Στην πολιτική λίγη σημασία έχει από την άποψη του αποτελέσματος – όπως αυτό επιδρά στη ζωή των ανθρώπων – να εξαντλείσαι στο να κρίνεις καλές ή κακές προθέσεις. Όχι επειδή οι προθέσεις δεν έχουν σημασία αλλά επειδή ακριβώς «ο δρόμος προς την κόλαση είναι στρωμένος με τις καλύτερες προθέσεις», όπως προειδοποιούσε και ο Δάντης.
Στην πολιτική που δεν αποτελεί τίποτα λιγότερο από συμπυκνωμένη έκφραση της οικονομίας και ως εκ τούτου από έκφραση της αντιπαράθεσης των οικονομικών συμφερόντων στο έδαφος της ταξικής κοινωνίας, το ερώτημα για τον α’ ή β’ πολιτικό φορέα δεν είναι μόνο «τι» λέει ότι θα κάνει ή το «πως» λέει ότι θα το κάνει. Το ερώτημα (που σχεδόν πάντα η απάντησή του αποδεικνύει αν ισχύουν τόσο το «τι» όσο και το «πως» εκείνων που λέει) είναι το «που» θα γίνουν αυτά που υπόσχεται.
Σε ό,τι μας αφορά ως χώρα και στην παρούσα συγκυρία, η κυβέρνηση που προέκυψε από τις εκλογές, προέκυψε στη βάση των υποσχέσεών της ότι εκείνο που θα έκανε (σσ: το «τι» δηλαδή) θα ήταν η κατάργηση των Μνημονίων. Και ότι η κατάργηση των Μνημονίων θα γινόταν (το «πως» δηλαδή) με διαπραγματεύσεις με τους… «εταίρους».
Στο ερώτημα, δε, για το «που» θα εφάρμοζε αυτή την πολιτική η κυβέρνηση, η απάντηση που έδινε και συνεχίζει να δίνει είναι ότι θα την εφάρμοζε μέσα στην αρένα που γεννά τα Μνημόνια! Ότι θα την εφάρμοζε μέσα στον λάκκο που έχει ριχτεί ο λαός για να του ξεσκίζουν τις σάρκες τα θηρία, εντός και εκτός της χώρας. Ότι θα την εφάρμοζε μέσα στο πλαίσιο που παράγει την εκμετάλλευση του λαού. Ότι θα την εφάρμοζε με σεβασμό στις δομές του σφαγείου, χωρίς καμία στρατηγική εξόδου από αυτό. Ότι θα την εφάρμοζε σεβόμενη του κανόνες του σφαγείου, του καπιταλιστικού σφαγείου, τόσο εντός όσο και εκτός Ελλάδας.
Όμως: Το να ισχυρίζεται κάποιος ότι θα «διαπραγματευτεί», θα «συνεννοηθεί», θα «διεκδικήσει», θα επιδιώξει να επιτύχει «λύση» για τα προβλήματα επιβίωσης του λαού μέσα στο πλαίσιο και τους μηχανισμούς της ΕΕ, μέσα στους μηχανισμούς και τα πλαίσια του ΔΝΤ, μέσα στους μηχανισμούς και τα πλαίσια των «κοινωνικών διαλόγων» με τους βιομήχανους, τους τραπεζίτες, τους εργολάβους, εκεί δηλαδή που εξυφαίνονται τα σχέδια σφαγιασμού του λαού, είναι ένας ισχυρισμός που έχει τόση αξία όση και η θεωρία της «συνεργασίας με το διάβολο» – μια ανόητη θεωρία που όσοι επιδιώκουν να εξωραΐσουν τον διάβολο την αποδίδουν (είτε από άγνοια, είτε από ενσυνείδητη παραχάραξη) στον… Μαρξ και στον Λένιν.
Τι βλέπουμε, λοιπόν, σήμερα; Τι προκύπτει τρεις μήνες μετά από τις εκλογές του Γενάρη ως αποτέλεσμα αυτής της πολιτικής γραμμής που εξιδανικεύει το σύστημα στο όνομα της «αλλαγής του μείγματος πολιτικής» – δηλαδή της ίδιας εκείνης πολιτικής – που καταστρέφει το λαό; Ιδού:
- Ξεκινήσαμε από την κατάργηση του Μνημονίου και πήγαμε στο ότι «το 70% του Μνημονίου είναι καλό»…
- Ξεκινήσαμε από την αποκατάσταση των αδικιών και πήγαμε στο ότι να συνεχίσεις να πληρώνεις τον ΕΝΦΙΑ είναι «πατριωτικό»…
- Ξεκινήσαμε από το «τέλος η λιτότητα» και αφού περάσαμε στον «λιτό βίο» έχουμε εσχάτως καταλήξει στην διαφήμιση της «δίκαιης» (!) λιτότητας…
- Ξεκινήσαμε από την άμεση εφαρμογή του μέτρου των 751 ευρώ για τον κατώτερο μισθό για να το παραπέμψουμε στο 2017…
- Ξεκινήσαμε από το γλίσχρο αφορολόγητο των 12.000 ευρώ για να καταλήξουμε πλέον αντί της φορολογικής δικαιοσύνης να περιμένουμε τις… καλωδιωμένες τουρίστριες και τους νέους συντελεστές του ΦΠΑ.
- Ξεκινήσαμε από το «πεντοζάλι» που θα χόρευαν οι αγορές για να καταλήξουμε στην «αναστολή του προγράμματος της Θεσσαλονίκης» στο όνομα του κατευνασμού των αγορών…
- Ξεκινήσαμε από το «καθαρές λύσεις» για να πορευόμαστε πλέον με την τάχα «δημιουργική ασάφεια»…
- Ξεκινήσαμε από τη διαγραφή του χρέους για έχουμε φτάσει – με την υπογραφή της συμφωνίας της 20ης Φλεβάρη – στην δέσμευση για «πλήρη», «έγκαιρη», «αδιαμφισβήτητη», «αέναη» και στο «διηνεκές» πληρωμή τοκογλύφων και κερδοσκόπων…
- Ξεκινήσαμε με το «όχι άλλα δάνεια» για έχουμε φτάσει, όπως επί Σαμαρά και Βενιζέλου, να κάνουμε τις «κόκκινες γραμμές» ανέκδοτο την στιγμή που η (νέα) κυβέρνηση ζητά κι αυτή (νέες) δόσεις…
- Ξεκινήσαμε με το δεν συζητάμε ασφαλιστικά και εργασιακά και φτάσαμε στο ότι συζητάμε και τα εργασιακά και τα ασφαλιστικά με την Αυγή (9/5/2015) να προϊδεάζει για την νέα επέλαση του Προκρούστη πανηγυρίζοντας – όπως ο Μνημονιακός Τύπος επί Σαμαρά και Βενιζέλου και με την ίδια φρασεολογία – ότι «δεν θίγονται ώριμα ασφαλιστικά δικαιώματα»…
- Ξεκινήσαμε με την πλήρη απαγόρευση και κατάργηση των πλειστηριασμών για να έχουμε φτάσει στην… «αποφυγή» των πλειστηριασμών.
- Ξεκινήσαμε από το ότι δεν δεχόμαστε την «αξιολόγηση» της χώρας στη βάση των Μνημονίων και τώρα έχουμε καταλήξει σε κοινές δηλώσεις Τσίπρα – Γιούνκερ όπου η κυβέρνηση ομολογεί ότι έχει αποδεχτεί να αξιολογείται σύμφωνα με το πώς εφαρμόζει τα Μνημόνια που, όμως, θα τα καταργούσε…
- Ξεκινήσαμε με τις δεσμεύσεις για τις καθαρίστριες και συνεχίζουμε – επικοινωνιακά – με τους συμβολισμούς γύρω από τον αγώνα τους, αλλά αντί της πλήρους αποκατάστασής τους πήγαμε σε μέτρα «απασχόλησης ορισμένου χρόνου» και με τις 300 από αυτές στην «απ’ έξω»…
- Ξεκινήσαμε από το «πρώτιστο καθήκον οι μισθοί και οι συντάξεις» και καταλήξαμε να μετράμε τις δόσεις που συνεχίζουμε να πληρώνουμε στο ΔΝΤ με την ταυτόχρονη φημολογία ότι ακόμα και η υπόσχεση για τα ψίχουλα – επαναφορά της 13ης σύνταξης «παγώνει»…
- Ξεκινήσαμε με το «όχι στο ξεπούλημα» και πορευόμαστε μετρώντας τα λιμάνια, τα αεροδρόμια κλπ, που πάνε, τώρα, για «αριστερό» ξεπούλημα…
Ο κατάλογος θα μπορούσε να είναι πολύ μακρύς. Καταγράψαμε μερικά μόνο από τα ενδεικτικά που τον συνθέτουν. Ενδεικτικά αλλά και αποδεικτικά ότι:
Μόνο όποιος δεν θέλει να δει (κάνει ότι) δεν βλέπει. Μόνο όποιος δεν θέλει να ακούσει (κάνει ότι) δεν ακούει. Και μόνο όποιος δεν θέλει να καταλάβει (κάνει ότι) δεν καταλαβαίνει τι συμβαίνει και τι γίνεται…