Το πάλεψε ως το τέλος…

Ηταν ευφυής, χαρούμενος, αεικίνητος, λάτρευε τη ζωή – ένας μπριλάντε ζεν πρεμιέ που θριάμβευε στην κωμωδία κι ας αγαπούσε ο ίδιος, τόσο πολύ το δράμα, τα μεγάλα θέατρα, τους μεγάλους ρόλους. Πέρυσι μόλις, δήλωνε πως όνειρό του ήταν να παίξει άλλη μια φορά στην Επίδαυρο, να παίξει στο Μικρό Θέατρο του Κάρολου Κουν – εκεί όπου είχε πρωτοδεί θέατρο – και να ανεβάσει ένα έργο του Σέξπιρ, που είχε στο μυαλό του. Δεν πρόλαβε…Ο Κώστας Καρράς γεννήθηκε στις 21 Ιουνίου 1936 στην Αθήνα. Σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες στο Λονδίνο και υποκριτική στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου – επίσης, ήταν απόφοιτος της Royal Academy of Arts του Λονδίνου. Το 1963 αποφοίτησε από τη Δραματική Σχολή του Πέλου Κατσέλη και την ίδια χρονιά έκανε το ντεμπούτο του στην “Ποντικοπαγίδα” της Αγκάθα Κρίστι. Τότε ξεκίνησε την επιτυχημένη του συνεργασία με την Έλλη Λαμπέτη και εμφανίστηκε μεταξύ άλλων και σε έργα όπως “Γυμνοί στο Πάρκο” του Νιλ Σάιμον (Neil Simon’s “Barefoot in the Park”) (στο ρόλο του Paul Parker) και στο “Λεωφορείον ο Πόθος” του Τένεσι Ουίλιαμς (στο ρόλο του Κοβάλσκι). Από τότε δημιούργησε δικά του θεατρικά σχήματα και σημείωσε προσωπική επιτυχία στο “Ημερολόγιο ενός τρελού” του Γκόγκολ και στο “Blithe Spirit” του Νόελ Κάουαρντ (ως Charles).Σημαντική είναι η συνεισφορά του ως ηθοποιού στον ελληνικό κινηματογράφο, όπου εμφανίστηκε για πρώτη φορά το 1961. Η καλύτερή του ωστόσο κινηματογραφική εμφάνιση θεωρείται ο ρόλος του Μενέλαου στην “Ιφιγένεια” του Μιχάλη Κακογιάννη(1977). Στην ελληνική τηλεόραση πρωταγωνίστησε με μεγάλη επιτυχία σε πολλά σίριαλ.   Από το 2000 μέχρι το 2007 ήταν βουλευτής του ελληνικού Κοινοβουλίου με το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας. Ήταν παντρεμένος με την Αγγελική Μπαρούτσου και είχε ένα γιο,  τον Βασίλη.Διατέλεσε επίτιμος πρόεδρος στο “Χαμόγελο του παιδιού” από το 1994. Διοργάνωσε τον πρώτο διεθνή έρανο για τα θύματα του πολέμου της Βοσνίας. Επανειλημμένως έδωσε παραστάσεις για την ενίσχυση ευαίσθητων κοινωνικών ομάδων. Βραβεύθηκε από πολλές οργανώσεις και συλλόγους για την κοινωνική και ανθρωπιστική του δράση (Λάιονς, Χαμόγελο του Παιδιού, Δήμοι και Κοινότητες). Από τον Ιούλιο του 2000 ήταν υπεύθυνος του κλάδου Πολιτιστικής κίνησης της Ν.Δ. πολιτιστικών σωματείων και οικονομικών του Πολιτισμού.Δυστυχώς, από τότε που τον “χτύπησε” η αρρώστια είχε εξαφανιστεί από την δημόσια ζωή. Ο ίδιος, είχε μιλήσει για τη μάχη που έδινε  σε πρόσφατη συνέντευξή του, στο περιοδικό “Ciao”: “Είμαι σε τέτοιο χάλι αυτή τη στιγμή, που δεν μπορώ ούτε να μιλάω. Δεν έχω απόλυτα τις δυνάμεις μου, αλλά μπορώ να μετακινούμαι..Οι γιατροί μου λένε ότι εντάξει, δεν είναι τίποτα, θα περάσει. Βεβαίως και μου έχουν πει ότι θα αντιμετωπιστεί με τις θεραπείες. Έχει κάνει μετάσταση στα κόκκαλα – στον προστάτη δεν το προλάβανε γιατί ήταν πρωτογενές. Δεν χάνω τη διάθεσή μου, είναι ανεβασμένη η ψυχολογία μου. Θα βγω νικητής!” δήλωνε τον περασμένο Φεβρουάριο. Αλλά δεν τα κατάφερε…