Η Κατερίνα Λέχου σε συνέντευξή της στο περιοδικό Down Town μίλησε για τις καταγγελίες στον χώρο του θεάτρου και πώς αποφάσισε να μιλήσει και η ίδια για την κακοποιητική συμπεριφορά που είχε ζήσει.
“Σοκαρίστηκα όταν είδα τις δηλώσεις της Σοφίας Μπεκατώρου. Όταν συζήτησα με τη Ζέτα Δούκα για το θέμα, λίγο πριν βγει να μιλήσει δημοσίως, φοβήθηκα στην αρχή γιατί σκέφτηκα τι feedback μπορεί να φέρει όλο αυτό” περιγράφει.
“Όταν το έκανε τελικά θυμάμαι πως με έπαιρναν τηλέφωνο για να μιλησω και ήμουν πολύ διστακτική, δεν ήθελα να τοποθετηθώ. Φοβόμουν. Για μια εβδομάδα το σκεφτόμουν συνέχεια, ήμουν σε απόλυτη σιωπή και περισυλλογή. Και ξαφνικά ένιωσα πως γίνεται κάτι που έχει μια μορφή αλυσίδας και πρέπει να είμαι ένας κρίκος αυτής για το συγκεκριμένο πρόσωπο. Έτσι ξεκίνησε αυτή η αλυσίδα, η οποία δεν ξέρεις που θα πάει, είναι μια αλλαγή εποχής” προσθέτει. Όσο για τη συνέντευξή της στη Φαίη Σκορδά ήταν θέμα timing. “Η Φαίη εμφανίστηκε την κατάλληλη στιγμή. Με πήρε Κυριακή πρωί και δυο ώρες μετά κάναμε τη συνέντευξη. Θυμάμαι πως εκτός από το αίσθημα του φόβου που είχα όταν διηγήθηκα την ιστορία, ξαφνικά ένιωσα το ίδιο πνίξιμο. Όμως πια έχω κάνει τη διαδρομή μου, αυτά που πρέπει για τον εαυτό μου και δεν έχω θυμό” τονίζει.
Με ποιον είχες συνεργαστεί από τα πρόσωπα αυτά;
Με τον Δημήτρη Λιγνάδη, με τον οποίο είχαμε ωραία συνεργασία στις Τρωάδες όπου είχε και τη διεύθυνση των ηθοποιών. Ήταν πολύ μεγάλη θλίψη για μένα αυτό το γεγονός. Πώς μπορεί ένας άνθρωπος να μη νικήσει τον κακό του εαυτό, τα πάθη του και να υπερισχύσει το κακό; Όλο αυτό δυστυχώς είναι βαθιά νοσηρό.
Πιστεύεις ότι θα είναι καλύτερα τα πράγματα τώρα;
Έχω περάσει πολύ μεγάλη μελαγχολία με όλα αυτά που έχουν συμβεί. Είναι επώδυνο για όλους, όπως και όλη αυτή η διαδικασία, αλλά είναι μέρος της συμφωνίας. Για να συμβεί κάτι καλύτερο πρέπει να περάσεις από τη διαδικασία του πόνου.
Τι σχόλια σου έκαναν οι δικοί σου άνθρωποι;
Κάποιοι ήταν σύμφωνοι, κάποιοι δεν το ανέφεραν καθόλου και κάποιοι με ρώτησαν γιατί «έπειτα από τόσα χρόνια;».
Τι απαντάς σε αυτό το τελευταίο;
Το έχουν απαντήσει οι επιστήμονες πριν από εμάς. Όταν ζεις κάτι τραυματικό γίνεται απώθηση στον εγκέφαλο για να επιβιώσεις, αλλά υπάρχει και καθορίζει τις συμπεριφορές σου. Κάποια στιγμή θα βγει στην επιφάνεια και πρέπει να το διαχειριστείς. Όσο πιο κακοποιητική είναι η συμπεριφορά τόσο πιο πολύ χρόνο μπορεί να πάρει ή μπορεί να σβηστεί και συνολικά από τη μνήμη σου.
