Στην Πολυξένη Καραμίχα
Παρά τη δύσκολη γενική συγκυρία, η Ναταλία Γερμανού διανύει μια πολύ όμορφη περίοδο. Φορά τη νοσταλγική της διάθεση και μας ξεναγεί στα… παράξενα παιδικά της χρόνια, μας εκμυστηρεύεται το χαρακτηριστικό του συντρόφου της που την έκανε να αλλάξει όλα όσα πίστευε, ενώ μιλά για τις αλλαγές στην εκπομπή της και για τη σχέση της με τους συνεργάτες της και μας δίνει τις πιο θερμές ευχές της για το 2021.
Περίεργη χρονιά φέτος. Πώς το βιώνεις όλο αυτό;
Προσπαθώ να προσαρμόζομαι. Ηταν αδύνατον να μην επηρεαστεί η τηλεόραση. Κατάλαβα από νωρίς ότι χρειάζονται αλλαγές στη σκαλέτα, στην τηλεοπτική μας νοοτροπία και συμπεριφορά. Ολα πρέπει να γίνουν πιο φυσιολογικά και πιο απλά στην τηλεόραση. Πιο κανονικά! Αν ήμουν τηλεθεάτρια, θα ήθελα να βλέπω κάτι κανονικό, όχι κάτι που μου αποπνέει «δηθενιά».
Το προσδιορίζεις μόνο ως «δηθενιά» ή και ως υπερβολή;
Η υπερβολή της τηλεόρασης δεν θα με ενοχλήσει, αν μιλάμε για μια εκπομπή που προβάλλεται στην prime time, μια σειρά μυθοπλασίας, ένα ριάλιτι ή ένα talk show, γιατί καταλαβαίνω ότι εξυπηρετεί ένα σκοπό. Η υπερβολή και η «δηθενιά» θα με ενοχλήσουν όταν ένας παρουσιαστής ή μια παρουσιάστρια κοιτάζει την κάμερα, άρα κοιτάζει τον τηλεθεατή στα μάτια και του απευθύνει τον λόγο.
Οι παρουσιάστριες προσπαθούν να αποδείξουν ότι είναι οι γυναίκες της διπλανής πόρτας.
Εκεί αρχίζει το λάθος. Οταν προσπαθείς να πείσεις τον τηλεθεατή ότι είσαι το κορίτσι της διπλανής πόρτας, γιατί δεν είσαι. Κανέναν δεν μπορείς να κοροϊδέψεις. Δεν είμαστε τα κορίτσια της διπλανής πόρτας από τη στιγμή που βγαίνουμε στο γυαλί και από τη στιγμή που πηγαίνουμε στο σούπερ μάρκετ και η ταμίας μάς χαιρετά με το μικρό μας όνομα. Αυτομάτως καταλαβαίνεις ότι είμαστε αναγνωρίσιμες. Οταν ξεκινάμε την υπερπροσπάθεια να αποδείξουμε ότι είμαστε τα κορίτσια της διπλανής πόρτας, το μόνο που καταφέρνουμε είναι να γινόμαστε εκνευριστικές.
Εσύ, ωστόσο, εκπέμπεις μια αμεσότητα και μια «κανονικότητα» που κάνουν εντύπωση, γιατί δεν μεγάλωσες σε μια τυπική οικογένεια…
Θα σου πω τι έχει συμβεί. Μεγάλωσα πολύ διαφορετικά απ’ ό,τι πιστεύει ο κόσμος. Δεν μεγάλωσα ούτε με τη μαμά μου, που ήταν μια πολύ πετυχημένη διαφημίστρια, ούτε με τον μπαμπά μου, τον σούπερ σταρ Φρέντυ Γερμανό. Μεγάλωσα με τη γιαγιά μου σε ένα διαμερισματάκι στον Αγιο Λουκά, χωρίς χλιδές και ανέσεις. Αυτό δεν έγινε γιατί οι γονείς μου δεν είχαν τα λεφτά για να μου προσφέρουν καλύτερες συνθήκες, όπως μεγάλωναν τα παιδιά του ιδιωτικού σχολείου, στο οποίο πήγαινα. Νομίζω ότι το έκαναν απολύτως συνειδητά, γιατί δεν ήθελαν να βγάλουν άλλο ένα κακομαθημένο στην κοινωνία. Και γκρίνιαζα τότε, γιατί στην έκτη δημοτικού ή στην πρώτη γυμνασίου ήθελα να κάνω πάρτι και να καλέσω τις φίλες μου, αλλά δεν μπορούσα, γιατί το σπίτι μου ήταν πολύ μικρό και ντρεπόμουν. Ομως, μεγαλώνοντας, εκτίμησα πολύ αυτό που έκαναν οι γονείς μου.
Ηταν δύσκολο να το χειριστείς;
Πολύ, γιατί δεν καταλάβαινα γιατί εγώ, που ήμουν η κόρη ενός πολύ γνωστού δημοσιογράφου, δεν μένω κι εγώ στο Παλαιό Ψυχικό. Μου πήρε πολλά χρόνια να καταλάβω γιατί οι γονείς μου επέλεξαν αυτόν τον δρόμο. Ισως από εκεί προκύπτει αυτή η «κανονικότητα». Από την πρώτη στιγμή που βγήκα στην τηλεόραση και άρχισαν να με φωνάζουν με το μικρό μου όνομα, για εμένα δεν ήταν κάτι σημαντικό. Δεν καβάλησα ποτέ το καλάμι, γιατί είχα δύο γονείς που με προσγείωσαν από πολύ νωρίς.
