Η Ρούλα Κορομηλά, καλεσμένη στην εκπομπή “After Dark,” μίλησε για την ένδοξη εποχή της τηλεόρασης, τη μεταχείριση από τον Τύπο και τον τρόπο που αντιμετωπίζει τα αρνητικά σχόλια.
«Ο Δημητριάδης με προσέγγισε με έναν γλυκό τρόπο, λέγοντάς μου “Θέλω να έρθεις στο Mega”. Η εκπομπή ήταν αξιοπρεπής και το περιβάλλον με ενέπνεε. Είμαι ήρεμη γιατί ο Δημητριάδης και η ομάδα του, που εργάζονται πάνω σε αυτό εδώ και πέντε χρόνια, έχουν διαμορφώσει μια συγκεκριμένη δομή. Δεν είναι όπως οι ψυχαγωγικές εκπομπές που χρειάζονταν συνεχείς αλλαγές. Εδώ είναι πιο βατό, αν και απαιτητικό λόγω των πολλών ωρών. Θέλω πάντα αρτιότητα και τελειότητα, αλλά ταυτόχρονα η μουσική με κάνει να νιώθω σαν να βρίσκομαι σε ένα πάρτι στο σπίτι μου, όπου συμμετέχω ενεργά και επιβλέπω τα πάντα».
«Απεχθάνομαι τους ανθρώπους που γλείφουν»
«Η αγάπη και ο σεβασμός του κόσμου είναι η προίκα μου, και αυτά έχουν διατηρηθεί μέσω του διαδικτύου. Είμαι η Ρούλα τους, το Ρουλάκι τους. Έχω πολλές αγαπημένες στιγμές στην καριέρα μου, καθώς έχω φιλοξενήσει πολλούς σημαντικούς ηθοποιούς του κινηματογράφου, εκτός από τον Μάνο Κατράκη και λίγους άλλους που δεν πρόλαβα. Συχνά αντιμετώπιζα δυσκολίες, αλλά πιστεύω ότι κάθε άνθρωπος έχει μέσα του μια δύναμη που μπορεί να εκδηλωθεί στις δύσκολες στιγμές. Αντιμετώπισα πολλές φορές καταστάσεις όπου ένιωθα ότι δεν μπορούσα να προχωρήσω, αλλά τελικά τα κατάφερα».
«Την αγαπώ και την σέβομαι την τηλεόραση, όμως συχνά παραμέλησα τον εαυτό μου για χάρη της δουλειάς. Έδωσα προτεραιότητα στην καριέρα μου, παραμελώντας την προσωπική μου ζωή και πληρώνοντας το τίμημα γι’ αυτό. Η δουλειά μου ήταν σαν τον έρωτα της ζωής μου, και ήμουν συνέχεια ερωτευμένη μαζί της. Δεν υπήρξα επηρμένη, αλλά παραμέλησα τον εαυτό μου, δίνοντας σημασία στη δουλειά και στους άλλους. Είναι εύκολο να αποκτήσεις έπαρση, αλλά η οικογένεια και οι αρχές σου παίζουν σημαντικό ρόλο. Η οικογένειά μου με στήριξε και με καθοδήγησε. Ο αδελφός μου, Θανάσης, ήταν ο βράχος μου σε πολλές φάσεις της ζωής μου, προσφέροντας στήριξη στις ανασφάλειες και τους φόβους μου».
«Η γνώμη κάποιων είναι γεμάτη από δηλητήριο εμπάθειας»
«Στην εποχή που δεν υπήρχε το διαδίκτυο, υπήρχαν οι εφημερίδες που δημοσίευαν ευφάνταστες ιστορίες για εντυπώσεις. Πολλά από αυτά δεν ίσχυαν, και υπήρξαν κριτικές που ήταν καταπέλτης. Όταν ασχολείσαι με την τηλεόραση, θέλεις να ξέρεις αν ανταποκρίνεσαι στις προσδοκίες του κοινού, να ακούσεις τόσο θετικές όσο και αρνητικές κριτικές για να βελτιωθείς. Σήμερα, έχοντας μάθει πώς παίζεται το παιχνίδι, τα αντιμετωπίζω με απλότητα. Η τοξικότητα υπάρχει ακόμα, αλλά δεν με αγγίζει πλέον. Θέλω να περιβάλλομαι από ανθρώπους που με προάγουν, να γελάμε και να ανταλλάσσουμε ουσιαστικές κουβέντες. Δεν αναζητώ τον εαυτό μου στο διαδίκτυο. Οι ανώνυμοι επικριτές δεν με απασχολούν. Αν έχεις κάτι να πεις, γράψε το όνομά σου και έλα να μιλήσουμε από κοντά».
