“Βλέπω το μεταναστευτικό με μεγάλη συμπόνοια. Κατανοώ το πρόβλημα, είναι πολλοί αυτοί οι άνθρωποι που ξεριζώθηκαν βίαια από τις εστίες τους, από τις πατρίδες τους, από τις ζωές τους, που δεν απέχουν πολύ από τις δικές μας ζωές. Ένας μετανάστης, ένας πρόσφυγας, έχει μεγάλο βάρος να σηκώσει στις πλάτες του και πρέπει να κάνει μεγάλο αγώνα για να τα καταφέρει. Εγώ είμαι παιδί μεταναστών, όπως πάρα πολλοί Έλληνες έφυγε ο πατέρας μου στη Γερμανία, έμειναν 20 χρόνια με τη μητέρα μου, δούλευαν σε εργοστάσιο και οι δύο. Ο πατέρας μου ήταν οδηγός και η μητέρα μου έραβε” διηγήθηκε ο Λεωνίδας Κακούρης στη συνέντευξή του στον Νίκο Χατζηνικολάου και στο“Ενώπιος Ενωπίω”.
“Γεννήθηκα στη Γερμανία και μετά άρχισε μια μικρή οδύσσεια για το ποιος συγγενής θα με πάρει. Χωριστήκαμε από την αρχή και ενωθήκαμε περίπου τετάρτη με πέμπτη δημοτικού που γύρισαν όλοι στην Ελλάδα. Τα πρώτα χρόνια ήταν δύσκολα. Με φώναζαν “Φριτς”. Το άκουγα από κάποια παιδάκια που μπορεί να μη συμπαθεί το ένα το άλλο και ήξεραν ότι μπορεί να με πειράξει και να με ενοχλήσει. Αν και θυμάμαι ότι έπαιζα μπάλα και άκουγα, Φριτς, Φριτς και είπα άστους να λένε. Τι Φριτς, εσύ είσαι Έλληνας, άστους να λένε, είπα ως παιδάκι” ανέφερε.
