νεκρό μετά το έγκλημα.”
Η κυρία Σπηλιοπούλου με εξαιρετική κατάρτιση και μεγάλη εμπειρία έχει δεκάδες φορές βρεθεί στην πρώτη γραμμή μεγάλων γεγονότων, που απαιτούν ταυτοποίηση και διερεύνηση θανάτων, όπως εκείνοι από τη φωτιά στο Μάτι είτε άλλων που είναι συνέπεια εγκληματικών ενεργειών. Είναι σαφές ότι το επάγγελμά της είναι τουλάχιστον άχαρο. Ωστόσο όταν ρωτήθηκε κατά πόσο αντλεί ικανοποίηση από αυτό απάντησε ότι “η δική μου προσφορά, είναι στους αιφνίδιους θανάτους, ιδίως ατόμων κάτω των 40 ετών. Στις περιπτώσεις αυτές ενδέχεται να κρύβεται ένα προβληματικό οικογενειακό ιατρικό ιστορικό, που μπορεί για παράδειγμα να μην το γνωρίζουν τα αδέλφια του νεκρού. Οφείλω να τους ειδοποιήσω. Στις άλλες περιπτώσεις, ο ιατροδικαστής αποτελεί κρίκο μιας αλυσίδας για την εξιχνίαση ενός εγκλήματος. Βέβαια, εάν γνωρίζω από τα στοιχεία ότι κάποιος έχει κάνει ένα έγκλημα και βοηθήσω να έλθει στο φως η αλήθεια, θεωρώ ότι με τη συνδρομή μου αναπαύεται η ψυχή του νεκρού.”
Δεν έχει εξοικειωθεί με το φόβο του θανάτου και τη θλίβει ιδιαίτερα όταν, ταξιδεύοντας στο εξωτερικό συναντά πρώην φοιτητές της που έχουν εγκαταλείψει την Ελλάδα γιατί έχουν βρει δουλειά σε άλλες χώρες. Η τόσο έμπειρη έμπειρη επιστήμονας έχει δηλώσει για το επάγγελμα του ιατροδικαστή, ότι δεν είναι καθόλου απλό. και ότι θέλει κότσια. Όταν την ρώτησαν τι χρειάζεται ένας φοιτητής Ιατρικής για να γίνει ιατροδικαστής δήλωσε: “Να έχει πολύ τρέλα και να μην είναι φαφλατάς. Στη δουλειά μας απαιτείται εχεμύθεια αλλά και διαφάνεια, διότι η έρευνά μας αποτελεί κρίσιμο παράγοντα στη λήψη μιας δικαστικής απόφασης. Και αντοχές.” Και είναι τόσα τα κότσια που η ίδια έχει, ώστε τολμά να καταρρίπτει τον κοινωνικό μύθο του ποιο είναι το ισχυρό φύλο. “Στα νεκροτομεία δεν λιποθυμούν ποτέ οι γυναίκες. Αραιά και πού οι άνδρες”.
