Η κόρη του Γιάννη Φλωρινιώτη, Αννούλα, λίγα 24ωρα μετά την κηδεία του μίλησε στην κάμερα του “Breakfast@Star” για το πώς διαχειρίζεται την απώλεια του πολυαγαπημένου της πατέρα.
«Δεν έχω κάτσει να συνειδητοποιήσω ακόμα τι έχει συμβεί. Όχι ότι δεν ξέρω, απλά δεν έχω κάτσει ήρεμη ούτε, μπορεί και ένα, λεπτό, γιατί είχα τις ετοιμασίες τρεις ημέρες για την τελετή. Εξ’ ολοκλήρου τα ανέλαβα όλα εγώ, οπότε όπως καταλαβαίνεις έτρεχα από το πρωί έως το βράδυ. Γενικά προσπαθώ να μην έχω κενό, προσπαθώ να είμαι και μόνη στο σπίτι βέβαια, γιατί δεν το αντέχω και όπως βλέπεις, παντού όπου και να κοιτάξω βλέπω τον μπαμπά μου. Όχι γιατί αν δεν τον είχα σε φωτογραφία, δεν είναι μέσα στο μυαλό μου, αλλά ένα παραπάνω που ξυπνάω και με το που ανοίγω τα μάτια μου η πρώτη εικόνα είναι του μπαμπά μου» είπε αρχικά η κόρη του Γιάννη Φλωρινιώτη, η οποία πολλές φορές έχει πει δημοσίως πόσο τον αγαπούσε.
Ενώ συνεχίζοντας ανέφερε πως: «Την τελευταία φορά που μιλήσαμε, πριν μπει στο νοσοκομείο, τσακωθήκαμε, πάλι ως συνήθως. Αλλά τσακωνόμαστε του στυλ: “Α δεν ντρέπεσαι, αυτά σ’ εμένα, θα στο κλείσω”. “Α όχι θα στο κλείσω εγώ πρώτη” και του έκλεινα το τηλέφωνο».
Αννούλα Φλωρινιώτη: Γιατί τσακωνόταν με τον πατέρα της
Η Αννούλα Φλωρινιώτη, αποκάλυψε και τον λόγο για τον οποίο τσακωνόταν πιο συχνά με τον πατέρα της. Η ίδια εξήγησε πως: «Ο μόνιμος τσακωμός με τον πατέρα μου, όταν ήμουν μικρή, ήταν γιατί ήμουν απεριποίητη. Γι’ αυτό και κοίταξα στην κηδεία του, όσο μπορώ και άντεχα, να πάω όπως πρέπει, όπως θα ήθελε και απ’ εδώ και πέρα να με βλέπει όπως ήθελε. Γιατί το παράπονό του, ήταν ότι ήμουν ικανή να βγω με την πιτζάμα και το κλάμερ έξω να πάω να ψωνίσω, γιατί βαριόμουν ας πούμε να ντυθώ ή να βαφτώ. Και έλεγε: “Μα δεν κάνει παιδί μου έτσι, γιατί είσαι έτσι; Γιατί το κάνεις αυτό; Να δες την Γωγούλα που είναι μία κουκλίτσα και περιποιείται”. Του απαντούσα ότι βαριέμαι και έχω προβλήματα».
Η αφέλεια του Γιάννη Φλωρινιώτη που την «τρέλαινε»
Στην συνέχεια της συνέντευξης τόνισε πως αιτία των μονίμων τσακωμών τους, ήταν η αφέλεια του Γιάννη Φλωρινιώτη: «Του έλεγα πως: “Δεν γίνεται να είσαι τόσα χρόνια μέσα σε αυτή τη δουλειά, να έχεις αντιμετωπίσει τόσο πόλεμο, τέτοια αδικία, να έχεις υποφέρει, να έχεις πονέσει και πάλι να είσαι τόσο αφελής”. Αυτή την αφέλεια την τραγική που είχε, να συγχωρεί ότι και να του κάνουν σαν να μην τρέχει τίποτα, με τρέλαινε και αυτός ήταν ο τσακωμός μας, ο μόνιμος».
Σε ερώτηση για το εάν υπήρχαν πράγματα, που δεν πρόλαβε να του πει, απάντησε ότι: «Είπα στον πατέρα μου, όλα όσα ήθελα, λίγο πριν φύγει. Δεν σταμάτησα να μιλάω, ήμουν από πάνω του, τον είχα αγκαλιά σφιχτά και του τα έλεγα όλα. Θεωρώ ότι τα άκουγε και πιστεύω ότι μας ακούει ακόμα και τώρα, ότι είναι από πάνω μας. Μου έλεγε: “Θα μιλάς με τους πάντες και δεν θα κάνεις φίλους επειδή αυτό είναι ο τάδε. Δεν θα υποτιμάς κανέναν ακόμα και ο σκουπιδιάρης, που είναι μια χαρά επάγγελμα εννοείται, θα σου χρειαστεί κάποια στιγμή”».
