Η μητέρα του Ορφέα Αυγουστίδη, Μαρία Τζομπανάκη, παρενέβη κατά τη διάρκεια της συνέντευξής του στο «Ενώπιος Ενωπίω» και αναφέρθηκε στη στιγμή που το είδε για πρώτη φορά στο θέατρο.
«Μόλις τελείωσε, έκλαιγα με λυγμούς», είπε χαρακτηριστικά.
«Εξαιτίας της μητρικής αγάπης όφειλα να προστατέψω το παιδί μου, στην περίπτωση που ο δρόμος που θα διέβλεπα ότι ανοίγεται μπροστά του μπορεί να είναι γεμάτος παγίδες, όχι εκ των άλλων, αλλά από την έλλειψη, ίσως, ταλέντου, ανθεκτικότητας, λογικής, καλλιέργειας και ήμουν σιωπηλή, περίμενα…», είπε αρχικά.
Και συνέχισε: «Είχε κάνει μόλις την ταινία του Περάκη, τυχαία τελείως. Ο Ορφέας ήθελε να γίνει σκηνοθέτης και όχι ηθοποιός… Και πήγα στο θέατρο λοιπόν, να δω την πρώτη παράσταση που έκανε με την Ελένη τη Ράντου «Νύχτες Ραδιοφώνων». Είχα μεγάλη αγωνία. Γιατί δεν ήθελα να εκτεθεί το παιδί μου… Απ’ την άλλη ήθελα να βιώσει την αντικειμενική πραγματικότητα του εκτίθεμαι, γιατί είσαι εσύ ο ίδιος με την ψυχή σου. Με τις ελλείψεις και τα προτερήματά σου. Κι έκλαιγα, όταν τελείωσε η παράσταση με λυγμούς. Για δύο λόγους. Γιατί είδα το ταλέντο του. Ακόμα άγουρο, αλλά το είδα, γιατί είμαι καλή δασκάλα και ήξερα ότι τον περιμένει μια διαδρομή αφοσίωσης, συνεχούς εκπαίδευσης… Όμως είμαι πολύ ευχαριστημένη, γιατί αν το διάλεγε θα πέρναγε καλά και θα πέρναγε και η τέχνη».
«Αυτό του είπα: Ήξερα ότι διαθέτει τον εξοπλισμό, έπρεπε να το καταλάβει και εκείνος και έπρεπε να το κάνει στη φαρέτρα του, όχι όπλο, αλλά φρούριο, θησαυροφυλάκιο, δύναμη και να μάθει να το μοιράζεται με τους άλλους, τους συναδέλφους του και το κοινό φυσικά. Και του το ‘πα τελειώνοντας: Αυτή η δουλειά σ’ αγαπάει πάρα πολύ. Εάν την αγαπήσεις κι εσύ θα περάσεις πολύ ωραία. Αλλά θα πρέπει από τώρα και για δέκα χρόνια να πέσεις με τα μούτρα στη δουλειά, ειδικά στο θέατρο, δεν θα σε ενδιαφέρει τι γράφει η μαρκίζα απ’ έξω… Θα πρέπει να θέλεις να μάθεις δίπλα σε σπουδαίους ηθοποιούς».
