Ανησυχία έχουν προκαλέσει στην Βρετανία τα σχέδια της κυβέρνησης να θάψει έως και 5 εκατ. τόνους πυρηνικών αποβλήτων σε ένα ρηχό λάκκο στην αγγλική ύπαιθρο, σύμφωνα με μια νέα κυβερνητική στρατηγική.
Τα νέα σχέδια της κυβέρνησης, σύμφωνα με την MailOnline, δείχνουν ότι μια εγκατάσταση “κοντά στην επιφάνεια”, σε βάθος περίπου 200 μέτρων, θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για τη φύλαξη ορισμένων από τα λιγότερο επικίνδυνα πυρηνικά απόβλητα του Ηνωμένου Βασιλείου.
Η τοποθεσία του λάκκου δεν έχει ακόμη αποκαλυφθεί, αλλά η κυβέρνηση λέει ότι μια εγκατάσταση θα μπορούσε να κατασκευαστεί στην Αγγλία ή την Ουαλία μέσα στα επόμενα 10 χρόνια. Τα σχέδια αποσκοπούν στην ελάφρυνση της πίεσης που δέχονται οι 17 εγκαταστάσεις διάθεσης πυρηνικών αποβλήτων του Ηνωμένου Βασιλείου, σήμερα, οι οποίες δυσκολεύονται να διαχειριστούν συσσωρευμένα απόβλητα επτά δεκαετιών.
Μια λύση για τα πιο επικίνδυνα πυρηνικά απόβλητα του Ηνωμένου Βασιλείου δεν θα είναι έτοιμη για τουλάχιστον άλλα 25 χρόνια. Η προτεινόμενη εγκατάσταση σχεδιάζεται για την αποθήκευση αποβλήτων μεσαίου επιπέδου, τα οποία θεωρούνται λιγότερο επικίνδυνα από τα εξαιρετικά ραδιενεργά υλικά, όπως είναι το πλουτώνιο.
Ένας εκπρόσωπος του «Τμήματος για την Ενεργειακή Ασφάλεια και το Καθαρό Μηδέν»(DESNZ) δήλωσε στη MailOnline ότι αυτό θα μπορούσε να περιλαμβάνει: “Υλικά όπως ο γραφίτης, ο ανοξείδωτος χάλυβας και άλλα σιδηρούχα μέταλλα”. Σύμφωνα με το DESNZ, αυτού του είδους τα απόβλητα “δεν χρειάζονται αυτή την υπερ-ασφαλή απομόνωση και μπορούν να διατεθούν πιο γρήγορα και με ασφάλεια σε εγκαταστάσεις διάθεσης κοντά στο έδαφος”.
Ωστόσο, τα σχέδια προσφέρουν ελάχιστες λεπτομέρειες σχετικά με το πού ή πώς θα κατασκευαστεί αυτή η εγκατάσταση και αυτό έχει προκαλέσει μεγάλες ανησυχίες.
Ο εκπρόσωπος της DESNZ δήλωσε στη MailOnline ότι θα είναι ευθύνη της Αρχής Απενεργοποίησης Πυρηνικών να “αναπτύξει ισχυρά κριτήρια χωροθέτησης”, τα οποία θα καθορίσουν τελικά τη θέση στην οποία θα κατασκευαστεί η εγκατάσταση.
Τα τοπικά συμβούλια είναι πιθανό να αντισταθούν σθεναρά σε κάθε σχέδιο για κατασκευή εγκατάστασης διάθεσης πυρηνικών, μέσα στα όρια της δικαιοδοσίας τους, γεγονός που μπορεί να περιορίσει το φάσμα των πιθανών τοποθεσιών.
Νωρίτερα φέτος, το δημοτικό συμβούλιο του South Holderness στο Γιορκσάιρ απέρριψε τα κυβερνητικά σχέδια για την κατασκευή μιας εγκατάστασης αποθήκευσης πυρηνικών υλικών.
Είναι πιθανόν η εγκατάσταση να κατασκευαστεί σε ένα εγκαταλελειμμένο ορυχείο ή σε μια πρώην πυρηνική εγκατάσταση για να αποφευχθούν οι δυσκολίες στην εξασφάλιση της πολεοδομικής άδειας.
Ενώ η κυβέρνηση υποστηρίζει ότι μια τέτοια εγκατάσταση θα ήταν απολύτως ασφαλής, υπάρχουν ανησυχίες ότι δεν μπορεί να αποκλειστεί η πιθανότητα διαφυγής ραδιενεργών αποβλήτων, η το ενδεχόμενο διαρροής ακτινοβολίας.
Τα πυρηνικά απόβλητα μπορεί να χρειαστούν πολλές χιλιάδες χρόνια για να καταστούν απολύτως ασφαλή και η υπόγεια διάθεσή τους ενέχει τον κίνδυνο διήθησης των αποβλήτων στο νερό, το οποίο επιστρέφει στην επιφάνεια.
Στα τεράστια χρονικά διαστήματα που απαιτούνται για την ασφαλή διάθεση των πυρηνικών αποβλήτων, ο κίνδυνος λα γίνουν περιβαλλοντικές αλλαγές που θα προκαλέσουν ίσως διαρροή των αποβλήτων, γίνεται πολύ μεγαλύτερος.
Για παράδειγμα, μια μελέτη του 2016 διαπίστωσε ότι η άνοδος της στάθμης της θάλασσας θα μπορούσε να απελευθερώσει από τη στρατιωτική βάση Camp Century των ΗΠΑ στη Γροιλανδία, πυρηνικά απόβλητα τόσου μεγάλου όγκου που θα χρειάζονταν 35 πισίνες για να χωρέσουν.
Άλλες καταστροφές, όπως η πυρκαγιά του 1957 στο Sellafield, μπορούν να απελευθερώσουν ραδιενεργά σωματίδια στον αέρα και να τα διασπείρουν σε όλη την Βρετανία. Ακόμα και πρόσφατα, οι αποτυχίες με την αποθήκευση πυρηνικών αποβλήτων έχουν προκαλέσει αμφιβολίες για το πόσο αποτελεσματικά μπορεί να γίνει η διαχείρισή τους.
Τον Απρίλιο, μια εγκατάσταση αποθήκευσης πυρηνικών αποβλήτων στην Cumbria προειδοποιήθηκε να λάβει μέτρα λόγω καθυστέρησης στη διασφάλιση ή στην “κάλυψη” των αποβλήτων που ήταν στον χώρο της.
Σε ότι αφορά στην διαφάνεια για τα σχέδια που είναι σε εξέλιξη, η Υπηρεσία Πυρηνικών Αποβλήτων έκανε μια λιτή ανακοίνωση: «Κατά τη διάρκεια της φάσης σχεδιασμού δοκιμάστηκαν διάφορες επιλογές. Δεν ήταν όλες οι επιλογές παραδεκτές, και μία συγκεκριμένα, προκάλεσε σημαντική αλλαγή στο σχεδιασμό».
