Συνέντευξη στην εκπομπή της Δώρας Αναγνωστοπούλου, «Mega Stories», παραχώρησε η Χάρις Αλεξίου, το βράδυ της Τετάρτης 20 Δεκεμβρίου.
Η σπουδαία ερμηνεύτρια πριν από μερικά χρόνια πήρε την απόφαση να αποσυρθεί από το τραγούδι έπειτα από ένα πρόβλημα υγείας που αντιμετώπισε. Αυτό της στοίχισε αρκετά και όπως εξομολογείται ακόμη και σήμερα δεν πηγαίνει σε live φίλων της αφού σφίγγεται το στομάχι της.
Παράλληλα εξομολογήθηκε πως ένα από σπουδαία τραγούδια της, το “Όλα σε θυμίζουν” το έχει συνδέσει με την μητέρα, της οποίας το τραγουδούσε όταν ήταν στο νοσοκομείο. Μάλιστα, φανερά συγκινημένη είπε πως δεν πρόλαβε να ακούσει εκείνο τον δίσκο.
«Ήταν μια ωραία παρέα. Με κάποιους από αυτούς είχα πιο στενή επαφή, όπως ο Μάνος Λοΐζος. Είναι τα χρόνια που μου άνοιξαν την οπτική μου στον πνευματικό κόσμο. έβγαινα στη ζωή και γνωρίζοντας αυτούς τους ανθρώπους και μόνο να τους ακούς είχες να κερδίσεις πράγματα. Ήρθε η μεταπολίτευση, μπήκαν οι ποιητές, οι λογοτέχνες στη ζωή μου. Όλοι συνέθεταν μια κατάσταση αυτή που λέμε χρυσή εποχή του τραγουδιού. Ήταν κάτι το απίστευτο! Από τις ωραιότερες περιόδους της ζωής μου. Μπαίνοντας σε αυτό τον κόσμο άρχισα να ανακαλύψω κάτι που ίσως δεν θα είχα γνωρίσει. Ο Αχιλλέας είναι ένας άνθρωπος που με εισήγαγε σε αυτό τον κόσμο, ήμασταν ήδη ζευγάρι και το 1975 παντρευτήκαμε. Άνθιζα καλλιτεχνικά με κάτι που συνέβαινε και ήταν πολύ σημαντικό. Ήθελα να είμαι στην αγκαλιά των μεγάλων συνθετών και όταν άνοιξαν αυτές οι αγκαλιές, τι άλλο να ζητούσα;
Έχω πολλές σχολές. Άλλος δάσκαλος ο Καρδάρας, άλλος δάσκαλος ο Λοΐζος. Και ο Αντώνης (σσ Βαρδής) είχε μια δική του σχολή που ήταν τόσο συγκινητική που δεν χρειαζόταν να μου το δείξει, αλλά ήθελα να πάρω τον τρόπο του. Όλοι μπορεί να είναι δάσκαλοι και εγώ μπορεί να είμαι χωρίς να το επιδιώκω για τους νεότερους ανθρώπους. Πολλά νέα παιδιά μου λένε ότι είμαι δασκάλα τους και με μελετούν, πολύ κολακευτικό. Τη Βίκυ Μοσχολιού την αγαπούσα και ήθελα να πω τα τραγούδια που είχε πει, γιατί έλεγε σπουδαία τραγούδια».
«Νομίζω ότι το Όλα σε θυμίζουν είναι η στάμπα μου! Εκεί η γυναίκα Αλεξίου πήρε έναν άλλον ρόλο, πολύ σπουδαίο. Αλλάζει η ζωή μιας γυναίκας όταν αποκτάει ένα παιδί. Πόσο μάλλον μιας εργαζόμενης γυναίκας ή που χρειάζεται να λείπει. Έχω σημειώματα του Μάνου από τότε. Ο Μάνος έχει ζήσει παρασκήνια, καμαρίνια, και να είναι μαζί μου σε περιοδεία, μικρούλης. Όσο δεν μπορούσε να μου πει όχι. Γιατί μετά που μπαίνουν στην εφηβεία τα παιδιά δεν θέλουν να έρχονται ή να λένε ότι είναι παιδιά γνωστών. Ο Μάνος περπάτησε 10 μηνών, κάναμε διακοπές στη Μυτιλήνη και ήμουν χαρούμενη που περπάτησε στα δικά μου χέρια. Θυμάμαι όταν γύρισα από την περιοδεία και με άφησε το πούλμαν στο σπίτι, τον είχε κατεβάσει η γιαγιά και είδα το παιδί μου να έρχεται με τα χέρια απλωμένα. Δεν θα ξεχάσω αυτή την εικόνα ποτέ στη ζωή μου. Από τη Μυτιλήνη ήταν ο Αχιλλέας και πηγαίναμε διακοπές. Είναι συγκινητικό νησί η Μυτιλήνη, είναι και τα παράλια απέναντι. Είναι ευλογημένος τόπος».
«Το “Όλα σε θυμίζουν” το έχω συνδέσει με την μητέρα μου. Της το τραγουδούσα όταν ήταν στο νοσοκομείο και της έλεγα “ξέρεις κάνω δουλειά με τον Μάνο” γιατί τον ήξερε τον Μάνο, τον αγαπούσε. Δεν πρόλαβε να ακούσει τον δίσκο. Ήταν μια ξεχωριστή σχέση αυτή».
«Μου αρέσει πολύ να καταλάβω ότι έχω περάσει μέσα τους και μετά να τους δω να ξεσπάνε και να χορεύουν. Βλέπεις ότι όταν κάποιος κλαίει νιώθεις ότι κάτι μέσα του έχεις σπάσει. Μου λένε “έχω κλάψει με τα τραγούδια σου” και σκέφτομαι και εγώ πόσο έχω κλάψει παρακολουθώντας συναυλίες.
Όταν σταμάτησα να τραγουδάω δεν άντεχα να πάω να δω live. Όταν πάμε κάπου μας καλούσαν να πω τραγούδια μαζί τους και το απέφευγα. Δεν ήθελα να μπω σε μια τέτοια στιγμή να φωνάζει ο κόσμος και εγώ να αρνηθώ. Ακόμα δεν έχω πάει να ακούσω τους φίλους μου να τραγουδάνε. Όταν πήγα στη συναυλία που έγινε για τον Βαρδή, έπαθα απίστευτο μπλοκάρισμα. Όταν είδα την σκηνή, τους μουσικούς, τον κόσμο και εγώ θα πήγαινα απλώς να μιλήσω, το λέω και αδειάζει το στομάχι μου.
Είναι κάτι σαν “αναπηρία” αυτό. Στην παρέα μπορεί να τραγουδάνε οι φίλοι μου που δεν είναι τραγουδιστές και εγώ να….Δεν ήθελα να βάλω τον εαυτό μου σε αυτή την δοκιμασία. Το κατάλαβε ο κόσμος ότι κάπως ήμουν και υπήρχε μια σιωπή και μια συγκίνηση. Και είπα στον Μάνο “Πάμε να φύγουμε!”».
