Αναφορικά με την Τουρκία
Είναι πολλά τα ερωτήματα που περιμένουν απάντηση. Οι επετειακές συγκεντρώσεις, οι επιμνημόσυνες δεήσεις κρατούν άσβεστη τη μνήμη. Αλλά μόνο η ιστορική και πολιτική εκτίμηση θα μπορούσε να δώσει τη δικαίωση στα θύματα της τραγωδίας. Είναι πολλά τα ερωτήματα που πρέπει να απαντηθούν. Η προτεραιότητα απαρίθμησής τους δεν αντιστοιχεί και στην αξιολογική εκτίμησή τους, μιας και είναι το ίδιο κατά. Κι αυτά τα ερωτήματα είναι: Ποιες ήταν οι συνέπειες της μικρασιατικής καταστροφής; Ήταν δυνατό να κρατηθούμε στη Μικρασία; Ήταν ιμπεριαλιστικός πόλεμος η απόβαση στη Σμύρνη; Έφταιξε ο διχασμός για την κατάρρευση του μετώπου; Ποιες οι επιπτώσεις της καταστροφής στη σημερινή πραγματικότητα;
Οι ψίθυροι της ύπουλης παρηγοριάς – “δεν ήταν δυνατόν να κρατηθεί η Μικρασία”, “ήταν πόλεμος ιμπεριαλιστικός”, “μια άφρων περιπέτεια” – ακούγονται κάθε λίγο. Συναίσθημα και ομολογία ενοχής. Βλακώδεις δικαιολογίες εκείνων που συμμερίζονται την ιδεολογική κληρονομιά των μεγάλων ενόχων. Ακόμη χειρότερο, και πολύ πιο επικίνδυνο φαινόμενο, όταν δικαιολογίες τέτοιες αποτελούν συνειδητή προσπάθεια – κι αυτός είναι ο σκοπός εκείνων που ξέρουν – να υπονομευθεί το εθνικό φρόνημα και να συνεχισθεί η νοοτροπία της “μικράς άλλ’εντίμου Ελλάδας”.
