Ούτε ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας δεν έχει πολιορκηθεί τόσο πολύ από τα μέσα ενημέρωσης -ελληνικά και ξένα- τις τελευταίες ημέρες, όσο η σύζυγός του Μπέττυ Μπαζιάνα. Η παρουσία της μάλιστα στο πλάι του το βράδυ της Κυριακής, στα γραφεία της Κουμουνδούρου, όπου γιορτάστηκε η πρώτη θέση και η νίκη της Αριστεράς για πρώτη φορά στην Ιστορία της χώρας, την έκανε πιο περιζήτητη στα Μέσα, που αναζητούσαν έστω και μία πόζα της από παλαιότερες εμφανίσεις της.
Η παρουσία της αυτή δεν ήταν παρά μία εξαίρεση στον κανόνα. «Το χάρηκα μαζί του. Ήταν μια μέρα χαράς», είπε στους στενούς της φίλους. «Όσο και αν η πολιτική για την Αριστερά είναι μια συλλογική έννοια, το βράδυ της Κυριακής είχε και έναν προσωπικό τόνο, ένα προσωπικό χρώμα». Όταν μάλιστα οι πιο στενοί της άνθρωποι τη ρωτούν τι της είπε ο Αλέξης το βράδυ της Κυριακής, στον έβδομο -ανακαινισμένο- όροφο της Κουμουνδούρου, όταν οριστικοποιήθηκε η νίκη, απαντά: «Ότι είναι ‘’μια ιστορική στιγμή’’. Αλλά πρέπει να έχουμε πάντα στο μυαλό μας ότι είναι κάτι εφήμερο».
Η Μπέττυ Μπαζιάνα θα ήθελε να είναι και κάπου αλλού. Μέσα στο πλήθος που υποδέχθηκε τον Αλέξη Τσίπρα στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής. «Θα ήθελα να ήμουν μαζί του στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής. Μέσα στο πλήθος, απαρατήρητη, να μην προκαλέσω. Δεν το έκανα, μήπως και τα Μέσα στρέφονταν σε εμένα. Θα ήθελα όμως να είχα ζήσει αυτή τη στιγμή που η νέα κυβέρνηση αποτίει φόρο τιμής και παίρνει δύναμη από την Ιστορία του λαού μας».
Γιατί, όμως; «Αισθάνομαι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, ως κομμάτι της Αριστεράς, έρχεται από πολύ μακριά», λέει. Συγκινείται «όταν σύντροφοι του πατέρα μου που έχουν κάνει εξορία σε ξερονήσια από τον εμφύλιο και μετά» της τηλεφωνούν και της δηλώνουν τη χαρά τους που επιτέλους η Αριστερά έγινε κυβέρνηση, «κυβέρνηση όλων των Ελλήνων», όπως τους απαντά εκείνη.
«Η Ιστορία μας, οι αγώνες μας είναι η προίκα που κουβαλάμε. Αν δεν κουβαλάς αυτή την προίκα, αν δεν εκπροσωπείς κάτι, θα είσαι χωρίς ταυτότητα και στόχευση. Αυτούς τους ανθρώπους η Ιστορία τους είχε αφήσει στην απέξω, στο περιθώριο. Κάποιοι δεν μπορούσαν να έχουν ελπίδα καν να ζήσουν, να βρουν δουλειά, λόγω των πεποιθήσεών τους. Έζησαν όμως με αξιοπρέπεια και φωτίστηκαν από τη δύναμη των οραμάτων τους, αποτελώντας παράδειγμα ακεραιότητας για μας τους νεότερους. Ο αέρας αυτής της Ιστορίας, αυτών -αλλά και των μετέπειτα- αγώνων είναι ο αέρας που φυσάει στα πανιά του ΣΥΡΙΖΑ».
ΠΑΤΗΣΤΕ ΕΠΑΝΩ ΣΤΟ ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΑ ΠΡΟΚΕΙΜΕΝΟΥ ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΕΤΕ ΑΝΑΛΥΤΙΚΑ
