ΑΠΑΓΟΡΕΥΜΕΝΗ ΑΤΖΕΝΤΑΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟΤου ΒΑΣΙΛΗ ΜΠΟΥΖΙΩΤΗΌτι Λάκης Λαζόπουλος και Σταμάτης Κραουνάκης «παντρεύουν» εκ νέου τις δυνάμεις τους σε καινούργια, ιδιαίτερη επιθεώρηση του πρώτου το ξέρεις, όπως ξέρεις πως μαζί του ο Λάκης θα έχει την εξαίρετη Σοφία Φιλιππίδου. Τις ημέρες αυτές οι πρόβες γίνονται σε πυρετώδεις ρυθμούς και ο πολυσχιδής Κραουνάκης γράφει μουσικές για την φιλόδοξη αυτή παραγωγή που θα φιλοξενείται Δευτέρες-Τρίτες στο «Αθηνών», ενώ τις υπόλοιπες μέρες θα περιοδεύει σε μεγάλες πόλεις ανά την Ελλάδα. Πηγές μου λένε ότι «κέντησε» στο τραγούδι της έναρξης πάνω σε στίχους του «δαιμόνιου» Λαζόπουλου, ενώ έγραψε ο ίδιος έξοχους στίχους στο βασικό κομμάτι της Σοφίας Φιλιππίδου. Σου έχω «δωράκι», αφού εξασφάλισα και τους στίχους του πρώτου και τους στίχους του δεύτερου που «λένε» τρελά και θα συζητηθούν… ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΗΣ ΕΝΑΡΞΗΣΣτίχοι: Λάκης Λαζόπουλος«Μικρό δωμάτιο, μεγάλος ο θυμός. Εδώ θα μείνουν τα όνειρα μας στριμωγμένα, εδώ τις νύχτες θ’ ανεβούμε ουρανούς. Και θα σαλτάρουμε μες του μυαλού τα τρένα Βαγόνια άδεια δεν πηγαίνουν πουθενά. Δυο θέσεις άδειες. Μια για σένα μια για μένα. Εδώ οι μπόρες δεν μουσκεύουνε πανιά Μονάχα δάκρυα και λιοντάρια στην αρένα… Ποιος την ελπίδα απ’ το παράθυρο πετά Ποιος ζητιανεύει λίγο μέλλον για το τώρα Ποιος δέκα χρόνια απ’ την ζωή του ξεπουλά Για να του δώσουνε να ζήσει μια ώρα Καλύτερα μιας ώρας Ελεύθερη ζωή παρά 40 χρόνια Σκλαβιά και φυλακή. Όλοι μαζί δίχως βρακί. Αυτή είναι η χώρα Μικρό δωμάτιο, μεγάλος ο γιαλός Ορμάει η θάλασσα και σβήνει τ’ αναμμένα. Εδώ τις νύχτες θα διαβούμε ωκεανούς. Μήπως και βρούμε της ψυχής μας τα γραμμένα. Πουλιά μονάχα δεν πηγαίνουν πουθενά. Σαν κεραυνοί που τα χουν χιλιοτσακισμένα. Κλείνω τα μάτια δεν τ’ ανοίγω άλλο πια. Να βλέπω χρόνια της ζωής μου ρημαγμένα. Ποιος την ελπίδα απ’ το παράθυρο πετά ποιος ζητιανεύει λίγο μέλλον για το τώρα, ποιος 10 χρόνια απ’ τη ζωή του ξεπουλά για να του δώσουνε να ζήσει μία ώρα Καλύτερα μιας ώρας Ελεύθερη ζωή Παρά 40 χρόνια Σκλαβιά και φυλακή Κι όλοι μαζί χωρίς βρακί Αυτή είναι η χώρα!»ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΗΣ ΣΟΦΙΑΣΣτίχοι: Σταμάτης Κραουνάκης«Όπου έβρισκα Έλληνα έστηνα τσαντίρι. Την πετσέτα έλυνα με το ψωμοτύρι. Είχα την καρδιά ψηλά για να μη φοβάται και τα μάτια χαμηλά, να μη μου μιλάτε. Με τέτοιο φως ποια χώρα θα πεθάνει; Έχει ο λαός αέρα ν ανασάνει. Έχω φιλιά στην τσέπη, όλα για σένα! Και μια αγκαλιά για όλα του κόσμου τα θλιμμένα. Όπου έβρισκα θυμό τον παντρευόμουν. Ξάπλα σύριζα γκρεμό και ονειρευόμουν. Είχα κι έναν αητό πάνω από την πόρτα να φοβάται το ερπετό που ’βγαινε για βόλτα»
