Όλα τα σενάρια για τις εξελίξεις μετά την πτώση του καθεστώτος Άσαντ. Ο κίνδυνος διαμελισμού της χώρας, η απειλή δημιουργίας ενός ισλαμικού κράτους στη Μεσόγειο και ο αναβαθμισμένος ρόλος της Τουρκίας στην περιοχή. Τι αποφάσισε το ΚΥΣΕΑ για τους Σύρους πρόσφυγες στην Ελλάδα. Γράφουν στην «R»: Α. Δεσποτόπουλος, Αθ. Δρούγος, Γ. Φίλης.
Των Π. Γαλιατσάτου, Θ. Μωριάτη – Πηγή: Realnews
Η κρίση στη Συρία προκαλεί έντονες γεωπολιτικές αναταράξεις, με σοβαρές προεκτάσεις που επηρεάζουν αναπόφευκτα και την Ελλάδα. Οι εντάσεις στην ανατολική Μεσόγειο, οι μεταναστευτικές ροές, οι περιφερειακές συγκρούσεις και οι διεθνείς ανταγωνισμοί απαιτούν στρατηγική διαχείριση από την ελληνική διπλωματία. Τη ρευστή και επικίνδυνη κατάσταση που βρίσκεται σε εξέλιξη στην περιοχή μας αναλύουν με άρθρα τους στη Realnews οι διακεκριμένοι διεθνολόγοι Αλέξανδρος Δεσποτόπουλος, Αθανάσιος Δρούγος και Γιώργος Φίλης.
Η συνεχιζόμενη κρίση στη Συρία έχει προκαλέσει βαθιές γεωπολιτικές αναταράξεις στην ανατολική Μεσόγειο, με άμεσες και έμμεσες επιπτώσεις για την Ελλάδα. Τα τελευταία χρόνια, η συριακή σύγκρουση έχει εξελιχθεί σε ένα περίπλοκο πολυδιάστατο ζήτημα, που περιλαμβάνει εσωτερικές αντιπαραθέσεις, περιφερειακές διενέξεις και διεθνείς ανταγωνισμούς. Οι εξελίξεις αυτές δημιουργούν σημαντικές προκλήσεις και πιθανά σενάρια, τα οποία η Ελλάδα καλείται να διαχειριστεί με στρατηγική και αποφασιστικότητα.
Η Συρία βρίσκεται αντιμέτωπη με την προοπτική περαιτέρω αποσταθεροποίησης. Ένα από τα ανησυχητικά σενάρια είναι η δημιουργία ενός καθεστώτος τύπου Ταλιμπάν στη χώρα, εάν οι ριζοσπαστικές ισλαμιστικές ομάδες καταφέρουν να εδραιώσουν την εξουσία τους. Ένα τέτοιο ενδεχόμενο θα μπορούσε να εντείνει την τρομοκρατική απειλή στην περιοχή και να οδηγήσει σε νέες κυρώσεις από τη διεθνή κοινότητα, με επιπτώσεις στις ήδη καταρρακωμένες οικονομίες της ανατολικής Μεσογείου.
Παράλληλα, η πιθανότητα ενός νέου εμφυλίου πολέμου, μεταξύ Σύρων και Κούρδων αυτή τη φορά, είναι επίσης υπαρκτή. Οι Κούρδοι, που έχουν κατακτήσει έναν βαθμό αυτονομίας στα βορειοανατολικά της Συρίας, μπορεί να βρεθούν αντιμέτωποι με μια επιθετική πολιτική από τη Δαμασκό και την Τουρκία, κάτι που θα επιδεινώσει τις περιφερειακές εντάσεις. Οι εξελίξεις αυτές θα μπορούσαν να ενισχύσουν την αστάθεια και να προκαλέσουν νέο κύμα μεταναστευτικών και προσφυγικών ροών προς την Ευρώπη, με την Ελλάδα στην πρώτη γραμμή. Η εμπλοκή της Τουρκίας στη Συρία και οι γεωπολιτικές φιλοδοξίες της έχουν δημιουργήσει τριβές με το Ισραήλ. Η επιδίωξη της Τουρκίας για αυξημένη επιρροή στη Συρία και η πιθανή προσπάθεια για συμφωνία οριοθέτησης ΑΟΖ με τη Δαμασκό ενδέχεται να επιδεινώσουν τις σχέσεις της με το Ισραήλ, το οποίο ήδη θεωρεί την Αγκυρα απειλή για την περιφερειακή ασφάλεια. Η Ελλάδα, ως μέρος του τριμερούς σχήματος συνεργασίας με την Κύπρο και το Ισραήλ, μπορεί να βρεθεί σε θέση ενίσχυσης των συμμαχιών της, αλλά ταυτόχρονα να βρεθεί αντιμέτωπη με τον κίνδυνο περαιτέρω αποσταθεροποίησης.
Η χώρα μας, λοιπόν, βρίσκεται ενώπιον πολλαπλών προκλήσεων λόγω των εξελίξεων στη Συρία. Πρώτον, η αναμενόμενη αύξηση των μεταναστευτικών και προσφυγικών ροών θα ασκήσει πίεση στο ήδη επιβαρυμένο σύστημα υποδοχής της χώρας, ενώ παράλληλα θα αυξήσει τις κοινωνικές και πολιτικές εντάσεις. Δεύτερον, οι εξελίξεις στη Συρία μπορεί να επηρεάσουν τις τιμές της ενέργειας και των βασικών αγαθών, καθώς η αποσταθεροποίηση της περιοχής οδηγεί σε αυξημένη μεταβλητότητα στις διεθνείς αγορές.
Επιπλέον, μια πιθανή οριοθέτηση ΑΟΖ μεταξύ Τουρκίας και Συρίας, με όρους που εξυπηρετούν τα συμφέροντα της Άγκυρας, θα αποτελέσει σοβαρό πρόβλημα για την ελληνική διπλωματία, δεδομένων των τουρκικών διεκδικήσεων στην ανατολική Μεσόγειο. Μια τέτοια εξέλιξη θα μπορούσε να δημιουργήσει προηγούμενο που θα ενισχύσει την τουρκική αδιαλλαξία στις διαπραγματεύσεις για την ελληνική ΑΟΖ.
Η παρουσία της Ρωσίας στη Συρία, μέσω της ναυτικής βάσης της, έχει προκαλέσει ένταση στις σχέσεις της Μόσχας με την Άγκυρα. Ο ανταγωνισμός αυτός μπορεί να οδηγήσει τη Ρωσία σε πιο θετική στάση προς την Ελλάδα. Εάν η Μόσχα επιδιώξει να περιορίσει την Τουρκία, ίσως αυξήσει τη στήριξή της σε ελληνικές θέσεις, όπως η επέκταση των χωρικών υδάτων στα 12 ναυτικά μίλια. Ωστόσο, αυτή η δυναμική απαιτεί προσεκτικούς διπλωματικούς χειρισμούς από την ελληνική πλευρά. Η Ελλάδα θα μπορούσε να εκμεταλλευτεί την περίσταση για να ενισχύσει τη θέση της στην ανατολική Μεσόγειο, αλλά πρέπει να παραμείνει προσεκτική ώστε να μη διακυβευτεί η ισχυρή σχέση με τις ΗΠΑ και βρεθεί παγιδευμένη σε ανταγωνισμούς μεταξύ τρίτων δυνάμεων.
Ελπίδα υπάρχει, απαιτείται όμως προσοχή
Η κατάρρευση του καθεστώτος Άσαντ στη Συρία είναι μία από τις πιο σημαντικές αλλαγές που έχουν συμβεί στη Μέση Ανατολή εδώ και δεκαετίες. Το συγκεκριμένο καθεστώς και εκείνα τα αλήστου μνήμης του σανταμικού Ιράκ και της κανταφικής Τζαμαχιρίας διαχρονικά ήταν βασικοί στόχοι της Δύσης. Η ανατροπή του καθεστώτος, που επί 53 χρόνια καταδυνάστευε τον αραβικό λαό της Συρίας, απέδειξε ότι χωρίς τη Μόσχα, την Τεχεράνη και την εξτρεμιστική Χεζμπολάχ του Λιβάνου δεν μπορούσε να επιβιώσει απέναντι στην αιφνιδιαστική, κατάλληλα οργανωμένη και σοκαριστική ανταρτική επέλαση από το Χαλέπι μέχρι τη Δαμασκό και τη νότια περιοχή Ντάραα.
Η ανατροπή τέτοιων διεφθαρμένων και αρτηριοσκληρωτικών καθεστώτων είναι θετική εξέλιξη, αν τα πράγματα ομαλοποιηθούν και λάβουν χώρα συμφιλιωτικές κινήσεις. Στα θετικά καταγράφονται οι τελευταίες αναφορές και θέσεις της ηγεσίας των ανταρτικών ομάδων, δηλαδή της HTS. Αν, αντί για την προώθηση θετικών μέτρων ενδοσυριακής οικοδόμησης εμπιστοσύνης, εμφανιστούν διαιρετικές τάσεις, εσωτερικές διασπάσεις και χαοτική ατζέντα, έως και επανεμφάνιση ισλαμιστικού-σαλαφιστικού εξτρεμισμού, τότε είναι λογικό να καταστεί εκ νέου η περιοχή καταφύγιο ακρότατων αντιδυτικών και άλλων φατριών, έως και τρομοκρατικών δικτύων.
Μια τέτοια υποτροπή πρέπει να αποφευχθεί, ενώ για την εμπέδωση μιας κλιμακωτής σταθερότητας θα πρέπει να συνδράμουν όλα τα γειτονικά κράτη και οι ευρύτερες δυνάμεις (πολιτική συμφιλίωση, νέο σύνταγμα, σεβασμός στα ανθρώπινα, θρησκευτικά και μειονοτικά δικαιώματα, αφοπλισμός παρακρατικών ομάδων, ανακατασκευή περιοχών, καταστροφή υπάρχοντων χημικών οπλοστασίων, σύσταση ειδικών υπηρεσιών, επιστροφή εκατομμυρίων προσφύγων στις εστίες τους, αντιτρομοκρατική νομοθεσία και εφαρμογή στην πράξη της ιστορικής απόφασης 2254 του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ κ.λπ.).
Επιπρόσθετα, πρέπει το συντομότερο δυνατό να αποχωρήσουν οι επί 50 χρόνια ρωσικές αεροναυτικές βάσεις και σχετικά με το μέλλον να αξιολογηθεί εκ νέου η κατάσταση στη μεσογειακή Συρία. Η Δύση θα πρέπει να αναλύσει τα νέα δεδομένα στην ανατολική Μεσόγειο, λαμβάνοντας υπ’ όψιν τα συμφέροντα και τις ιδιαιτερότητες όλων των μερών.
Οι εξελίξεις στη Συρία, η περαιτέρω σταθεροποίηση του Ιράκ, η μεθοριακή ασφάλεια και η διατήρηση της ανακωχής στον Λίβανο είναι αλληλεξαρτώμενα ζητήματα. Ανεξάρτητα των τάσεων στο εσωτερικό, ο Άσαντ και οι πιο σημαντικοί πραιτοριανοί του μπααθικού καθεστώτος της ντροπής και της αθλιότητας θα πρέπει -παρά τις πολιτικές, γραφειοκρατικές και αποστασιακές δυσχέρειες- να αντιμετωπίσουν διεθνή και κρατικά δικαστήρια ως και τη διεθνή δικαιοσύνη για μαζικά εγκλήματα (π.χ. σύσταση ειδικού δικαστηρίου όπως για την πρώην Γιουγκοσλαβία, τη Ρουάντα κ.ά). Επίσης, καλό θα ήταν να υπάρξει μια «αντιγραφή» και επικαιροποίηση των όσων έγιναν το 1994 και μετά στη Νότια Αφρική (μετά το τέλος του ρατσισμού).
Τέλος, αναφορικά με την Ελλάδα και λόγω της επερχόμενης διετίας ως μη μόνιμο μέλος του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, θα πρέπει σε πολυεθνική και διμερή βάση να συνδράμουμε τη Συρία πολιτικά, ανθρωπιστικά, οικονομικά, πολιτιστικά, περιβαλλοντικά, αλλά και την υποστήριξη της επιστροφής των Σύρων στη χώρα τους. Να ενισχύσουμε περαιτέρω τη θρησκευτική και πολιτιστική μας ιστορία και διπλωματία εκεί (προστασία μνημείων, εκκλησιών, μοναστηριών κ.λπ.), να συνδράμουμε στην αντιμετώπιση από τη κυβέρνηση της Δαμασκού της τρομοκρατίας, σε καλύτερες διμερείς πληροφορικές συνεργασίες, στη θαλάσσια ασφάλεια και στην αντιμετώπιση της επερχόμενης ρωσικής παραπληροφόρησης. Επιπλέον να μην επιτρέψουμε να ανθίσει η απαράδεκτη και ανυπόστατη παραπληροφόρηση και προπαγάνδα από τους γνωστούς και ψεκασμένους κύκλους…
Το «ανατολικό ζήτημα» είναι πλέον ανοιχτό
Οι δραματικές εξελίξεις στη Συρία ανοίγουν τον ασκό του Αιόλου σε ολόκληρη τη Μέση Ανατολή και θέτουν υπό αμφισβήτηση τη γεωπολιτική πραγματικότητα, όπως αυτή είχε δημιουργηθεί από την εποχή της πτώσης της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, το 1918, και εντεύθεν. Η συζήτηση, δε, για την τύχη της Συρίας αναφορικά με το κατά πόσο θα εξακολουθήσει να λειτουργεί ως ένα ενιαίο κράτος είναι ενδεικτική της κατάστασης, η οποία μπορεί να περιγραφεί ως ακολούθως:
Πρώτον, η πιθανότητα να δημιουργηθούν δύο έως τέσσερα ανεξάρτητα κράτη στη θέση της Συρίας παύει να είναι μια άσκηση επί χάρτου, αλλά αποτελεί μια πραγματικότητα, τουλάχιστον ως προς τα δύο από τα τέσσερα μορφώματα. Πιο συγκεκριμένα, για την ώρα έχουμε τη δημιουργία δύο de facto κρατικών μορφωμάτων, τα οποία είναι ένα σουνιτικό -εν αναμονή «Χαλιφάτο»- δυτικά του ποταμού Ευφράτη, ένα κουρδικό κοσμικό -εν πολλοίς διαμορφωμένο- κράτος ανατολικά του Ευφράτη και δύο υπό σχεδιασμό κρατικά μορφώματα, ένα αλαουιτικό (όχι αλεβιτικό) κράτος στην ακτογραμμή της Συρίας μεταξύ Λιβάνου και Τουρκίας και ένα κράτος των Δρούζων στα νότια, βορείως του Ισραήλ. Πέραν των δύο υπό διαμόρφωση και των δύο υπό… σχεδιασμό κρατικών οντοτήτων, το Ισραήλ φαίνεται πλέον να ολοκληρώνει την κατάληψη του Γκολάν, ενώ για την ώρα οι μονάδες του βρίσκονται πολύ κοντά στα νότια προάστια της Δαμασκού.
Δεύτερον, η πραγματικότητα, όπως είναι διαμορφωμένη, μας οδηγεί στο συμπέρασμα πως αυτή τη στιγμή βιώνουμε την κατάρρευση της βασικής συνθήκης διαμόρφωσης των συνόρων στην περιοχή, η οποία δεν είναι άλλη από τη Συμφωνία Σάικς-Πικό του 1916 μεταξύ Βρετανίας και Γαλλίας για τον διαμοιρασμό των «ιματίων» της καταρρέουσας Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στην Εγγύς Ανατολή και Μεσοποταμία. Η συγκεκριμένη αποικιακού τύπου συμφωνία αποτέλεσε τη βάση για την εδαφική πραγματικότητα για τα επόμενα 100 έτη, ανεξαρτήτως των πολεμικών περιπετειών που γνώρισε η περιοχή.
Τρίτον, σε ευρύτερο πλαίσιο, οι εξελίξεις στη Συρία καταδεικνύουν με τον πλέον εμφατικό τρόπο πως, ανεξαρτήτως τι λέει ο καθένας σε ρητορικό επίπεδο, ζούμε σε εκείνη την περίοδο του διεθνούς συστήματος που τα σύνορα αλλάζουν με την ισχύ των όπλων. Ο Θουκυδίδης για ακόμα μία φορά είναι επίκαιρος, όπως φυσικά και ο περίφημος διάλογος μεταξύ Αθηναίων και Μηλίων, στον οποίο υπογραμμίζεται πως ο ισχυρός προχωρά για όσο του επιτρέπει η ισχύς του και ο αδύναμος υποχωρεί όσο του υπαγορεύει η αδυναμία του.
Εάν κάποιος λάβει υπ’ όψιν του τις τρεις συγκεκριμένες πραγματικότητες, γίνεται ξεκάθαρο πως το 2025 θα αποτελέσει το έτος κατά το οποίο θα τεθεί για ακόμα μία φορά στο προσκήνιο της ιστορίας το «ανατολικό ζήτημα». Πώς ακριβώς θα αναδιαμορφωθούν τα σύνορα στην περιοχή μας -η Κύπρος βρίσκεται λίγα χιλιόμετρα από τα παράλια της… πρώην Συρίας- με βασικό πρωταγωνιστή του δράματος να είναι ο «μεγάλος ασθενής» του 19ου αιώνα, ο οποίος θεωρεί πως ήρθε η ώρα να επιστρέψει στα εδάφη που έχασε κατά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Δυστυχώς όμως για την Τουρκία, ο «πειρασμός» της επιστροφής στα αραβικά εδάφη, με τίμημα την «προδοσία» της Ρωσίας και την πιθανότητα το Ισραήλ να επιβάλει στις ΗΠΑ τη δημιουργία κουρδικού κράτους ανατολικά του Ευφράτη, δύναται να αποτελέσει και τη θανάσιμη για τη χώρα του κίνηση του υπερφίαλου σουλτάνου της Αγκυρας, ο οποίος φαίνεται να μην αντιλαμβάνεται πως για ακόμα μία φορά η μοιρασιά των εδαφών της περιοχής δεν θα γίνει από τον ίδιο αλλά από δυνάμεις και δυναμικές πέραν των δυνατοτήτων του.
Οι φόβοι για την επόμενη ημέρα στη Συρία
Ο κίνδυνος διαμελισμού της χώρας, η απειλή δημιουργίας ενός ισλαμικού κράτους στη Μεσόγειο, ο αναβαθμισμένος ρόλος της Τουρκίας στην περιοχή και η στρατηγική του Ισραήλ
Με κομμένη την ανάσα παρακολουθούν σε Αθήνα και Βρυξέλλες τις εξελίξεις στη Συρία, οι οποίες αναμένεται να βρεθούν στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος στο Συμβούλιο Εξωτερικών Υποθέσεων, που θα πραγματοποιηθεί σήμερα στις Βρυξέλλες, αλλά και στη Σύνοδο Κορυφής της Πέμπτης. Η ανησυχία για την επόμενη ημέρα είναι διάχυτη και οι Ευρωπαίοι ηγέτες είναι πολλοί προσεκτικοί, καθώς τα γεγονότα «τρέχουν» και κανείς δεν μπορεί να κάνει προβλέψεις και εκτιμήσεις. Οι κίνδυνοι είναι πολλαπλοί και ορατοί. Από την απειλή δημιουργίας ενός ισλαμικού χαλιφάτου με σύνορα στις ακτές της Μεσογείου έως τον διαμελισμό της Συρίας και την επανάληψη ενός γενικευμένου εμφυλίου που θα αποσταθεροποιήσει πλήρως την περιοχή.
Μετριοπαθείς
Οι ισλαμιστές αντάρτες της Χαγιάτ Ταχρίρ Αλ Σαμ που κέρδισαν τον εμφύλιο και ιδιαίτερα ο αρχηγός τους Μοχάμεντ αλ Τζολάνι προσπαθούν να εμφανιστούν τώρα ως συναινετικοί και μετριοπαθείς, όμως το παρελθόν τους στην Αλ Κάιντα και στο συριακό παρακλάδι της, την Αλ Νούσρα, δεν έχει ξεχαστεί και η καχυποψία απέναντί τους είναι έντονη. Άλλωστε, δεν ελέγχουν τη χώρα στο σύνολό της. Στα παράλια κυριαρχούν ακόμα οι Αλεβίτες, στα σύνορα με τον Λίβανο και στο Γκολάν οι Δρούζοι και ανατολικά του Ευφράτη οι Κούρδοι. Την περιοχή της δυτικής όχθης την έχει καταλάβει ο Συριακός Απελευθερωτικός Στρατός που ελέγχεται απολύτως από την Τουρκία και (αναμενόμενα) διεξάγει επιχειρήσεις εναντίον των Κούρδων.
Η Τουρκία είναι η μία από τις δύο δυνάμεις που έχουν ξεκάθαρη στρατηγική για το συριακό ζήτημα. Στόχος της Άγκυρας είναι να παραμείνει η Συρία ενιαία (ώστε να μην υπάρξει μακροπρόθεσμα αυτόνομη κουρδική οντότητα, την οποία αντιλαμβάνεται ως μείζονα απειλή λόγω των δικών της κουρδικών πληθυσμών) και υπό μια διοίκηση με σουνιτικό θρησκευτικό πρόσημο στην οποία θα ασκεί τη μεγαλύτερη επιρροή η ίδια. Επιχειρεί να δημιουργήσει ερείσματα με τον de facto νέο αρχηγό του κράτους, τον Τζολάνι, και για τον λόγο αυτόν ταξίδεψε ο Ιμπραήμ Καλίν στη Δαμασκό. Η επιρροή της Τουρκίας στις ισλαμιστικές δυνάμεις που κέρδισαν τον πόλεμο είναι εμφανής και θεωρείται ότι έχει βγει γεωπολιτικά κερδισμένη από αυτή την υπόθεση. Αυτό φαίνεται και από την επίσκεψη Άντονι Μπλίνκεν στην Άγκυρα. Η ελληνική κυβέρνηση θεωρεί πάντως ότι αυτή η εκτίμηση είναι πρόωρη και άκαιρη. Διπλωματικές πηγές έλεγαν στη Realnews πως για να βγει η Τουρκία κερδισμένη θα πρέπει η νέα κυβέρνηση στη Δαμασκό να στραφεί εναντίον των Κούρδων.
Η δεύτερη δύναμη που είχε έναν ξεκάθαρο μπούσουλα για το τι θα έπρεπε να κάνει μετά την πτώση του Άσαντ είναι το Ισραήλ, που εισέβαλε σε συριακό έδαφος στο Γκολάν και κατέστρεψε ότι μπορούσε από τον οπλισμό της Συρίας για να μην πέσουν χημικά και βαριά όπλα στα χέρια των τζιχαντιστών. Το Ισραήλ δεν καίγεται για την ενότητα της Συρίας. Η ύπαρξη μιας αυτόνομης περιοχής των Κούρδων στα σύνορα με το Ιράκ το βολεύει, εξ ου και οι δηλώσεις του Ισραηλινού υπουργού Εξωτερικών, που χαρακτήρισε τους Κούρδους και τους Δρούζους «φυσικούς συμμάχους» του Ισραήλ. Καθώς οι λοιπές δυνάμεις θα αρχίσουν να προσαρμόζουν τη στρατηγική τους, το σενάριο για έναν πολύπλευρο εμφύλιο δεν είναι αβάσιμο, ειδικά στην περίπτωση που οι ισλαμιστές αντάρτες προσπαθήσουν να επιβάλουν τα πιστεύω τους στους υπόλοιπους.
Εφιαλτικά σενάρια
Όλα αυτά τα θεωρεί εφιαλτικά σενάρια η ελληνική κυβέρνηση, η οποία θέλει να αναλάβει πρωτοβουλία για την εκτόνωση της κρίσης στη Συρία εκμεταλλευόμενη την αποδοχή της από τους Άραβες (σήμερα ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα επισκεφθεί τον Λίβανο ως ο πρώτος ηγέτης μιας χώρας μέλους της Ε.Ε. μετά την εκεχειρία), αλλά και το γεγονός ότι αναλαμβάνει από την 1η Ιανουαρίου τη θέση του μη μόνιμου μέλους στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ. Αυτό είπε στους πολιτικούς αρχηγούς και στο ΕΣΕΠ ο Γιώργος Γεραπετρίτης, χωρίς να προχωρήσει σε λεπτομέρειες. Άλλωστε, η κατάσταση είναι εξαιρετικά ρευστή για να υπάρξει ακριβής σχεδιασμός. Διπλωματικές πηγές επισημαίνουν ότι σε κάθε περίπτωση η ελληνική πρωτοβουλία θα κινείται γύρω από τρεις άξονες: Προστασία των θρησκευτικών και εθνικών μειονοτήτων, εφαρμογή του Διεθνούς Δικαίου και nation building, δηλαδή ανοικοδόμηση. Μόνο σε επίπεδο οικονομίας υπολογίζεται ότι για την ανοικοδόμηση στη Συρία θα χρειαστούν πάνω από 500 δισ. ευρώ.
ΚΥΣΕΑ
«Παγώνουν» τα αιτήματα ασύλου
Οι εξελίξεις στη Συρία και ειδικότερα το μείζον θέμα των αιτημάτων ασύλου από Σύρους πρόσφυγες απασχόλησαν και το ΚΥΣΕΑ, που συνεδρίασε στο Μέγαρο Μαξίμου υπό τον πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη την Παρασκευή. Κατά τη διάρκεια της συνεδρίασης έγινε επισκόπηση των τελευταίων εξελίξεων στη Συρία και αναλύθηκαν όλες οι παράμετροι που αφορούν την Ελλάδα και την ευρύτερη περιοχή. Όπως αναφέρει η ανακοίνωση που εξέδωσε μετά τη συνεδρίαση ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, Παύλος Μαρινάκης, «η Ελλάδα υποστηρίζει την ενότητα, την εδαφική ακεραιότητα και την κυριαρχία της Συρίας και ένα συμπεριληπτικό μέλλον που θα διασφαλίζει όλες τις θρησκευτικές μειονότητες. Η επιστροφή στη δημοκρατική ομαλότητα θα πρέπει να σημάνει το τέλος των προσφυγικών ροών και να ανοίξει τον δρόμο για την επιστροφή των Σύρων προσφύγων στις εστίες τους».
Σύμφωνα με κυβερνητικές πηγές, η Ελλάδα παρακολουθεί τα τεκταινόμενα στην περιοχή και προσαρμόζει τη στάση της στο μεταναστευτικό/προσφυγικό στα εκάστοτε νέα δεδομένα, στο πλαίσιο και των αποφάσεων των οργάνων της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Σε ό,τι αφορά τα αιτήματα ασύλου, η Ελλάδα εξακολουθεί να δέχεται αιτήματα ασύλου και να τα αξιολογεί. «Προσώρας δεν εκδίδονται αποφάσεις για τα αιτήματα ασύλου, έως ότου παγιωθεί η κατάσταση στη Συρία. Μέχρι στιγμής, οι προσφυγικές ροές είναι μειωμένες», σημείωναν οι ίδιες πηγές.
Δείτε το δημοσίευμα της Realnews
Δείτε το δημοσίευμα της Realnews
Δείτε το δημοσίευμα της Realnews
