Πρόσφατες εξελίξεις, κυρίως οι πολιτικοθεσμικά απαράδεκτες παρακολουθήσεις υποψήφιου πολιτικού αρχηγού (σήμερα ηγέτη κόμματος), και όσα αυτές προκάλεσαν (κυρίως οι τοποθετήσεις του Ευάγγελου Βενιζέλου) έκαναν πολλούς, ολοσχερώς ανιστόρητους ή/και στερούμενους φαντασίας, να αποφανθούν πως κάποιες πολιτικές συμμαχίες και συμπλεύσεις, έως χθες πιθανότατες, είναι πλέον οριστικά και τελεσίδικα αδύνατες.
Γράφει ο Θανάσης Διαμαντόπουλος – ΠΗΓΗ: Realnews
Σε όλους αυτούς και σε όσους συμμερίζονται τη συγκεκριμένη προσέγγισή τους -αγνοώντας πως ο μόνος αλάνθαστος κανόνας στην πολιτική είναι το «never say never»- θα ήθελα να υπομνήσω, αν δεν τα αγνοούν, αλλά απλώς τα έχουν ξεχάσει, κάποια ιστορικά προηγούμενα…
Κατά τον 1ο Βαλκανικό Πόλεμο, ένας από τους πιο σημαντικούς υπουργούς του Βενιζέλου -και με καθοριστικό ρόλο στην επιτυχή για τη χώρα μας έκβαση εκείνης της ένοπλης σύγκρουσης- ήταν ο Νικόλαος Στράτος. Ελάχιστους μήνες αργότερα, ο Κρητικός ηγέτης επετίθετο κατά του πρώην συνεργάτη του με αδιανόητης έντασης απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς («εξήλθεν εις τας αγυιάς και τας ρύμας ίνα ρίψη πηλόν»), ενώ το 1922 δεν έκανε ουσιαστικά τίποτε για να τον σώσει από το εκτελεστικό απόσπασμα.
Το 1922 οι αντιβενιζελικοί θεωρούσαν τη βενιζελική παράταξη συλλήβδην ένοχη για την εκτέλεση των πολιτικών τους ηγετών. Το 1926 οι δύο παρατάξεις συγκυβερνούσαν.
Ο πιο απηνής διώκτης, όμως, των ηγετών του αντιβενιζελισμού το 1922, ο άνθρωπος που τότε επεδίωξε ακόμη και την άνευ δίκης εκτέλεσής τους, στη συνέχεια, δε, συνέταξε ένα κατάπτυστο κατηγορητήριο -όπου γινόταν λόγος για «έμφυλα μορμολύκεια» και τονιζόταν η «εγκληματική πώρωσις των κατηγορουμένων»- ήταν ο στρατηγός Θεόδωρος Πάγκαλος. Ο οποίος, στη συνέχεια, τρομοκρατούσε και τους στρατοδίκες της Δίκης των «Εξι» για να επιβάλουν θανατικές ποινές. Ο ίδιος, όμως, ως δικτάτορας-«Πρόεδρος της Δημοκρατίας», το 1926 τοποθέτησε πρωθυπουργό τον γνωστό αντιβενιζελικό Αθανάσιο Ευταξία. Την κυβέρνηση του οποίου στελέχωσαν σχεδόν κατ’ αποκλειστικότητα -με δύο μόνο εξαιρέσεις- προβεβλημένοι αντιβενιζελικοί…
Στον Μεσοπόλεμο, ο πιο άσπονδος πολιτικός εχθρός του Ιωάννη Μεταξά ήταν ο -πρώην φίλος του- δημοσιογράφος Ιωάννης Διάκος. Επί τετραυγουστιανού καθεστώτος ήταν ο στενότερος συνεργάτης, το alter ego, ο αντ’ αυτού του Επτανήσιου δικτάτορα.
Τον Αύγουστο του 1932, Καφαντάρης και Παπαναστασίου χαρακτήριζαν την κυβέρνηση Βενιζέλου ως «τον μοναδικόν κίνδυνον για την Δημοκρατίαν». (Για τον Καφαντάρη μάλιστα λίγο νωρίτερα ο ηγέτης των Φιλελευθέρων τόνιζε «μετά δυσκολίας πλέον δύναμαι να τον αποκαλώ κύριον», ενώ πιο παλιά για τον Παπαναστασίου είχε πει πως βαδίζει την κατιούσαν της Δημοκρατίας»). Στις αρχές του 1933 ήταν και οι δύο υπουργοί σε κυβέρνηση Βενιζέλου…
Για να επανέλθουμε, όμως, στην εκτέλεση των «Εξι»: Η αντιβενιζελική παράταξη κύριους υπεύθυνους γι’ αυτήν θεωρούσε τους Πλαστήρα και Γονατά, ηγέτες του στρατιωτικού καθεστώτος που μεθόδευσε αυτό που θεωρούσαν «δικαστική δολοφονία», και ιδιαίτερα τον δεύτερο, που ήταν και πρωθυπουργός κατά την εκτέλεση. (Ακόμη και στις 20/5/1929 η «Καθημερινή» τον αποκαλούσε, ονομαστικά, «δολοφόνον»). Το 1946, τα παιδιά των εκτελεσθέντων Νικόλαου Θεοτόκη και Γεώργιου Μπαλτατζή ήταν υπουργοί στην κυβέρνηση… Ντίνου Τσαλδάρη – Στυλιανού Γονατά, τους «Σαμαροβενιζέλους» εκείνης της εποχής! Και, όπως έλεγε ο μακαρίτης πατέρας μου, στην ερώτηση «γιατί τον μισείς, τον πατέρα σου σκότωσε;», η ιστορικά ακριβής εν προκειμένω απάντηση θα ήταν «Ναι. Και μάλιστα ως προδότη»!
Να μη σταθώ, δε, ιδιαίτερα στην ένταση της σύγκρουσης το 1958 του Κωνσταντίνου Καραμανλή με τους… Γεώργιο Ράλλη και Παναγή Παπαληγούρα. Αν ήθελα να αναφέρω και διεθνή παραδείγματα, ίσως δεν θα χωρούσε όλη η εφημερίδα. Να αναφέρω, λοιπόν, μόνο πως το 1986, όταν ο Μιτεράν εισήγαγε την απλή αναλογική, ο Μισέλ Ροκάρ παραιτήθηκε από υπουργός του, εξαπολύοντας ανείπωτους μύδρους εναντίον του. Αλλά το 1988 έγινε… πρωθυπουργός του. (Για να τον κατηγορήσει ξανά στη συνέχεια ως «ανέντιμο άνθρωπο»…).
Συμπέρασμα; Οσοι έσπευσαν, λόγω των πρόσφατων συμβάντων, να αποκλείσουν στο διηνεκές την πιθανότητα κάποιων εξελίξεων είναι ανιστόρητοι… Ή κοντόφθαλμα αφελείς… Ή και τα δύο… Νομίζω τουλάχιστον.
