Το πέρασμα από την πραγματικότητα στη Ζώνη 5 και από το ψηφιακό μας εγώ και την «εαυτού απλασία» στη νέα μας δυστοπία. Μια δυστοπία με λευκασμένα χαμόγελα, φίλτρα με δείκτη προστασίας κατά της αλήθειας, ξεκούραστες καλημέρες και μοντέλα ζωής σε κουκλόσπιτα που θα ζήλευε ακόμα και ο μακαρίτης ο Ίψεν.
Στον σημερινό διαδικτυακό μας κόσμο απαγορεύεται η θλίψη και κάθε της έκφραση. Απαγορεύονται το μαύρο και το γκρι. Απαγορεύεται ο πόνος και η μνήμη του. Ζωές σε χαρούμενα καρτ ποστάλ με διάκοσμο ατάκες κλεμμένες από μαγνητάκια ψυγείων. Περιφέρουμε επιδεικτικά το σουβενίρ του εαυτού μας. Το τραβολογάμε σε σαντορινιώτικα και μυκονιάτικα ηλιοβασιλέματα των τετρακοσίων ευρώ all inclusive, και το ταΐζουμε με γκουρμεδιάρικα, ινσταγκραμικά γεύματα πλάι σε ετικέτες φίλων και ακριβών κρασιών. Μια πετυχημένη σέλφι γίνεται το απόλυτο φετίχ, το ηδονιστικό σύμβολο μιας ολόκληρης εποχής. Και από τη γενιά των πεντακοσίων ευρώ φτάνουμε στη γενιά των πεντακοσίων λάικς. Νόμισμα σε συνεχή, φρενήρη άνοδο. Εξαργύρωση σε εκπτωτικά κουπόνια αυτοεπιβεβαίωσης, δωρεάν συνδρομή σε σεμινάρια αυτοβοήθειας, και ο καναπές του ψυχολόγου όλο και φαρδαίνει. Τα νεοεισερχόμενα ψυχολογικά σύνδρομα FOBO και FOMO μας κλείνουν πονηρά το μάτι και εμείς κάνουμε όρεξη… γιατί σε κάθε φλερτ που μας επιβεβαιώνει είμαστε απελπιστικά διαθέσιμοι.
Πατρίδα όλων μας η Silicon Valley, και η σιλικονάτη μας χαρά ταιριάζει υπέροχα στα τζούσι χείλια μας, που για τις ανάγκες μιας ακόμα φωτογράφισης φούσκωσαν από μια άρρωστα υπερτροφική υπερηφάνεια. Το βουλιμικό μας εγώ τρέφεται με τα λουκούλλεια γεύματα και τις αφράτες θερμίδες που δίνουν τα λάικς, οι καρδούλες και τα εκστασιασμένα σχόλια, χορταίνοντας για τα καλά ανασφάλειες, αποτυχίες, μοναξιές, λύπες και συναισθηματικές ανεπάρκειες.
Σε αυτό τον νέο ψηφιακό κόσμο με τους νοικάρηδες και υποθηκευμένους εαυτούς μας, η αγωνία της ανωνυμίας διογκώνεται ανησυχητικά. Η φετιχιστική προσκόλληση στη δημοσίευση και η μετάφρασή της σε έναν τυραννικό πόθο για δημοσιότητα –ή έστω ένα κακέκτυπό της– κάνει την ανάγκη εμμονή. Εμμονή να δίνουμε το παρών: «Είμαι εδώ! Κοίτα με. Υπάρχω κι είμαι εξίσου χαρούμενος και επιτυχημένος με εσένα». Το ψηφιακό μας αποτύπωμα λατρεύεται ως άλλη αθανασία. Ο πραγματικός εαυτός μας και οι αληθινές του ανάγκες παραγκωνίζονται και παραμελούνται εγκληματικά – ας μας πάρει κάποιος την επιμέλεια, να τελειώνουμε! Γινόμαστε νάρκισσοι αλλά είμαστε ok με αυτό. Γιατί ο νάρκισσος ταΐζεται και συντηρείται με λιγότερο κόστος και ακόμα λιγότερη προσπάθεια. Γιατί ο νάρκισσος έχει κακή σχέση με την ενσυναίσθηση και δεν σκοτίζεται για πολλά. Άλλωστε, στο τέλος της ημέρας είναι εκείνος που λατρεύεται περισσότερο και αποκτά ολοένα και περισσότερους θαυμαστές-θεατές.
«Πράττω κατά τον ψηφιακό δαίμονα εαυτού». Πράττω κατά το σουβενίρ του εαυτού μου, προβάρω και προβάλλω μόνο τη χαρά, γιατί η αγωνία της θλίψης είναι χειρότερη από την ίδια τη θλίψη. Γιατί σε αυτό το νέο διαδικτυακό σύμπαν η λύπη δεν πάει πουθενά και η χαρά τρέχει πιο γρήγορα από οτιδήποτε. Γιατί αν δεν μπορώ να βρω την ίδια την ευτυχία μπορώ πανεύκολα να βρω το ομοίωμά της. Γιατί αν έχει ατροφήσει ο αληθινός εαυτός μου, έχω σε άριστη κατάσταση το σουβενίρ του. Γιατί δεν έχω ιδέα πια για το τι μου γίνεται αλλά έχω για καβάτζες χίλιους ιδεασμούς.
Και κάπως έτσι γεννιέται η ΖΩΝΗ 5. Αφιερωμένη στη νέα καθεστηκυία τάξη. Ένα δυστοπικό μυθιστόρημα ή μήπως όχι;
Φανταστείτε έναν κόσμο υπαρκτό όπου απαγορεύεται η θλίψη. Φανταστείτε έναν κόσμο όπου απαγορεύεται ο πόνος και η μνήμη του. Αρκετά δελεαστικός, δεν συμφωνείτε; Ή μήπως όχι;
ΖΩΝΗ 5
«Καλώς ήρθατε στη Ζώνη 5.
ΕΔΩ ΑΠΑΓΟΡΕΥΟΝΤΑΙ η θλίψη και κάθε της έκφραση.
ΕΔΩ ΑΠΑΓΟΡΕΥΟΝΤΑΙ το δάκρυ και το μαύρο χρώμα.
ΕΔΩ ΑΠΑΓΟΡΕΥΟΝΤΑΙ ο πόνος και η μνήμη του».
