Μεταπηδά από την κωμωδία στην τραγωδία σαν να είναι κάτι φυσικό, γιατί ο Χρήστος Χατζηπαναγιώτης αγαπά την τέχνη. Μετά την αποθέωση που γνώρισε στο αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου με την τραγωδία «Οιδίπους επί Κολωνώ» και λίγο πριν ανέβει στη σκηνή του Ηρωδείου, ο αγαπημένος ηθοποιός μιλά για το έργο του Σοφοκλή, για τον ρόλο του και για τη συνεργασία του με τον Δημήτρη Καταλειφό. Άκρως αποκαλυπτικός, μιλά ακόμα για τον έρωτα, την αγάπη και τις γυναίκες της ζωής του.
Συνέντευξη στην Κορύνα Μανταγάρη (Πηγή: Realnews
Βρίσκεσαι σε καλοκαιρινή περιοδεία ως Θησέας με την τραγωδία του Σοφοκλή «Οιδίπους επί Κολωνώ». Τι ενέργεια παίρνεις από το έργο αυτό;
Αυτά είναι κείμενα που σε μετακινούν, σε επηρεάζουν βαθιά. Χαίρομαι πολύ που φέτος μου δόθηκε αυτή η ευκαιρία να βρεθώ σε αυτή την παράσταση και ευχαριστώ τον Γιώργο Σκεύα που με σκέφτηκε. Τον ευχαριστώ για τον υπέροχο ρόλο του Θησέα και για την ευκαιρία που είχα να δουλέψω με τον Δημήτρη Καταλειφό, έναν ηθοποιό που θαυμάζω και εκτιμώ χρόνια. Είναι ένας άνθρωπος που εκτιμώ και θαυμάζω απεριόριστα από τότε που βγήκα στο θέατρο και η διάθεσή του να δουλέψουμε μαζί ήταν μεγάλη τιμή. Να που βρέθηκε η στιγμή, τα παράτησα όλα και είπα, εννοείται, αμέσως «ναι». Αλλά και όλοι οι άλλοι ηθοποιοί της παράστασης είναι ένας κι ένας, η Αγγελική Παπαθεμελή, η Αλεξάνδρα Αϊδίνη, ο Μάξιμος Μουμούρης, ο Χρήστος Σαπουντζής, ο Γιώργος Νούσης, αλλά και όλα τα παιδιά του χορού, είναι μια εξαιρετική συνύπαρξη. Το έργο αυτό είναι ίσως ένα από τα πιο σπουδαία έργα της αρχαίας ελληνικής γραμματείας. Όπως λέει και ένας μελετητής, είναι ό,τι καλύτερο έχουν να καταθέσουν η ελληνική σκέψη και η ποίηση στην ανθρωπότητα.
Ποια μηνύματα περνά η συγκεκριμένη τραγωδία του Σοφοκλή και πόσο σημαντικά είναι στις ημέρες μας;
Αυτά τα έργα δεν θα έλεγα ότι περιέχουν μηνύματα, θα έλεγα ότι θέτουν περισσότερο ερωτήματα στον θεατή. Βέβαια, η αλήθεια είναι ότι στο έργο υπάρχει ένα σπουδαίο μήνυμα, ότι το πιο σημαντικό πράγμα σε αυτή τη ζωή είναι η ταπεινότητα, ότι είμαστε ένα τίποτα, ότι όλα έρχονται και παρέρχονται και εξ αυτού καλό είναι όσο ζει κανείς να το λαμβάνει αυτό υπ’ όψιν του, να ζει με αυτή τη γνώση. Έτσι η ζωή γίνεται καλύτερη. Αυτό το έργο έβαλε τα θεμέλια του δυτικού πολιτισμού. Μέσα από την πορεία του Οιδίποδα προς τον θάνατο, μιλά για την ιδανική πολιτεία. Γιατί η Αθήνα του Θησέα είναι μια πόλη υπόδειγμα, στην οποία υπάρχει δικαιοσύνη και αγάπη προς τον πολίτη και προς τον άνθρωπο, ακόμα και σε έναν εξόριστο όπως είναι ο Οιδίποδας. Ο Οιδίποδας βρίσκει τον ιδανικό τόπο να «φύγει». Βρίσκεται στο ιερό των Ευμενίδων κάτω από τη σκέπη του Θησέα, ξεκαθαρίζει τους λογαριασμούς του και αποχωρεί.
Μίλησέ μας για τον ρόλο του Θησέα.
Παρότι ο Θησέας δεν είναι σύγχρονος του Σοφοκλή, είναι πολύ παλαιότερος, ο Σοφοκλής τον χρησιμοποιεί στην τραγωδία του σαν έναν εμβληματικό ηγέτη. Ο Θησέας ήταν αυτός που ουσιαστικά ίδρυσε την Αθήνα. Στην Αττική μέχρι τον Θησέα υπήρχαν οικισμοί που είχαν τοπικά πρυτανεία και άρχοντες. Ο Θησέας ενοποίησε όλους αυτούς τους οικισμούς και έγινε βασιλιάς και, όπως λένε οι μελετητές, κατάφερε να κυβερνήσει την πόλη του και να περάσει στην ιστορία ως ένας δημοκράτης ηγέτης, σοφός, δίκαιος και φιλάνθρωπος. Όλο αυτό ξετυλίγεται άμα τη εμφανίσει του στη σκηνή, όπου υποδέχεται τον ταλαιπωρημένο εξόριστο Οιδίποδα και τον κάνει πολίτη της χώρας, τον τιμά. Αυτό είναι το μεγαλύτερο δώρο που θα μπορούσε να δοθεί στον Οιδίποδα. Με τη βοήθεια του Θησέα, ο Οιδίποδας οδεύει προς το φινάλε του, λέγοντάς του ότι θα του ανταποδώσει το καλό που του έκανε, φανερώνοντας σε αυτόν και μόνο σε αυτόν το μεγάλο μυστικό. Αυτό το μυστικό ποτέ δεν το μαθαίνουμε, το ξέρει μόνο ο Θησέας. Κι όπως λέει στο τέλος του έργου: «Αν τηρήσω αυτή την εντολή και κρατήσω μυστικό το μυστικό, τότε η πόλη αυτή θα μείνει άτρωτη από εχθρούς». Είναι ένα μυθικό πρόσωπο και ένας δύσκολος ρόλος με τρομερό ενδιαφέρον και χαίρομαι πολύ που φέτος καταπιάστηκα με αυτόν.
Πώς ήταν η συνεργασία με τον σκηνοθέτη Γιώργο Σκεύα;
Δουλέψαμε πάρα πολύ ωραία με τον Γιώργο, με προσήλωση, με αγκαλιά, με καθοδήγηση με αγάπη, με τρυφερότητα. Ήταν από τις ωραίες συνεργασίες και τον ευχαριστώ πολύ γι’ αυτό. Όλοι οι συντελεστές είναι ένας κι ένας και χαίρομαι πολύ που η δουλειά μας βρήκε τρόπο να επικοινωνήσει και να συγκινήσει το κοινό. Η υποδοχή της παράστασης στους Δελφούς, στην Επίδαυρο και στην Κρήτη είναι αποθεωτική και συγκινητική. Το ιδανικό κράτος με τους ιδανικούς πολίτες είναι ένα από τα θέματα που συζητούμε σε μια βίαιη καθημερινότητα. Είναι διαρκώς και αδιαλείπτως θέματα που μας απασχολούν. Είμαστε δημοκρατικοί πολίτες, ζούμε σε μια δημοκρατική χώρα, έχουμε τη δυνατότητα να επιλέγουμε αυτούς που μας κυβερνούν και αυτό είναι σπουδαίο. Έχω ταξιδέψει πολύ στον κόσμο, έχω δει… τέρατα και χαίρομαι πολύ που ζω στην Ελλάδα με αυτή τη συνθήκη. Ακόμα και αν μερικές φορές φαντάζει άδικη και σκληρή. Αν ρίξουμε μια ματιά γύρω, θα δούμε ότι τα πράγματα δεν είναι εύκολα πουθενά. Ένας διαρκής αγώνας είναι. Η δικαιοσύνη, η αγάπη προς τον συνάνθρωπο, το νοιάξιμο, η δημοκρατική πολιτεία, το να είμαστε όλοι ίσοι απέναντι στον νόμο θέλουν καθημερινή φροντίδα από όλους μας.
Πώς είναι η αίσθηση όταν παίζεις σε ένα θέατρο που είναι ενεργό επί 2.500 χρόνια, όπως το αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου;
Είναι μοναδική η αίσθηση που έχει κανείς παίζοντας στο αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου. Η ανατριχίλα που νιώθεις όταν σβήνουν τα φώτα και εμφανίζεσαι στη σκηνή είναι μια διαδικασία μεγάλης συγκίνησης. Ο κόσμος κάθε χρόνο συρρέει στην Επίδαυρο για να δει παραστάσεις και να νιώσει αυτή τη μετακίνηση συναισθημάτων, αυτή τη σύνδεση με το σπουδαίο παρελθόν. Είναι μοναδική εμπειρία. Το πρώτο μου βάπτισμα ήταν το 1981, ήμουν μαθητής στο δεύτερο έτος, έμαθα ότι κάνει οντισιόν ο Σπύρος Ευαγγελάτος και έτσι βρέθηκα τότε στην Επίδαυρο.
Ποια είναι η γνώμη σου για το τσουνάμι αρνητικών σχολίων της παράστασης «Σφήκες» της Λένας Κιτσοπούλου;
Αυτός ο κανιβαλισμός που συμβαίνει τα τελευταία χρόνια και ιδιαίτερα στα social media είναι απαράδεκτος από κάθε άποψη και για κάθε γεγονός, είτε πρόκειται για τη Λένα Κιτσοπούλου, είτε πρόκειται για οτιδήποτε άλλο. Το να παίρνεις τον λόγο και να λες τη γνώμη σου ανυπόγραφα μέσα από ένα σκοτεινό δωμάτιο του διαδικτύου και να βρίζεις και να καταριέσαι μου φαίνεται τρελό. Αυτόν τον κανιβαλισμό εγώ ως πολιτισμένος άνθρωπος δεν τον αντέχω, θεωρώ ότι είναι απάνθρωπος. Ο καθένας έχει δικαίωμα να αποτύχει. Είναι μέσα στο παιχνίδι της δουλειάς. Δεν χρειάζεται αυτή η βαρβαρότητα, δεν την έχουμε ανάγκη. Δεν προσθέτει τίποτα, ίσα-ίσα μας κάνει πιο ζώα.
Πώς διαχειρίζεσαι τα social media;
Σε γενικές γραμμές δεν είμαι πολύ ενεργός. Την περίοδο της καραντίνας ήμουν περισσότερο -δεν είχαμε να κάνουμε και πολλά πράματα- και ανέβαζα στα social. Τώρα τα χρησιμοποιώ περισσότερο για τη δουλειά μου, για να μιλήσω και να ενημερώσω τους ανθρώπους που ενδιαφέρονται γι’ αυτό που κάνουμε. Αποφεύγω να μιλώ για κοινωνικά θέματα, ακόμα λιγότερο για σχόλια και κριτικές. Αποφεύγω να μπω στη διαδικασία να ασχολούμαι με αυτό. H σιωπηλή πλειονότητα απέχει από αυτά, αλλά, επειδή στην ενημέρωση βγαίνουν μπροστά οι εντάσεις, παραπλανούμαστε ορισμένες φορές. Προσπαθώ να μη δίνω βάση σε τέτοια πράγματα. Η ζωή είναι πολύ μικρή για να την καταναλώνουμε σε αηδίες. Με ενδιαφέρει να κάνω τη δουλειά μου όσο καλύτερα γίνεται, άλλοτε το πετυχαίνω, άλλοτε όχι. Πάντα η αποτυχία υπάρχει ως ενδεχόμενο και πολλές φορές από τις αποτυχίες μαθαίνεις περισσότερα πράγματα. Με ενδιαφέρει να δημιουργώ γέφυρες και επαφές με τους ανθρώπους που δουλεύω, να δημιουργώ ένα ωραίο κλίμα χαράς και δημιουργικότητας και να μην ασχολούμαι με κατινιές και δηλητηριώδη πράγματα.
Γεννήθηκες και μεγάλωσες στη Λέσβο.
Μεγάλωσα σε ένα νησί που κουβαλά σχεδόν γονιδιακά έναν πολιτισμό. Είχα την τύχη να μεγαλώσω στη Λέσβο, μέσα στη φύση, δίπλα στη θάλασσα, μέσα στα βουνά, μέσα στα ποτάμια, με φίλους, με ποδήλατα, με βόλτες, εκδρομές. Είμαι τυχερός άνθρωπος. Η απόφαση να έρθουμε στην Αθήνα ήταν απόφαση για το μέλλον το δικό μου και της αδελφής μου για να είμαστε κοντά στα πανεπιστήμια, γιατί οι γονείς μου με προόριζαν για επιστήμονα. Ήμουν καλός στα μαθηματικά και στις θετικές επιστήμες και ο στόχος ήταν να γίνω ένας μαθηματικός, πολιτικός μηχανικός… Δεν έγινα τίποτα από όλα αυτά, είχαμε μεγάλη σύγκρουση στην αρχή, αλλά εντάξει. Δεν μου αρέσει να δίνω συμβουλές στη νέα γενιά, αλλά αυτό μπορώ να το πω: Ακολουθήστε την καρδιά σας και κάντε αυτό που σας αρέσει, είναι ο μόνος τρόπος να περάσετε ωραία σε αυτή τη ζωή.
Η αδελφή σου ακολούθησε τον δρόμο της επιστήμης;
Η αδελφή μου είναι δημόσιος υπάλληλος. Είναι πολύ μεγάλη σταθερά στη ζωή μου, είναι ένα σπουδαίο κορίτσι, είναι για μένα ένα πρόσωπο μεγάλης συγκίνησης που με νοιάζεται και που τη νοιάζομαι. Είναι σπουδαίο για εμένα που έχω την Ελένη στη ζωή μου.
Εκτός όμως από την αδελφή σου, στη ζωή σου έχεις τη Βίκυ Σταυροπούλου και τη Δανάη Μπάρκα με τις οποίες έχετε δημιουργήσει μια μοναδική οικογένεια.
Δόξα τω Θεώ στάθηκα τυχερός. Μην κάνουμε διαχωρισμούς που θέτουν ερωτήματα, εμείς είμαστε μια οικογένεια. Από μικρό παιδί προσπαθούσα να αποφύγω τα κουτάκια και να κάνω αυτό που λαχταρά η καρδιά μου. Δόξα τω Θεώ τα έχω καταφέρει. Τη Δανάη την ξέρω από τότε που ήταν στην κοιλιά της μάνας της. Είναι μια σχέση αγάπης. Χωρίς αγάπη δεν γίνεται τίποτα.
Ο έρωτας και η αγάπη τι ρόλο έχουν παίξει στη ζωή σου;
Δραματικό θα έλεγα (γέλια). Η αγάπη είναι το πιο σπουδαίο πράγμα που έχει κανείς στη ζωή του. Ο έρωτας είναι ένα δόλιο συναίσθημα που σε ανεβάζει στα ύψη και μετά σε κατακρημνίζει τις περισσότερες φορές. Δεν μου αρέσει να μιλάω θεωρητικά γι’ αυτά, γιατί ο κάθε άνθρωπος έχει τον δικό του τρόπο να τα ορίζει, να τα καθορίζει και να τα ζει. Το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι είμαι ένας χορτασμένος άνθρωπος από όλα -και από έρωτες και από αγάπες- και αυτό με κάνει να γερνάω χωρίς γκρίνιες, που τις σιχαίνομαι. Αυτό με κάνει να αντιμετωπίζω τους ανθρώπους με γενναιοδωρία και αγάπη. Ιδίως τους νέους ανθρώπους.
Ποια είναι τα σχέδιά σου για τον χειμώνα;
Θα είμαι πάλι από 4 Οκτωβρίου στην παράσταση «Μπαμπάδες με ρούμι» στο θέατρο «Αλίκη» σε αυτή την καταπληκτική κωμωδία των Ρέππα – Παπαθανασίου και θα επαναλάβω κάθε Δευτέρα και Τρίτη τις παραστάσεις με τα μονόπρακτα του Ιάκωβου Καμπανέλλη σε μεγάλες πόλεις της Ελλάδας. Από τον Ιανουάριο θα παίξω επίσης στο νέο έργο του Γεράσιμου Ευαγγελάτου.
Πόσο εύκολο είναι να πηγαίνεις από το δράμα στην κωμωδία;
Μου αρέσει πολύ, με αναζωογονεί, με μαθαίνει, με κρατά ζωντανό. Μου αρέσουν πολύ αυτές οι αλλαγές που έχω την ευκαιρία να πηγαίνω από το ένα είδος στο άλλο και να δοκιμάζω πράγματα για τον εαυτό μου και για την υποκριτική μου.
