ΑΠΑΓΟΡΕΥΜΕΝΗ ΑΤΖΕΝΤΑ
Του Βασίλη Μπουζιώτη
Πρώτος σου …πρόδωσα ότι οι Ρέππας-Παπαθανασίου έγραψαν ένα καινούργιο έργο για την μούσα τους Νένα Μεντή -συνεργάστηκαν μαζί της από τις Χάριτες και το Δις Εξαμαρτείν, ως τις ταινίες του και τα γερά θεατρικά τους- και σου αποκάλυψα ότι θα το σκηνοθετήσει στο «Αποθήκη» ο πολυσχιδής Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης και τώρα επανέρχομαι με λεπτομέρειες για το καινούργιο αυτό έργο.
Στη «Δεύτερη φωνή»βασικοί ήρωες είναι η Ρένα [Νένα Μεντή], μια παλιά τραγουδίστρια της δεκαετίας του ’70, που δεν τα κατάφερε στο τραγούδι και το σημαντικότερο που έκανε ήταν μια δεύτερη φωνή σε ένα τραγούδι του Μανώλη Μητσιά και ο Παύλος (Γιώργος Ζιώβας) ένας δυνατός αγωνιστής της γενιάς του πολυτεχνείου στοιχειωμένος από όνειρα και προσδοκίες που διαψεύστηκαν. Γνωρίστηκαν και αγαπήθηκαν στα τέλη της δεκαετίας του ’70 και παντρεύτηκαν στις αρχές της δεκαετίας του ’80. Της δεκαετίας που θα άλλαζε τα πάντα στην Ελλάδα. Έτσι κάπως αρχίζει το παραμύθι της μεταπολίτευσης.
Δίπλα στο κεντρικό ζευγάρι απεικονίζεται και η νέα γενιά: Η κόρη του ζευγαριού Ισμήνη [Δανάη Σκιάδη) που είναι παντρεμένη με τον Φώτη [Κωνσταντίνος Γαβαλάς] και κάνει τα πρώτα της βήματα στο τραγούδι συμμετέχοντας σε ένα τηλεοπτικό «τάλεντ σόου». Στα πλατώ του σόου γνωρίζει έναν ατζέντη. Τον Γιώργο (Δημήτρης Σαμόλης) που την ξελογιάζει επαγγελματικά και ερωτικά. Οι περιπέτειες της κόρης αναζωπυρώνουν τα απωθημένα της μητέρας και πυροδοτούν μια σειρά από οδυνηρές εξελίξεις, στις οποίες εμπλέκεται και ο μικρός γιος της οικογένειας, ο Αργύρης (Γιώργος Κατσής) που ακολουθεί έναν περίεργο δρόμο, μακριά από τα προοδευτικά όνειρα των γονιών του. Είναι ενταγμένος στις αγέλες των νεοφασιστών που λυμαίνονται τις νύχτες της Αθήνας. Το «τάλεντ σόου» για τη «Φωνή της χρονιάς» γίνεται αφορμή να απελευθερωθούν «φωνές» που έμεναν για χρόνια βουβές.
Σχεδόν σαράντα χρόνια μετά, η Ρένα με την αποτυχημένη καριέρα και ο πάντα «απών» Παύλος πρέπει να βρουν το κουράγιο να πουν αυτά που έκρυβαν από την μεταπολιτευση μέχρι σήμερα. Κι έτσι το δράμα τους από ατομικό γίνεται συλλογικό. Γίνεται το δράμα μιας ολόκληρης γενιάς. Της γενιάς της μεταπολίτευσης, που έκανε τα όνειρα κούφια συνθήματα και φτηνό συνάλλαγμα για ένα άνετο διαμέρισμα με ζαχαρί καναπέ και τηλεόραση plasma.
