Επτά προκλήσεις για τον Τσίπρα
Ρεπορτάζ: Σκουρής Βασίλης
Στην Πορτογαλία για τη συμμαχία των χωρών του νότου βρίσκεται από σήμερα ο Αλέξης Τσίπρας, ωστόσο τον περιμένουν επιστρέφοντας στη χώρα επτά τουλάχιστον προβλήματα-προκλήσεις ενόψει των εκλογών:
1. Κυβερνησιμότητα: Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πείθει ότι είναι έτοιμος να κυβερνήσει. Η ύπαρξη ενός όσο το δυνατόν πιο σαφούς κυβερνητικού προγράμματος πολύ πριν τις εκλογές είναι όρος για την διεκδίκηση της πρώτης θέσης με ισχυρότερες προϋποθέσεις.
2. Ηγετική ομάδα: Το πρόβλημα αφορά και το κόμμα, αφού ο Αλέξης Τσίπρας είναι το νεότερο ίσως μέλος της, αλλά κυρίως τη γνωστοποίηση των προσώπων που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο θα συμμετάσχουν στην κυβέρνηση που θα συγκροτήσει αν κερδίσει τις εκλογές. Στις προηγούμενες εκλογές, π.χ., ο Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ -αν κέρδιζε- προόριζε για υπουργό Παιδείας τον Κωνσταντίνο Τσουκαλά, Εξωτερικών τον Νίκο Κοτζιά, Δικαιοσύνης τον Νίκο Κωνσταντόπουλο, πρόσωπα που προφανώς ισχύουν και σήμερα, καθώς η ηγεσία της Κουμουνδούρου μιλάει για «κυβέρνηση σωτηρίας που θα αποτελείται από προσωπικότητες».
3. Αρχηγικό προφίλ Τσίπρα και οριοθέτηση σχέσεων με το κόμμα: Κατά κοινή ομολογία ο Αλέξης Τσίπρας χρειάζεται πιο αποφασιστικό ηγετικό προφίλ, κυρίως στο κόμμα του. Δεν είναι τυχαίο που οι πολιτικοί του αντίπαλοι φοβούνται «μήπως προχωρήσει σε διαγραφές όπως ο Ανδρέας και κερδίσει πόντους στην κοινωνία». Κάποιοι, μάλιστα, που δεν είναι εσωκομματικοί του αντίπαλοι, του εισηγούνται να ξεκινήσει «από κάποιους δικούς του». Το κόμμα, πάντως, εκτός από βασική δύναμη, αποτελεί κ��ι βασική αδυναμία του Αλ. Τσίπρα, καθώς πολλές φορές τον τραβάει προς τα κάτω. Χωρίς να το αγνοεί και με απόλυτα δημοκρατικές διαδικασίες και σύνθεση απόψεων, σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να επιτρέψει κάτι τέτοιο.
4. Άνοιγμα του κόμματος στην κοινωνία: Η ενοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ με το ιδρυτικό Συνέδριο του Ιουλίου-που και αυτή στην πράξη αμφισβητείται, αφού οι συνιστώσες θα μετατραπούν σε τάσεις- δεν αρκεί. Ο κομματικός ιστός δεν εκπροσωπεί την αύξηση της δύναμης στις εκλογές, με αποτέλεσμα πολύς κόσμος να αισθάνεται «ξένος» παρότι ψηφίζει. Ίσως αυτό αποτελεί και το μεγαλύτερο στοίχημα του Συνεδρίου.
5. Το «πάντρεμα» της στροφής στην κυβερνησιμότητα με τη ριζοσπαστικοποίηση της κοινωνίας: Η στροφή προς τον ρεαλισμό της ηγεσίας της Κουμουνδούρου πραγματοποιείται σε μια περίοδο περαιτέρω απαξίωσης του πολιτικού συστήματος, αλλά και «ριζοσπαστικοποίησης» ενός ευρύτερου τμήματος της κοινωνίας. Ο ΣΥΡΙΖΑ κινδυνεύει να χάσει κοινωνικά στρώματα που τον έβλεπαν ως την εναλλακτική λύση, τα οποία ενδέχεται να στραφούν ακόμα και προς την Χρυσή Αυγή. Το ίδιο ισχύει και με το θέμα του ευρώ. Ενώ ο Αλ. Τσίπρας επιμένει «λύση εντός του ευρώ και εκτός τρόικα» η πλειοψηφία των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ τάσσεται-σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις-υπέρ της εξόδου από το ευρώ. Γεγονός άλλωστε που εσωκομματικά ενισχύει το «Αριστερό Ρεύμα» του Παναγιώτη Λαφαζάνη και του Δημήτρη Στρατούλη.
6. Ο φόβος των επιχειρηματιών και των «νοικοκυραίων»: Στην εποχή της κρίσης η οποιαδήποτε μη κυρίαρχη πολιτική ενέχει ρίσκο και κινδύνους. Ωστόσο, η αντιμετώπιση του φόβου της επιχειρηματικής τάξης-ακόμα και των μικρομεσαίων-αποτελεί ένα από τα μεγάλα στοιχήματα της Κουμουνδούρου.
7. Οι κυβερνητικοί σύμμαχοι και η… αυτοδυναμία: Η ηγεσία του κόμματος κατά πολλούς έπεσε στην παγίδα να κατονομάσει τους κυβερνητικούς της συμμάχους από τώρα και ακόμα περισσότερο να διχάζεται γι’ αυτούς, αγνοώντας πως οι εκλογές διαμορφώνουν τη δική τους δυναμική. Αν, άλλωστε, ο ΣΥΡΙΖΑ αναδειχθεί πρώτη δύναμη, με το πριμ των 50 εδρών του εκλογικού νόμου θα έχει και το πεπόνι, αλλά και το μαχαίρι. Άλλωστε το ενδεχόμενο νέων εκλογών και η πλήρης επικράτησή του σε αυτές, θα κάνει πολλές δυνάμεις να ξανασκεφτούν το ενδεχόμενο συμμαχίας μαζί του.
Πηγή: real.gr
