Η ζωή μπορεί να μας εκπλήξει ακόμα και στις πιο δυνατές μας στιγμές. Η συγκλονιστική ιστορία μιας γυναίκας που βρισκόταν στην καλύτερη φυσική της κατάσταση, κωπηλατώντας τον Ατλαντικό, όταν διαγνώστηκε με καρκίνο του παχέος εντέρου, υπογραμμίζει τη σημασία της ανθεκτικότητας και της έγκαιρης διάγνωσης.
Η προετοιμασία για τον Ατλαντικό: Ένα ταξίδι αντοχής
Ως μία από τις τέσσερις εργαζόμενες μητέρες της ομάδας “The Mothership”, η Felicity Ashely ξεκίνησε το Talisker Whisky Atlantic Challenge, μια 3.000 μιλίων κωπηλασία στον Ατλαντικό. Ο στόχος; Να δοκιμάσει τα όριά της και να δείξει στα παιδιά της ότι κανένα όνειρο δεν είναι άπιαστο. «Θέλαμε να αποδείξουμε στα παιδιά μας ότι το θάρρος δεν σημαίνει απουσία φόβου αλλά αποφασιστικότητα να προχωρήσουμε», είπε η ίδια.
Η προπόνηση ήταν εξαντλητική: Εξι ημέρες την εβδομάδα, πριν την αυγή, με συνεδρίες κωπηλατικής μηχανής, προπόνηση δύναμης, pilates και γιόγκα. Η αφοσίωση στην προετοιμασία της χάρισε μια ήσυχη αυτοπεποίθηση, παρά το άγχος της καθημερινότητας με τρία μικρά παιδιά και μια απαιτητική δουλειά.
40 ημέρες στον Ατλαντικό Ωκεανό: Μια εμπειρία με δοκιμασίες και θριάμβους
Η ζωή στο σκάφος ήταν μια απλή ρουτίνα: φαγητό, ύπνος, κωπηλασία, επανάληψη, 24 ώρες το 24ωρο. Αντιμετώπισαν ακραίες συνθήκες, από τον θαυμασμό για τα δελφίνια μέχρι τον ωμό φόβο κατά τη διάρκεια καταιγίδων και βλαβών σε κρίσιμα συστήματα. Η αντοχή τους δοκιμάστηκε, αλλά η ομάδα έδειξε απίστευτη ανθεκτικότητα.
Παράλληλα, η Felicity άρχισε να παρατηρεί κράμπες στο στομάχι και συχνές επισκέψεις στην τουαλέτα, συμπτώματα που αρχικά απέδωσαν στην αφυδάτωση και τη σωματική καταπόνηση. Ο τερματισμός στην Αντίγκουα ήταν μια έκρηξη ευφορίας. Η ομάδα κατέκτησε την 13η θέση ανάμεσα σε 37 σκάφη. Παρά την απώλεια 10 κιλών και κάποιους πόνους, η γυναίκα ένιωθε ανίκητη. «Τα παιδιά μου σκαρφάλωσαν στην αγκαλιά μου, η αγκαλιά του μπαμπά μου ήταν γεμάτη περηφάνια και ανακούφιση. Είχα χάσει 10 κιλά και είχα αποκτήσει μερικούς πόνους, αλλά τίποτα δεν φαινόταν ασυνήθιστο. Ένιωθα ανίκητη».
Η διάγνωση με καρκίνο του παχέος εντέρου
Επιστρέφοντας στο σπίτι, οι κράμπες επιδεινώθηκαν και η εμφάνιση αίματος στα κόπρανα την οδήγησε στον γιατρό. Μετά από εξετάσεις, διαγνώστηκε με καρκίνο του παχέος εντέρου. «Μόλις είχα διασχίσει έναν ωκεανό, πώς γινόταν να είμαι τόσο σοβαρά άρρωστη; Ήμουν σε καλύτερη φόρμα από ποτέ και διαγνώστηκα με καρκίνο» αναρωτιόταν.
Ήταν σε κατάσταση σοκ, ειδικά με τρία μικρά παιδιά και έναν πατέρα που πάλευε ήδη με καρκίνο τελικού σταδίου. «Οι γονείς μου ήταν συντετριμμένοι αλλά ήρεμοι και υποστηρικτικοί και σταδιακά μεταφέραμε τα νέα στα παιδιά μας. Το αντιμετώπισαν με ψυχραιμία, αλλά μισούσαν να βλέπουν την ενδοφλέβια γραμμή PICC μου για τη χορήγηση φαρμάκων. Αργότερα, η μαμά μου είπε πόσο αναστατωμένος ήταν ο μπαμπάς – γνώριζε πολύ καλά το ταξίδι που επρόκειτο να ξεκινήσω».
Η μάχη κατά του καρκίνου
Λίγο μετά τη διάγνωση, υποβλήθηκε σε χειρουργική επέμβαση και όταν βρέθηκαν καρκινικά κύτταρα στους λεμφαδένες, ακολούθησαν έξι κύκλοι χημειοθεραπείας. Η σωματική και ψυχική αντοχή που απέκτησε από την κωπηλασία αποδείχθηκε πολύτιμη στη μάχη της. Η άσκηση, ιδιαίτερα το περπάτημα και το τρέξιμο στη φύση, την βοήθησε να ανακάμψει σωματικά και ψυχικά.
«Κάθε κύκλος (χημειοθεραπείας) με εξαντλούσε και με άφηνε με ναυτία για λίγες μέρες πριν σταδιακά ανακτήσω τη δύναμή μου για τον επόμενο. Η εμπειρία μου στην κωπηλασία είχε οξύνει τη σωματική και ψυχική μου αντοχή και βασίστηκα σε αυτήν. Η άσκηση έγινε η άγκυρά μου, περπατώντας και τρέχοντας, βρίσκοντας παρηγοριά στην άσκηση στη φύση. Με βοήθησε να ανακάμψω σωματικά και ψυχικά», εξομολογήθηκε η Felicity.
Επιστροφή στη ζωή και νέα αρχή
Ένα χρόνο μετά την κωπηλασία, ολοκλήρωσε την τελευταία της συνεδρία χημειοθεραπείας. Η εμπειρία του καρκίνου λειτούργησε ως καταλύτης για αλλαγή. Άφησε την καριέρα της και ακολούθησε ένα νέο μονοπάτι ως ομιλήτρια έμπνευσης και συγγραφέας. Το βιβλίο της, “Stronger than the Storm” (Πιο δυνατή από την Καταιγίδα), στοχεύει να εμπνεύσει άλλους να πιστέψουν στον εαυτό τους.
Τρία χρόνια μετά, είναι ακόμα καθαρή από καρκίνο. Γιόρτασε κάνοντας πεζοπορία στο Everest Base Camp για να τρέξει τον ψηλότερο μαραθώνιο του κόσμου, αποδεικνύοντας στον εαυτό της ότι όχι μόνο επιβίωσε, αλλά επέστρεψε πιο δυνατή. Το μήνυμά της είναι σαφές: «Μην αφήνετε τον φόβο ή τις προσδοκίες των άλλων να σας καθορίσουν. Είστε πιο δυνατές από όσο νομίζετε και μπορείτε να αντέξετε κάθε καταιγίδα».
