Η ηθοποιός που βρίσκεται 50 χρόνια στο θέατρο μιλά για την αφοσίωση στην τέχνη της, την πολιτική και τις κόρες της Μαρία και Γιασεμί Κηλαηδόνη που συνεχίζουν το θεατρικό όραμά της.
Νάντια Ρηγάτου
One woman show, η καινούρια σας δουλειά «Το Βεραμάν Φόρεμα», καθώς υπογράφετε κείμενο, σκηνοθεσία και ερμηνεία. Πώς αισθανθήκατε την ημέρα της πρεμιέρας;
Α.Β: Την ημέρα της πρεμιέρας είχα τεράστιο τρακ, σαν να ήταν η πρώτη φορά που έβγαινα στη σκηνή μετά από 50 χρόνια στο θεατρικό σανίδι. Θεωρώ ότι αυτό το τρακ είναι δημιουργικό και εκφράζει τη μεγάλη αίσθηση ευθύνης που έχω απέναντι στους θεατές μου.
Με οδήγησε η σκέψη ότι μέσα στη δύσκολη συνθήκη του κορονοϊού που έτσι κι αλλιώς βιώναμε όλοι, οι ηλικιωμένοι άνθρωποι βίωναν επιπλέον δυσκολίες και μια αγάπη – ένας έρωτα έστω πλατωνικός θα ήταν η μεγαλύτερη παρηγοριά για αυτούς.
Ποια άλλα θέματα θίγετε στην παράσταση;
Α.Β:Θίγονται πολλά θέματα στην παράσταση. Η σχέση παιδιών και γονιών, η διαχείριση των γηρατειών και από τις δύο πλευρές. Το τί μπορεί να σημαίνει έρωτας όταν ο χρόνος μετρά αντίστροφα.
Υπάρχουν κοινά στοιχεία μεταξύ σας και της ηρωίδας σας; Και αν ναι, ποια; Και πού άραγε διαφέρετε;
Α.Β:Υπάρχουν αρκετά κοινά σημεία, θα έλεγε κανείς και αυτοβιογραφικά. Το νεανικό παρελθόν, ο νεανικός έρωτας, αλλά και ο ώριμος έρωτας. Ως προς τον χαρακτήρα κοινό στοιχείο είναι η μεγάλη ανεκτικότητα και κατανόηση προς τους ανθρώπους που αγαπάω. Η παιδικότητα και η αγνότητα με την οποία βλέπω τη ζωή. Δεν νομίζω ότι ως προς τον χαρακτήρα έχω πολλές διαφορές. Άλλωστε όπως σας είπα είναι πολύ προσωπικό το κείμενο.
«Στο θέατρό μας συμμετέχουν και ακολουθούν με άξιο τρόπο και οι δύο μου κόρες, η Γιασεμί και η Μαρία Κηλαηδόνη»
Πενήντα χρόνια καλλιτεχνικής πορείας. Τι έχετε αποκομίσει από αυτή τη διαδρομή;
Α.Β: Μεγάλη αγάπη και αποδοχή από τον κόσμο, για την οποία είμαι ευγνώμων. Έχω την αίσθηση ότι μάλλον καλά τα κατάφερα. Δημιούργησα δύο θέατρα, το θεσσαλικό Θέατρο και το Θέατρο «Μεταξουργείο», και ήμουν πάντα παρούσα μέσα από την τέχνη μου στο κοινωνικό γίγνεσθαι του τόπου μου.
Ποια ήταν η σπουδαιότερη επιτυχία σας και ποιο το λάθος που θα θέλατε να μην είχατε κάνει;
Α.Β: Οι σπουδαιότερες καλλιτεχνικές μου επιτυχίες ήταν η συμμετοχή μου στην ταινία «Το προξενιό της Άννας» του Παντελή Βούλγαρη, η μεγάλη μου θεατρική επιτυχία «Αγγέλα Παπάζογλου», που είναι η μακροβιότερη παράσταση στην Ελλάδα με τον ίδιο πρωταγωνιστή, 25 χρόνια, ο «Γάμος» και «Το γάλα», που παίχτηκε επί 6 χρόνιά και το είδαν 500.000 θεατές. Όσο για τα λάθη, αν εννοείτε στην καριέρα μου δεν θεωρώ ότι έχω κάνει κάποιο πολύ σημαντικό, φυσικά, είχα και μικρότερες επιτυχίες ή ακόμη και αποτυχίες, αλλά όλα είναι κομμάτι της ζωής μου και τα αγαπώ.
Καλλιτεχνική πορεία και πολιτική. Είναι δύο απαιτητικοί δρόμοι που τους βαδίσατε για χρόνια. Πόσο επίπονο ήταν αυτό και ποιο το μεγαλύτερο σας κέρδος από την ενασχόλησή σας με τα κοινά;
Α.Β: Ήταν πολύ επίπονο το να συνδυάζω την καλλιτεχνική πορεία και την πολιτική. Πολλές φορές αισθάνθηκα ότι έφτασα στα όριά μου. Όμως, η ενασχόλησή μου με τα κοινά μου έδωσε τη δυνατότητα να βρίσκομαι κοντά στους ανθρώπους μέσα στα προβλήματα της κοινωνίας και να αντλώ σκέψεις και συναισθήματα για να γίνομαι καλύτερη καλλιτέχνης.
Βρίσκεστε στο τιμόνι του θεάτρου «Μεταξουργείο». Πόσο δύσκολο είναι αυτές τις εποχές να επιβιώσει μια καλλιτεχνική στέγη; Είστε αισιόδοξη για το μέλλον;
Α.Β: Είμαι 24 χρόνια στο τιμόνι του Θεάτρου «Μεταξουργείο». Πιστέψτε με ότι είναι πολύ δύσκολο αυτές τις εποχές να επιβιώσει μια ανεξάρτητη, μικρή καλλιτεχνική στέγη. Στις μέρες μας όπως και σε πολλούς άλλους τομείς έτσι και στο θέατρο, τείνουν να κυριαρχήσουν τα μεγάλα τραστ καλλιτεχνικών παραγωγών, τα οποία συγκεντρώνοντας δύναμη και χρήματα είναι δύσκολο να ανταγωνιστεί κανείς. Είναι κατά κάποιον τρόπο ο θάνατος του εμποράκου. Μικρές επιχειρήσεις οδηγούνται σε αφανισμό. Εμείς, στο θέατρο «Μεταξουργείο», αντιστεκόμαστε με μεγάλο κόστος σε αυτή τη λογική. Στόχος μας είναι οι καλές παραστάσεις με απλά μέσα, με βαθύ κοινωνικό νόημα, που να ψυχαγωγούν, να προβληματίζουν και να συγκινούν τον κοινό. Είμαι αισιόδοξη για δύο λόγους. Πρώτον, γιατί πιστεύω ότι πάντα θα υπάρχει κοινό για τέτοιου είδους παραστάσεις και δεύτερον γιατί τώρα πια στο θέατρό μας συμμετέχουν και ακολουθούν με άξιο τρόπο και οι δύο μου κόρες, η Γιασεμί και η Μαρία Κηλαηδόνη. Ακόμα, γιατί μετά από τόσα χρόνια δουλειάς οι συνεργάτες μου και εγώ, έχουμε αποκτήσει μια πολύτιμη πείρα και μεγάλη αποτελεσματικότητα. Επίσης, επειδή έχουμε αποκτήσει ένα σταθερό κοινό που μας τιμά με την εμπιστοσύνη του.
Λίγα λόγια για το έργο
Μια ιστορία για δυο μοναχικούς ανθρώπους, σ’ έναν Οίκο Ευγηρίας, την Ειρήνη που αν και έχει παιδιά η μοίρα τη φέρνει σε έναν τέτοιο χώρο και τον κύριο Φώτη, έναν εκ πεποιθήσεως εργένη. Τί μπορεί να συμβαίνει στην ψυχή μιας μάνας όταν τα παιδιά της τη βάζουν σε Οίκο Ευγηρίας; Τί μπορεί να συμβαίνει στην ψυχή των παιδιών, όταν καταφεύγουν σε μια τέτοια λύση; Και ακόμα, πώς είναι ο έρωτας όταν η ζωή βαδίζει προς το τέλος της; Για όλα αυτά, μιλάει το «Βεραμάν Φόρεμα», με φόντο την εποχή του Κορωνοϊού.
“Το βεραμάν φόρεμα” στο Θέατρο Μεταξουργείο
Κάθε Σάββατο και Κυριακή μέχρι 28 Απριλίου
