Οι Γερμανοί ξανάρχονται…
Βρυξέλλες: Του Θάνου Αθανασίου
Χθες ήταν η δεύτερη φορά μέσα σε 5 χρόνια που η Κομισιόν και ο πρόεδρος Μπαρόζο καλούν τη Γερμανία και τα υπόλοιπα κράτη με θετική δημοσιονομική θέση να ξοδέψουν, ώστε να συμπαρασύρουν τους αδύναμους εταίρους τους στην ανάπτυξη. Η πρώτη φορά ήταν στα τέλη του 2008, όπου η προηγούμενη Κομισιόν με τον ίδιο πρόεδρο, επέτρεπε στα κράτη να ξοδέψουν για να αποφευχθεί η ύφεση μετά την κατάρρευση των Λήμαν Μπρόδερς. Η ύφεση τελικώς δεν αποφεύχθηκε, αλλά πολύ χειρότερα τα ελλείμματα γιγαντώθηκαν από τα λεγόμενα one off μέτρα, πολύ πριν σκάσει σα βόμβα η ελληνική υπόθεση.
To βασικό πρόβλημα σε εκείνη τη φάση ήταν ότι οι οικονομίες της ζώνης του ευρώ δεν έπειθαν τους μελλοντικούς επενδυτές ότι η κατάσταση ήταν υπό έλεγχο – εντύπωση στην οποία συνέβαλε πάρα πολύ και η ελληνική υπόθεση του 2009-2010. Οι αγορές σε γενικές γραμμές είχαν μια δεδομένη αντίληψη για τη διαρθρωτική θέση των κοινοτικών οικονομιών, ήρθε και η επιδείνωση των δημοσιονομικών και φτάσαμε στη γενικευμένη κρίση χρέους.
Σύμφωνα με τον Μπαρόζο, τον Ρεν και το επιτελείο της Κομισιόν, σήμερα δεν είμαστε εκεί. Έχουμε πείσει ως ευρωζώνη ότι θα μείνουμε μαζί πάση θυσία και αργά αλλά σταθερά συντηρούμε την εντύπωση ότι θα αποκτήσουμε και πραγματική κοινή οικονομική πολιτική. Οι επενδυτές και τα funds που επενδύουν σε κοινοτικά χαρτιά το βλέπουν αυτό και κατά συνέπεια γενικευμένος κίνδυνος υπαναχώρησης στην κρίση χρέους δε φαίνεται στον ορίζοντα.
Σε αυτό συμβάλει και η σιδηρά θέση της Γερμανίας, πως η βασική προτεραιότητα των πάντων είναι να αποπληρώσουν τα χρέη τους – δηλαδή να μειώσουν το δημόσιο χρέος. Η σύσταση αυτή δεν έχει φύγει από το καλάθι της Κομισιόν. Η σύσταση που έφυγε είναι το γνωστό «πάρτε κι άλλα μέτρα για το έλλειμμα» – αλλαγή που έρχεται κάπως αργά αφού οι περισσότερες χώρες έχουν ήδη μειώσει τα ελλείμματα.
Άρα πίσω από τον μεγάλο τίτλο «χαλαρώνουμε τη λιτότητα», κρύβεται η τελείως διαφορετική πραγματικότητα του «ζητάμε από τη Γαλλία και τις άλλες χώρες να κάνουν αυτό που πραγματικά θέλουν οι αγορές» – για να μη μιλήσουμε για τις χώρες σε μνημόνιο, όπου δεν αλλάζει τίποτα.
Αυτό που έχει σημασία στην περίπτωση της Γαλλίας είναι να ξαναρχίσει να πουλάει αυτοκίνητα και κρασιά. Η Ιταλία τα κατάφερε με το έλλειμμα και τώρα πρέπει να αρχίσει να αποπληρώνει χρέος και η Ολλανδία να ελέγξει τη στεγαστική της αγορά και το ιδιωτικό χρέος. Τα παραπάνω για να γίνουν πρέπει να ακολουθηθούν οι συστάσεις που μεταξύ άλλων περιλαμβάνουν ελαστικοποίηση εργασιακών σχέσεων, μείωση του κοινωνικού κράτους και απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων.
Η δε Γερμανία θα γευτεί σε γερή δόση το φάρμακο που συνταγογραφεί. Η Γερμανία πρέπει να ανοίξει κλειστά επαγγέλματα, αγορές προϊόντων και υπηρεσιών, να αφήσει μικρομεσαίες επιχειρήσεις από άλλες χώρες της Ένωσης να δραστηριοποιηθούν εκεί και πάνω απ’ όλα να δώσει αυξήσεις. Οι Γερμανοί με τη σειρά τους θα πάνε διακοπές στο Αιγαίο, θα αγοράσουν κανένα εξοχικό στη Χαλκιδική, κανένα μεταχειρισμένο ιστιοπλοϊκό ή και μερικά από τα Cayenne που φυτρώνουν στις μάντρες των μεταχειρισμένων. Αυτό όλο ονομάζεται υγιής οικονομία και το σύνολο των Ολλανδών, Γερμανών, Φιλανδών και Αυστριακών που θα φάνε τα λεφτά τους στον ήλιο της Μεσογείου θα φέρουν την πολυπόθητη ανάπτυξη.
Αν μη τι άλλο εκλογές έρχονται το φθινόπωρο στη Γερμανία και την άνοιξη παντού (ευρωεκλογές). Η δε Ελλάδα έχει μπροστά της συζητήσεις για δημοσιονομικό και χρηματοδοτικό κενό. Το σχέδιο μπορεί να πετύχει. Αρκεί όσοι βρεθούν στις τσέπες τους με τις αυξήσεις των Γερμανών να πληρώσουν φόρους. Αλλιώς δε μας σώζει ούτε το σχέδιο Μάρσαλ, ούτε το Μπρέτον Γούντς…
Πηγή: Real.gr
