Η ηθοποιός Δανάη Επιθυμιάδη ξανασυστήνεται στην «R», μιλά για την απώλεια της μητέρας της, την οποία μετουσίωσε σε τέχνη, έχοντας πάντα δίπλα της τον σύντροφό της, σκηνοθέτη και σεναριογράφο Βασίλη Δογάνη.
Της ΝΙΚΗΣ ΚΩΤΣΟΥ – ΠΗΓΗ: Realnews
«Oλος ο χρόνος του κόσμου» θα μπορούσε να είναι και ο τίτλος της ζωής της Δανάης Επιθυμιάδη, την οποία γνωρίσαμε καλύτερα μέσα από τη σειρά «Μην αρχίζεις τη μουρμούρα». Σήμερα, ως πιο ώριμη και κατασταλαγμένη, ως ένα κορίτσι που εδώ και δυόμισι χρόνια γνωρίζει τι θα πει και μητρότητα, αλλά και συντροφικότητα, μοιράζεται ένα προσωπικό της βίωμα, που τη στιγμάτισε. Ενα βίωμα που φυσικά της στάθηκε «βράχος» ο καταξιωμένος σκηνοθέτης και σεναριογράφος Βασίλης Δογάνης.
Λένε συχνά ότι μέσα από έναν θάνατο γεννιέται κάτι νέο. Για τη Δ. Επιθυμιάδη δεν ήταν μόνο αυτό. Η ηθοποιός έγραψε ένα γράμμα στη μητέρα της, την οποία έχασε νωρίς. Ηταν απλώς η έκφραση του πόνου της, όπως εξομολογείται στη Realnews, το οποίο έγινε θεατρικό με τίτλο «Ολος ο χρόνος του κόσμου»: «Είχα χάσει τη μητέρα μου. Και για εμένα ο τρόπος να την κρατήσω λίγο ακόμα μαζί μου, ήταν να της γράφω. Σαν να γράφω στο ημερολόγιό μου, αλλά σαν να της απευθύνομαι. Αυτό το επιχείρησα μετά το νοσοκομείο, όταν έφυγε από τη ζωή, και ήταν μια διαδικασία πολύ δύσκολη. Κάπως έτσι πέρασα το πένθος. Θυμάμαι ότι για μεγάλα διαστήματα, μπορεί και για χρόνια, έβαζα φωτογραφίες της και ήταν σαν να της μιλούσα. Και αυτός ήταν ο μόνος τρόπος να μην πεθαίνω από τον πόνο. Οχι ότι είχα την αίσθηση μεταφυσικά ότι με ακούει. Απλώς το γεγονός ότι κατάφερνα να ακούσω όλα αυτά που ήθελα να της πω, από μόνο του με έκανε να αισθάνομαι λιγότερο μόνη», λέει και προσθέτει: «Δεν σκεφτόμουν τίποτα για παράσταση. Και μετά αυτό άρχισε να παίρνει πολύ ποιητική διάσταση από μόνο του… Και κάπως θεώρησα ότι ίσως και καλλιτεχνικά να έχει ενδιαφέρον. Αυτό το υλικό άρχισα να αναδιασκευάζω, μετά αρχίσαμε να το δουλεύουμε με τον Βασίλη. Εχει πεταχτεί άπειρο υλικό, αλλά έχει κρατηθεί, θεωρώ, η απόσταξη αυτού που ήθελα να πω».
Συνεργάτης και στήριγμα
Tη δραματουργία του έργου «Ολος ο χρόνος του κόσμου», που ανεβαίνει στο Θέατρο Τέχνης Κάρολος Κουν – Σκηνή Φρυνίχου, επιμελείται ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος, Β. Δογάνης, ο οποίος είναι ο σύντροφός της και πατέρας του παιδιού της. Ο Β. Δογάνης μεγάλωσε στη Γαλλία και κατά τη διάρκεια των σπουδών του στη φιλοσοφία, έμεινε για τρία χρόνια στο Τόκιο. Εχει εργαστεί ως επιμελητής σεναρίων, έχει βραβευτεί για την ταινία «Lifelined», στο Διεθνές φεστιβάλ Amiens και έχει κάνει την ταινία «Time of the riots».
Η παράσταση «Ολος ο χρόνος του κόσμου» που θα παίζεται μέχρι τις 20 Ιανουαρίου, πρωτοπαρουσιάστηκε στη Γαλλία πριν από ενάμιση χρόνο. «Ηταν πολύ συγκινητικό, γιατί ενώ ήταν ελληνικό το κείμενο και είχε μόνο υπέρτιτλους, το γαλλικό κοινό συνδέθηκε τρομερά», λέει η Δ. Επιθυμιάδη στην «R». «Ο Γιάννης Καραούλης επίσης είναι ένας φανταστικός φίλος και συνεργάτης, ο οποίος κάνει έξι διαφορετικούς ρόλους. Είναι μια παράσταση που την απολαμβάνω πάρα πολύ. Την αγαπώ πάρα πολύ και για εμένα είναι μια θεατρική ενηλικίωση, γιατί είναι η πρώτη φορά που κάνω κάτι το οποίο γράφω, σκηνοθετώ, παίζω».
Ο τίτλος δεν είναι τυχαίος. «Για εμένα όλος ο χρόνος του κόσμου είναι μια στιγμή, τόσο πυκνή, που τα έχει όλα, που σε κάνει να μη φοβάσαι τίποτα, ούτε τον θάνατο. Γιατί όλος ο χρόνος του κόσμου δεν υπάρχει. Τι είναι όλος ο χρόνος του κόσμου; Είναι ο τρόπος που, όταν φοβάσαι ότι δεν σου φτάνει ο χρόνος, όταν έχεις μια τέτοια στιγμή, κάπως σταματάς να φοβάσαι, γιατί νιώθεις πλήρης».
Στην παράσταση η τεχνολογία είναι πολύτιμος βοηθός. Είναι μια πολυμεσική παράσταση, που βασίζεται πολύ στο video mapping, καθώς το κατά τα άλλα ρεαλιστικό σκηνικό μεταμορφώνεται σε βυθό θάλασσας. «Είναι αυτή η αίσθηση που ήθελα με το νερό. Επίσης έχει πάρα πολλούς συμβολισμούς, από το αμνιακό υγρό μέχρι το υποσυνείδητο. Λένε ότι στα όνειρα, όταν βλέπουμε θάλασσα, βλέπουμε το υποσυνείδητό μας».
Παράλληλα η Δανάη συζητά κάποια πράγματα για την τηλεόραση. «Και τα δύο που συζητώ είναι δραματικά. Και μετά, από τον επόμενο Νοέμβριο, φεύγω για περιοδεία έναν χρόνο στην Ευρώπη και στον Καναδά με το έργο “Ο όρκος της Ευρώπης”, αυτό που κάναμε πέρυσι στην Επίδαυρο με τη Ζιλιέτ Μπινός», εξηγεί.